Ο κύριος λόγος για τον οποίον καθίσταται αναγκαία η έξοδος της Βρετανίας στην παρούσα στιγμή, είναι γιατί η πολιτικοοικονομική ελίτ της Ευρώπης χρειάζεται να υποστεί μια τεράστια απώλεια, σεισμικού μεγέθους, που θα την ξυπνήσει από τον στρουθοκαμηλισμό που την διέπει και που την εμποδίζει να παραδεχθεί την σοβαρά εσφαλμένη ενωτική αρχιτεκτονική και την συνδεδεμένη αυτοκαταστροφικά εσφαλμένη διαδικασία και στρατηγική που ακολουθεί για να πραγματοποιήσει το όνειρο της ένωσης.
Για όλα τα έξι έτη της Ευρωπαϊκής κρίσης, σύσσωμο το σώμα των διεθνών αναλυτών κατηγορεί την Μέρκελ και το Σόιμπλε για την επιβολή μιας πολιτικής “extend and pretend”, μην κάνεις σήμερα αυτό που χρειάζεται, εφόσον μπορείς να το αναβάλεις για αύριο. Δηλαδή, μη διορθώσεις τα κακώς κείμενα, παρόλο που μπορείς, αλλά αφού νομίζεις ότι μια αναβολή σε συμφέρει, προσποιήσου ότι όλα είναι εντάξει και προχωρά στην επόμενη κρίση.
Τα έξι αυτά έτη της κρίσης έχουν φέρει την συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαίων να βιώνουν αρνητικά την ενοποίηση της Ευρώπης. Πρώτη σε αυτή την αρνητική αντιμετώπιση έρχεται η Ελλάδα, και άμεσα δεύτερη έρχεται η Γαλλία σε πρόσφατη δημοσκόπηση, και οι δυο λαοί με πανω από 90% αρνητικής αντιμετώπισης. Οι απώλειες στο βιοτικό επίπεδο και η έλλειψη οικονομικής ασφάλειας, μαζί με τα σκιάχτρα της επιβεβλημένης αυστηρής λιτότητας και του προσφυγικού προβλήματος, καταστρέφουν την συμπαράσταση και συνεργασία των ευρωπαίων, λαών όσο και πολιτικών, στην Ευρωπαϊκή ιδέα. Και αυτό όχι γιατί η ιδέα δεν είναι καλή, και το όνειρο δεν το μοιράζονται όλοι, παρά γιατί η υλοποίηση του ήταν στραβή από την αρχή και ολοένα στραβώνει περισσότερο με τη στρουθοκαμηλική πολιτική της γερμανοκρατούμενης Ευρωπαϊκής ηγεσίας.
Αυτό το αναγκαίο ράγισμα, και ει δυνατόν σπάσιμο, της στρουθοκαμηλικής νοοτροπίας και διαχείρισης της τύχης της Ευρώπης που επιβάλλει η γερμανική ηγεμονία της Μέρκελ με την ασυγχώρητη ανοχή και αποδοχή των τριών λατινοκαθολικών κρατών, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας, είναι που καθιστά αναγκαία την προσωρινή, αν και μακροπρόθεσμη, έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή προσπάθεια.
Σε ένα λανθασμένα σχεδιασμένο και λανθασμένα καθοδηγούμενο εγχείρημα, το ράγισμα επέρχεται στους πιο αδύνατους κρίκους της αλυσίδας.. Στην προκειμένη περίπτωση η Ελλάδα και η Βρετανία. Όπως περιέγραψε η στήλη σε παλαιότερο άρθρο, ο ένας κρίκος, η Ελλάδα, θέλει, (ακόμα!), να είναι στην Ευρωζώνη αλλά δεν μπορεί, μέσα στο συγκεκριμένο, λανθασμένο πλαίσιο του κοινού νομίσματος, και ο άλλος κρίκος, η Βρετανία, μπορεί, αλλά δεν θέλει, να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως αυτή είναι σήμερα.
Υπάρχει ένας στίχος σε ένα τραγούδι του Leonhard Cohen, που σε περίφραση λέει: «η ρωγμή στον τοίχο αφήνει το φως να εισέλθει». Με παρόμοιο τρόπο, οι ρωγμές που παρουσιάζουν οι δυο πιο αδύναμοι κρίκοι του Ευρωπαϊκού ονείρου, δηλαδή οι δυο πιο ώριμες αποτυχίες του ενωτικού εγχειρήματος δείχνουν όχι μόνο που είναι τα λάθη της αρχιτεκτονικής και της συνεχιζόμενης λανθασμένης διακυβέρνησης, αλλά σου δείχνουν επίσης και την ποιότητα, την ταυτότητα του λάθους, έτσι ώστε να γίνεται πιο ξεκάθαρη και πιο εφικτή η διόρθωση των λαθών!
Ο κρίκος της Βρετανίας και η ρωγμή που ήδη έχει δημιουργηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει ακριβώς ότι ο εξωτερικός κύκλος της ενωτικής προσπάθειας πρέπει να μεταμορφωθεί σε μια απλή free trade zone, και να βγει από τη Σένγκεν, το τελευταίο θα προσέφερε μια ελάφρυνση αλλά όχι λύση του τωρινού πρόβλημα του προσφυγικού κύματος.
Αντιθέτως, η αρχική αρχιτεκτονική της ενοποίησης της Ευρώπης που άρχισε με την ΕΕ, στόχευσε πολύ ψηλότερα από ότι ήταν εφικτό, κινούμενη από το τραύμα του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, εγκλωβίζοντας διάφορα κράτη μέσα σε μια ιδεαλιστική συμμαχία, της οποίας η υλοποίηση δεν μπόρεσε να πλησιάσει την αρχική ιδέα.
Η αρχική ενωτική προσπάθεια σχεδίασε ιδεαλιστικά ελπίζοντας σε μία εφικτή υλοποίηση. Το σωστότερο θα ήταν να ξεκινήσει από μία εφικτή υλοποίηση και να προσπαθήσει να πλησιάσει το ιδεώδες, βήμα προς εφικτό βήμα, χρησιμοποιώντας σαν κινητήριο δύναμη για την Ευρωπαϊκή ενωτική προσπάθεια το θετικά αποτελέσματα των διαδοχικών επιτυχημένων εφικτών υλοποιήσεων σε κάθε χώρα και όχι το ιδεατό και το ιδεαλιστικό για όλη την ήπειρο.
Μία δυνατή ανατροπή του κατεστημένου στην τωρινή Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν να υποχρεωθούν να διαλέξουν οι εννέα χώρες της ΕΕ είτε να υποχωρήσουν σε ένα καθεστώς ελεύθερης εμπορικής ζώνης χωρίς τα παρόντα μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα της ΕΕ, ή να προσχωρήσουν στην Ζώνη του Ευρώ όσο γίνεται πιο άμεσα και αμετάκλητα.
Παρομοίως, η διαρκώς ευρυνόμενη ρωγμή που παρουσιάζει ο αδύναμος κρίκος της Ελλάδας, καταδεικνύει ότι η Ευρωζώνη δεν μπορεί να επιβιώσει με μια απλή νομισματική ένωση και περιορισμένους δημοσιονομικούς και τραπεζικούς κανονισμούς, παρά η επιβίωση της απαιτεί μια οικονομική και πολιτική Ένωση, όπου η βαθύτερη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας για το κάθε κράτος, θα αντισταθμίζεται από την απόλυτη οικονομική ασφάλεια όλων των λαών της ευρωζωνικής Επικρατείας, με εγγυημένες καταθέσεις, επιδόματα ανεργίας και συντάξεων, Ιατρική περίθαλψη και Παιδεία. Με μια παρόμοια οικονομική ασφάλιση στην επικρατεία του κοινού νομίσματος το κάθε κράτος θα αποχωριστεί ένα τεράστιο μέρος της εθνικής του κυριαρχίας πολύ ευκολότερα.
Κατά κάποιον ιστορικά περίεργο τρόπο, η ρωγμή του κρίκου Ελλάδα στην Ευρωζώνη αναδεικνύει επίσης έναν διαστρεβλωμένο δρόμο για την ευρωζωνική Οδύσσεια. Το καθεστώς της Ελλάδας έχει πλέον μετατραπεί σε μια αποικία χρέους. Αλλά το χρέος είναι σχεδόν αποκλειστικά προς τα άλλα κράτη της γηραιάς Ηπείρου, ακόμα περισσότερο εάν και όταν η Ευρώπη αγοράσει το δάνειο που χρωστάει η Ελλάδα στο ΔΝΤ. Αυτός ο διαστρεβλωμένος δρόμος στον οποίο έχει μπει η Ελλάδα, μπορεί να καταλήξει στο να γίνει η Ελλάδα η πρώτη «πολιτεία» της μελλοντικής και επερχόμενης « Ένωσης κρατών και πολιτειών του Ευρώ». Δηλαδή, η Ελλάδα έχει ήδη ανεπισήμως παραδώσει την Εθνική της κυριαρχία για να μη κηρύξει επισήμως χρεοκοπία, δηλαδή για την ύστατη οικονομική ασφάλιση. Αυτό το τωρινά οδυνηρό καθεστώς που ζει ο ελληνικός λαός μπορεί στο μέλλον να καταστεί καλοδεχούμενο εάν μειωθεί η ανεργία με επενδύσεις, και εάν διασφαλιστεί μια βασική ευημερία και κοινωνική ασφάλιση στην χώρα.