Η ιστορία πολλές φορές μας περιγελάει ειρωνικά γιατί πολλά έχουνε δει τα μάτια της και τίποτα δεν ξεχνά.
Ο ίδιος παγκόσμιος οργανισμός που παρείχε την νομιμοποίηση στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ, το 1948, στην τότε πλειοψηφικά και ιστορικά αραβική Παλαιστίνη, είναι αυτός που επανειλημμένα για πολλά χρόνια έχει καταδικάσει τις αποικιοκρατικές του πολιτικές απέναντι στους Παλαιστίνιους, και ακόμα μία φορά, ελέω του απερχόμενου αμερικανού προέδρου, Ομπάμα, κατεδίκασε τις προηγούμενες μέρες και απεκάλεσε παράνομες τις εκατοντάδες παραβιάσεις του εδάφους της Παλαιστίνης με κτίσματα εποίκων σε όλη την κατεχόμενη επικράτεια των, στρατιωτικά και άλλως πως, υποδουλωμένων Πλαιστινίων.
Όλα τα μέλη του Συμβουλίου, μόνιμα και μη, καταδίκασαν την πολιτική του Ισραήλ, με τις ΗΠΑ να απέχουν αντί να προβάλουν βέτο, κάτι που έχουν επανειλημμένα χρησιμοποιήσει υπέρ του Ισραήλ επί δεκαετίες.
Η αλαζονική στάση της ισραηλινής κυβέρνησης ζωγραφίζει και την τεράστια γεωπολιτική ισχύ που έχει καλλιεργήσει στο αμερικάνικο πολιτικό κατεστημένο, αλλά και την τραγική τύφλωση που την διέπει ως προς τον αντιδημοκρατικό και αυτοκαταστροφικό κατήφορο που συνεχίζει.
Μέσα στην τύφλα της αλαζονείας, ο Νετανιάχου κάλεσε διπλωματικούς αντιπροσώπους για να επιπλήξει όλα τα μέλη του Συμβουλίου, μιλάμε για πάνω από την μισή υφήλιο, έβρισε την κυβέρνηση του Ομπάμα, και αποφάσισε να επανεξετάσει την σχέση του Ισραήλ με τον ΟΗΕ, τον ίδιο οργανισμό πάνω στου οποίου την πλάτη μπόρεσε να στηρίξει την ύπαρξη του έθνους πριν ούτε τρεις γενιές.
Όταν κανείς έχει την υπαρξιακή ιστορία της εβραϊκής φυλής, με επιστέγασμα το ολοκαύτωμα στα χέρια των Γερμανών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σχεδόν όλα επιτρέπονται, θα έλεγε κανείς.
Ο γράφων, ων φοιτητής το 1967, ήθελε να πάει εθελοντής στο Ισραήλ για να υποστηρίξει το κράτος εναντίον του αραβικού κινδύνου, που εξελίχθηκε στον “Πόλεμο του Ιουνίου”. Δεν πήγε για οικογενειακούς λόγους. Αντί αυτού, έζησε και δούλεψε σε κιμπούτς τον επόμενο χρόνο, μία αλησμόνητα ευτυχής εμπειρία μαζί με πολλούς άλλους εθελοντές. Τότε ακόμα, η ανάγκη για την ύπαρξη ενός εβραϊκού κράτους, φαινότανε στον γράφοντα να υπερισχύει ηθικά στην οδύνη και στις απώλειες που είχε ήδη ζήσει και πάθει ο αραβικός λαός της Παλαιστίνης.
Αλλά οι περασμένες δύο γενιές ανέδειξαν το κράτος του Ισραήλ να μετατρέπεται σιγά σιγά και άκρως τραγικά, από ένα θύμα σε ένα θύτη, αφαιρώντας από εκατομμύρια ανθρώπους την ασφάλεια και την αυτοδυναμία και ανεξαρτησία που το ίδιο τόσο μόχθησε να αποκτήσει και μοχθεί να συντηρήσει.
Το ότι οι Παλαιστίνιοι αρνούνται να αποδεχτούν την ύπαρξη του Ίσραήλ έχει καταντήσει πιο πολύ πρόσχημα παρά πιστευτός ισχυρισμός για την άρνηση για μία δίκαιη και αποτελεσματική διαπραγμάτευση με τους Παλαιστίνιους.
Όπως η επανίδρυση του εβραϊκού κράτους μετά από χιλιετηρίδες είχε την ανάγκη της παγκόσμιας υποστήριξης, νομιμοποίησης και επιβολής, αυτής της υποστήριξης που παρέμεινε τραγικά άφαντη στα χρόνια των κρεματορίων, έτσι και η διαχρονική υποστήριξη του κράτους του Ισραήλ αλλά και του γειτονικού κράτους της Παλαιστίνης, χρειάζεται την παγκόσμια υποστήριξη.
Αλλά πώς θα αντιδράσει η παγκόσμια κοινή αλλά και πολιτική γνώμη σε ένα κράτος που από δημοκρατικό μετατρέπεται, από μόνο του, σε αποικιοκρατικό;
Δεν καταλαβαίνει το πολιτικο κατεστημένο του Ισραήλ ότι τα αποικιοκρατικά καθεστώτα είναι εξίσου απαράδεκτα και απαρχαιωμένα όπως και τα ευρωπαϊκά πογκρόμ; Και τα πρώην αποικιοκρατικα κράτη παρεπιπτόντως ήταν και αυτά ευρωπαϊκά..
Ισχυρίζεται το Ισραήλ ότι μόνο διμερείς διαπραγματεύσεις είναι δυνατές ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους. Μα τί διαπραγμάτευση μπορεί να υπάρξει άμεσα στον φύλακα και στον φυλακισμένο του; Τι σόι ισότητα των δύο διαπραγματευτικών θέσεων μπορεί να υπάρξει;
Τι διαπραγμάτευση μπορούσε να υπάρξει ανάμεσα στους λευκούς και τους μαύρους στην Νότια Αφρική;
Τι διαπραγμάτευση ήταν δυνατή ανάμεσα στους Ναζί και στην εβραϊκή κοινότητα της Γερμανίας το 1939, όταν ολίγοι Γερμανοί Εβραίοι πήραν την άδεια να πάνε στην Παλαιστίνη, αφού πρώτα θα άφηναν όλη τους την περιουσία πίσω στους Ναζί;
Κάποια στιγμή πρέπει ο κύκλος του ανθρώπινου κακού, της ανθρώπινης αδικίας, της ανθρώπινης καταστροφής, να κλείσει, να σταματήσει να δημιουργεί νέα θύματα. Και αυτό μόνο ο δυνατός μπορεί να το κάνει. Και αυτός με την δύναμη στην Παλαιστίνη είναι το κράτος του Ισραήλ.