Αυτές οι δυο, ελαφρά συναφείς έννοιες, ο εθνικισμός και η ξενοφοβία, αποτέλεσαν τα δυνατότερα χρώματα στις “πιο σημαντικές ολλανδικές εκλογές” που μόλις τέλειωσαν, και πρόσφεραν την ανέλπιστη νίκη στο Ολλανδό πρωθυπουργό, λόγω της σθεναρά εθνικιστικής στάσης που κράτησε εναντίον της Τουρκίας, και την αντίστοιχη, εξίσου ανέλπιστη ήττα στον αρχηγό του ακροδεξιού κόμματος , λόγω της απόλυτης και απόλυτα χαζής ξενοφοβικής στάσης που διελάλησε εναντίον των Μουσουλμάνων και της ισλαμικής θρησκείας. Και εδώ έχουμε ένα ξεκάθαρο γεωπολιτικό δίδαγμα. Η πλειοψηφία σε κάθε λαό, και οπωσδήποτε στην Ολλανδία, δεν είναι ποτέ ξενοφοβική, αλλά είναι εθνικιστική, ή για να χρησιμοποιήσουμε μία άλλη έννοια που τα παγκοσμιοποιημένα ΜΜΕ έχουν προ πολλού βάλει στην ναφθαλίνη, η πλειοψηφία σε κάθε λαό τείνει να είναι πατριωτική!
Κατ' αρχάς η έννοια ξενοφοβία είναι μία λάθος κατασκευασμένη λέξη της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας. Ο άνθρωπος δεν αισθάνεται κυρίως φόβο προς το ξένο και άγνωστο άτομο, εκτός και εάν ο “ξένος” τυχαίνει να είναι ένας κατακτητικός στρατός έτοιμος να περάσει τα σύνορα. Τα πιο ακριβή αρνητικά συναισθήματα που ο ξένος ξυπνάει μέσα μας είναι αντιπάθεια, απέχθεια, έως και μίσος. Αλλά η έννοια φόβος είναι πιο λειτουργική για το επάγγελμα της ψυχολογίας διότι μπορεί πιο εύκολα να καταταχθεί στις πολυάριθμες, έως και αναρίθμητες, ψυχολογικές ασθένειες που το συγκεκριμένο επάγγελμα έχει κατασκευάσει και επιβάλει στον Δυτικό Κόσμο, μέσα στον αιώνα που πέρασε μετά τον Φρόυντ…
Ένα από τα πολλά κακά που το καθεστώς της Παγκοσμιοποίησης έχει προσφέρει, βλέπε επιβάλει, στην διάχυτη κουλτούρα του Δυτικού Κόσμου, και φυσικά στους δυτικούς λαούς, είναι η (εσκεμμένη) σύγχιση αυτών των δύο εννοιών, δηλαδή του εθνικισμού και της ξενοφοβίας.
Και εδώ πάλι η ψυχολογία έρχεται σαν αρωγός στην προσπάθεια του πολιτικού κατεστημένου να χειραγωγήσει τους λαούς των οποίων ηγείται, αντικαθιστώντας μία κοινωνική και πολιτική επιλογή του πολίτη, την εθνικιστική στάση, με μία ψυχολογική ασθένεια, την ξενοφοβία, μία φοβία, μία ασθένεια δηλαδή, άξια και ανάγκη έχουσα ψυχιατρικής προσοχής και θεραπείας, και εί δυνατόν και με ψυχοφάρμακα.
Έτσι, η παγκόσμια οικονομικοπολιτική ελίτ εξευτελίζει τον εθνικισμό στους λαούς του Δυτικού κόσμου, αφού έχει ήδη εξαφανίσει την έννοια του πατριωτισμού. Ένας πατριωτισμός που έβγαλε, για κάποιο παράξενο λόγο, κακό όνομα από τους δύο παγκόσμιους πολέμους.
Η (χειραγωγημένη) κοινή γνώμη θα αναρωτιέται γιατί, και θα την ξενίζει το γεγονός ότι, η παρούσα στήλη αξιολογεί την σθεναρή στάση της ολλανδικής κυβέρνησης εναντίον των απαιτήσεων στου Τούρκου Σουλτάνου σαν μία πατριωτική στάση, μία θέση εθνικιστική! Η απορία θα έχει πιθανόν να κάνει με το γεγονός ότι ο εθνικισμός έχει προπολλού απογυμνωθεί από κάθε θετικό πολιτικό και κοινωνικό στοιχείο και έχει αποκτήσει μία καθαρόαιμη αρνητική χροιά, αφού όπως είδαμε έχει εξισωθεί και βασικά ταυτιστεί με μία παθολογική ανθρώπινη κατάσταση, και στην ψυχολογία και στην κοινωνιολογία.
Ποιά ήταν η εθνικιστική στάση της ολλανδικής κυβέρνησης απέναντι στην Τουρκία; Υπερασπίστηκε τα σύνορα, την τάξη, τον νόμο και την ασφάλεια του ολλανδικού έθνους, αμυνώμενη σθεναρά και ανυποχώρητα στην ιδεατή πολιτική εισβολή της κυβέρνησης Ερντογάν, που ήθελε να εισάγει και διασπείρει τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα της Τουρκίας μέσα στον ολλανδικό πολιτικό χώρο. Το εθνικιστικό θέμα ήταν ένα και απλό: Τα πολιτικά προβλήματα της Τουρκίας δεν χωράνε μέσα στην Ολλανδική επικράτεια.
Παράβαλε αυτήν την αντιπαράθεση, με την πολύ σοβαρότερη αντιπαράθεση που συνεχίζεται να κρέμεται σαν δαμόκλεια σπάθα πάνω από το κεφάλι της ενωμένης Ευρώπης, μέσω της τρανσατλαντικής εμπορικής συμμαχίας που ο Ομπάμα προσπάθησε αλλά δεν πρόλαβε να κλείσει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου κύριο θέμα αντιπαράθεσης ήταν ο προτεινόμενος από τις ΗΠΑ κανονισμός να μπορεί οιαδήποτε πολυεθνική εταιρεία να καταγγείλει δικαστικά σε διεθνές δικαστήριο οιδήποτε έθνος του οποίου η κυβέρνηση είχε επιβάλει ένα νόμο που προξενούσε εμπορικές ζημιές κέρδους στην εν λόγω πολυεθνική!!!
Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα γιατί το γεωπολιτικό καθεστώς της Παγκοσμιοποίησης έχει χρωματίσει τον εθνικισμό με τα χρώματα του Σατανά. Γιατί ο εθνικισμός είναι το άκρον αντίθετο της Παγκοσμιοποίησης σαν πολιτική θέση και επιλογή.
Όπως και η ξενοφοβία φυσικά, μόνο που η ξενοφοβία αποτελεί μία στάση που μόνο αρνητικά μπορεί να αποφέρει αποτελέσματα, όπως για καλό παράδειγμα η προεκλογική εκστρατεία του ακροδεξιού κόμματος της Ολλανδίας, που βασικά ήθελε να “καθαρίσει” της ολλανδική επικράτεια από κάθε ανθρώπινο ίχνος της θρησκείας του Ισλάμ. Και επειδή η ξενοφοβία είναι πραγματικά μία παθολογική στάση, μία αντικοινωνική και αντιανθρώπινη επιλογή, μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει. Και ευτυχώς, όπως είπαμε, η πλειοψηφία των Ολλανδών δεν είναι ξενοφοβική. Αλλά απλά και περίφανα εθνικιστική.
Και επίσης διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι πολλοί Ολλανδοί αποζητούσαν, εδώ και πολύ καιρό, μία περισσότερο εθνικιστική στάση από την κυβέρνησή τους, και επειδή για πολύ καιρό δεν την εύρισκαν στην κυβέρνησή τους, διάλεγαν το ακροδεξιό κόμμα σαν την δεύτερη καλύτερη λύση. Έως ότου ήρθε η τυχερή στιγμή για την ολλανδική κυβέρνηση να της χαρίσει ο τούρκος σουλτάνος μία άριστη ευκαιρία να επιδείξει τα εθνικιστικά της κότσια σε όλο τους το μεγαλείο!
Είναι μία σωστή εθνικιστική στάση να θέλει οποιοδήποτε έθνος να έχει και να διατηρεί βασικό έλεγχο πάνω στην μεταναστευτική ροή μέσα στην επικράτεια. ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΟΦΟΒΊΑ, και θα έπρεπε να είναι και να παραμένει ένα αδιαμφισβήτητο άρθρο στο Σύνταγμα κάθε κράτους.
Αλλά το καθεστώς της Παγκοσμιοποίησης και του συνδεδεμένου Πανευρωπαϊσμού (βλέπε Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη) μας έχει πείσει, τουλάχιστον τους πιο πολλούς, ότι η προστασία και η υπεράσπιση του έθνους είναι μία ευκαταφρόνητη, μία επάρατη ασθένεια.