Πρώτον, την εξάλειψη του εθνικισμού, δηλαδή της ιδιαιτερότητας και της ανεξαρτησίας των διαφόρων εθνών σε όλο τον πλανήτη.
Και δεύτερον, την παγκόσμια εργοδότηση όλων των ανθρώπων της Οικουμένης, με ίστους, βλέπε όσο γίνεται πιο χαμηλούς, οικονομικούς όρους.
Θα έλεγε κανείς από τους πολλούς, λίγο ή πολύ αθώα παρευρισκόμενους θεατές, εν μέρει θύτες και εν μέρει θύματα, ότι εφόσον και οι δύο αυτές καθεστωτικές ιδεολογίες και πολιτικές, στοχεύουν στον ακριβώς ίδιο μακροπρόθεσμο στόχο, στον ίδιο παγκόσμιο παράδεισο, γιατί δεν τα βρίσκουνε μεταξύ τους και δεν συμφιλιώνονται και δεν συνεργάζονται;;;
Και όταν αναρωτηθεί ξαφνικά κανείς από αυτούς τους παρευρισκόμενους θεατές, θα παρατηρήσει ίσως, ότι αυτά τα δύο καθεστώτα διαφέρουν ριζικά σε δύο άλλα εξίσου σημαντικά, εάν όχι σημαντικότερα θέματα.
Πρώτον, στην υποθάλπουσα ηθική που φυλάνε στα στέρνα τουςκαι η οποία προσφέρει την έμψυχη ενεργειακή δύναμησε αυτά τα δύο πολιτικά συστήματα.
Και δεύτερον,στο είδος ηγεμονικής κυριαρχίας που το κάθε ένα σύστημα έχει διαλέξει για να επιβάλλει τοπαγκόσμιοκαθεστώς του.
Στην διαφορετική ηθική, βλέπουμε τον Κουμμουνισμό να πιστεύει και να διαλαλεί την ανάγκη και το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου για ένα τίμιο και δίκαιο τρόπο να εργάζεται για την επιβίωσή του. Στο παγκοσμιοποιημένο Καπιταλισμό, η ηθική προστάζει την απόλυτη ελευθερία κίνησης και επιλογής για κάθε άνθρωπο στον ανταγωνιστικό αγώνα για την επιβίωση.
Στην κουμμουνιστική ηθική ο ανθρώπινος αγώνας για την επιβίωση λαμβάνει χώρα υπό την προστασία και τις προσταγές τουκουμμουνιστικού καθεστώτος.
Στην καπιταλιστική ηθική η ανθρώπινη επιβίωση παλεύεται και κερδίζεται, ή και χάνεται, υπό το καθεστώς της απόλυτης ανταγωνιστικότητας, όσο και της απόλυτης ελευθερίας, προς το επιχειρείν,με την βοήθεια ή όχι, του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου,και με την βοήθεια ή όχι, ενός λιγότερο ή περισσότερο κοινωνικού κράτος.
Η πρώτη ηθική στοχεύει την κοινωνική δικαιοσύνη διά μέσου της πάνδημης κρατικής ασφάλειας. Η δεύτερη ηθική στοχεύει την κοινωνική δικαιοσύνη διά μέσου της πάνδημης και αχαλίνωτης ατομικής ελευθερίας.
Στον Κουμμουνισμό όλα αρχίζουν και τελειώνουν με το κράτος, Και όλα ανήκουν στο κράτος, και η επιτυχία και η αποτυχία. Στο Καπιταλισμό όλα αρχίζουν και τελειώνουν με το άτομο, και η επιτυχία και η αποτυχία, και όλα ανήκουν στο άτομο.
Και ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο επίπεδο βασικής διαφοράς ανάμεσα στον Κουμμουνισμό και στην Παγκοσμιοποίηση, δηλαδή στα μέσα κυριαρχίας που χρησιμοποιούν τα δύο καθεστώτα.
Στον Κομμουνισμό, η καθεστωτική κυριαρχία είναι εσώκλειστη στον κρατικό μηχανισμό. Όποιος εισέρχεται στο κράτος, μέσω του λαοκρατικού κόμματος, παίρνει μέρος και παίζει ρόλο στην διαδικασία ηγεμονικής κυριαρχίας, άρα και αποκομίζει και γεύεται τα κέρδη και τα πλούτη της κουμμουνιστικής ηγεμονίας. Οι λοιποί, οι είλωτες, κάνουν την δουλειά τους και επιβιώνουν.
Στον Καπιταλισμό, και ειδικότερα στον Παγκοσμιοποιημένο Καπιταλισμό, η ηγεμονική κυριαρχία είναι εσώκλειστη στην Κεφαλαιοκρατία, και μάλιστα, στην μεταμοντέρνα περίοδο της ανθρώπινης κοινωνίας στην οποία ζούμε, στην Παγκοσμιοποιημένη Χρηματοπιστωτική Κεφαλαιοκρατία, η οποία έχει προπολλού υπερισχύσει της Παγκοσμιοποιημένης Παραγωγικής Κεφαλαιοκρατίας.
Οι λίγοι, που πετυχαίνουν είτε να δημιουργήσουν αμύθητα πλούτη εν ζωή,είτε να κληρονομήσουν τοιούτα, είναι αυτοί που παίρνουν μέρος και παίζουν βασικό ρόλο στην ηγεμονική κυριαρχία του Καπιταλισμού, ανά την υφήλιο.
Και εδώ είναι το σημείο όπου και τα δύο καθεστώτα συγκλίνουν πάλι στους στόχους τους και στα καθεστώτα τους, καθότι και το ένα και το άλλο καθεστώς έχουν απόλυτο ενδιαφέρον να εξαλείψουν την δημοκρατία.
Ο Κουμμουνισμός το κατάφερε γρήγορα και με καταστροφικά αποτελέσματα στο επιχείρημα της Σοβιετικής Ένωσης. Ο παγκόσμιος Καπιταλισμός αποδυναμώνει τον θεσμό της Δημοκρατίας σιγά αλλά σταθερά εδώ και πολλές δεκαετίες, διαστρεβλώνοντας την δημοκρατία με πολλούς και διάφορους τρόπους σε κάθε κράτος, σε κάθε έθνος της υφηλίου.
Κανένα από αυτά τα δύο καθεστώτα δεν έχει χώρο για δημοκρατικές διαδικασίες και θεσμούς. Για αυτό και τα δύο αυτά καθεστώτα αποβλέπουν, με διαφορετικός τρόπους στην απαξίωση του εθνικισμού, και στην εξάλειψη των εθνικών ταυτοτήτων και κοινωνικών και ιστορικών διαφορών. Και εκεί όπου ο εθνικισμός, η έννοια και η δύναμη του έθνους πεθαίνει, εκεί πεθαίνει και κάθε δυνατότητα δημοκρατικής διαδικασίας, και κάθε δημοκρατικός θεσμός.
Γιατί η λέξη το λέει ξεκάθαρα, η δημοκρατία ζει και πεθαίνει με τον Δήμο. Όταν ο Δήμος συγχωνευθεί μέσα σε χιλιάδες άλλους «δήμους» ανά την υφήλιο, συγχωνεύεται και χάνεται και η ψυχή και η δύναμη της δημοκρατίας.
Και για αυτόν το λόγο, παρατηρώντας τα διάφορα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, βλέπει κανείς ότι τα κόμματα που ηγούνται εναντίον της γερμανικής ηγεμονίας είναι τα εθνικιστικά κόμματα όλων των αποχρόσεων, και όχι τα αριστερά ή τα κουμμουνιστικά. Ο λόγος είναι απλός. Οι διάφοροι ευρωπαϊκοί λαοί, εφόσον αντιτίθενται στην Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, βρίσκουν κυρίως στον εθνικισμό, την φωνή που υποστηρίζει την ύπαρξη τους και την ύπαρξη των απαιτήσεών τους.
Και σαν εκκωφαντικό, και πολύ απτό παράδειγμα αυτής της επερχόμενης διαστρέβλωσης του θεσμού της Δημοκρατίας, που λαμβάνει χώρα εν μέσω του καθεστώτος της Παγκοσμιοποίησης, παραθέτω το αθέμιτο θεσμό του Eurogroup, όπου υπό την ηγεμονική κυριαρχία της Γερμανίας συζητούνταικαι παίρνονται όλες οι σημαντικές κυριαρχικές και ηγεμονικές αποφάσεις για την Ευρωζώνη, χωρίς να ισχύει ουδείς θεμιτός θεσμός και θεμιτή διαδικασία στις εργασίες του Eurogroup.
Απαγορεύεται να κρατήσει κανείς πρακτικά. Απαγορεύεται να κοινοποιηθεί οτιδήποτε ειπώθηκε σε οποιαδήποτε συνεδρίαση. Μια ολιγόλεπτη ανακοίνωση ακολουθεί την κάθε συνεδρίαση η οποία επικυρώνεται την επόμενη μέρα, χωρίς συζήτηση, από την συνεδρία των υπουργών οικονομικών της ευρωπαϊκής Ένωσης. Ουδείς από τους παρευρισκόμενους στις συνεδρίες του Eurogroup φέρει οιαδήποτε ευθύνη για τις αποφάσεις που παίρνονται ή για ότι ειπωθεί στις συνεδριάσεις. Τίποτα σε όλες τις συνθήκες της ενοποίησης της Ευρώπης δεν αναφέρεται στο Eurogroup, σαν ένα θεμιτό ευρωπαϊκό θεσμό. Είναι «άτυπος» θεσμός... Δηλαδή ένα απτό ηγεμονικό εργαλείο με όλη την εξουσία και με καμία ευθύνη.
Σας θυμίζει τίποτα;
Και το Eurogroup είναι το άτυπο εργαλείο απόλυτης εξουσίας τηςΕυρωζώνης, ακριβώς διότι η Ευρωζώνη αποτελεί ένα μέρος του Παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού επαυξημένο με στεροειδείςουσίες...