Η χρηματοπιστωτική λεηλασία μιας χώρας…

Οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις της Μέρκελ, με τον αρχιχασάπη, Σόιμπλε, συνεχίζουν την αθέμιτη, αν και με τις υπάρχουσες συνθήκες νόμιμη, στρατηγική της να υποδουλώσει την Ευρώπη κάτω από την μπότα της κολοσσιαίας παραγωγικής της οικονομίας, συνυφασμένη με την εξίσου πανίσχυρη, αν και λιγότερο ορατή, χρηματοπιστωτική της ισχύ. Και ο γερμανικός λαός ακολουθεί, νέμεται και επικροτεί αυτήν την καταστροφική όσο και αυτοκαταστροφική πολιτική, με τον ίδιο ηλίθιο και ανέμελο τρόπο που ο ελληνικός λαός, το άκρον αντίθετο του γερμανικού σε πολλά χαρακτηριστικά, νέμονταν και επικροτούσε την εγκληματική όσο και αυτοκαταστροφική χρηματοπιστωτική και αντιπαραγωγική πολιτική των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης, της οοποίαςη κηδεία εσφαλμένα έχει ανακοινωθεί…

Μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται παράλογο, έως και θεότρελλο, αυτή η αναλογία και σύγκριση της αυτοκαταστροφικής θέσης των δύο αυτών λαών, του γερμανικού υπερπαραγωγικού λαού, και του ελληνικού υπερκαταναλωτικού, αλλά μια προσεκτικότερη θεώρηση πιστεύω μπορεί να πείσει.

Εν αρχή είναι το θεώρημα της φυσικής, για κάθε δράση υπάρχει πάντα μία αντίδραση.

Στην οικονομία των λαών, για κάθε ένα παραγωγό χρειάζεται αναγκαία ένας καταναλωτής. Η ηθική αξιολόγηση των δύο υπαρξιακών θέσεων, του παραγωγού και του καταναλωτή, είναι ιστορικά διαστρεβλωμένη από την πανάρχαια αναλογία του μέρμηγκα και του τζίτζικα, που ήταν η πανάρχαια πραγματικότητα όταν η παραγωγή ήταν η κύρια ανάγκη για την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Αυτή η ιστορική πραγματικότητα ισχύει ακόμα στον Τρίτο Κόσμο της υφηλίου, αλλά έχει προ καιρού πάψει να ισχύει στις αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες οικονομίες της υφηλίου, όπου η υπέρμετρη παραγωγικότητα, υποβοηθούμενη από την συνδεδεμένη υπερκατανάλωση, απειλεί να εξαφανίσει το ανθρώπινο γένος, καθιστώντας τον πλανήτη Γη μη βιώσιμο για ανθρώπους ή πηθήκους.

Είναι γεγονός, που κανείς δεν στοχάζεται, ότι κάθε περιζήτητο γερμανικό αυτοκίνητο θα καταντούσε ένα απεχθές σκουπίδι, επιβαρύνοντας αρνητικά το γήινο περιβάλλον, εάν δεν υπήρχε ένας καταναλωτής να θέλει να το καταναλώσει. Ο παραγωγός, στον Μεταμοντέρνο Καπιταλισμό, χρειάζεται τον καταναλωτή για την επιβίωσή του, ακριβώς όπως στην προβιομηχανική περίοδο της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος είχε ανάγκη τον παραγωγό για την επιβίωση του.  

Πρέπει λοιπόν, κατ' αρχάς, στην ανεπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία της Ευρωζώνης, να απαξιωθεί η αναλογία τζίτζικα και μέρμηγκα.

Η επιβίωση και η επιτυχία του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος βασίζεται στην απόλυτη ισορροπία παραγωγής και κατανάλωσης, δηλαδή και ο παραγωγός και ο καταναλωτής είναι εξίσου και αλληλένδετα αναγκαίοι και κρίσιμοι παράγοντες για την σωστή και επιτυχή λειτουργία του συστήματος. Η σημασία και η σπουδαιότητα του καταναλωτή είναι απόλυτα ίση με αυτήν του παραγωγού. Και οι δύο, αλληλένδετα, αποτελούν και την αναγκαία και την ικανή συνθήκη για τη ύπαρξη και την επιβίωση του καπιταλιστικού συστήματος.

Παρομοίως, στον χρηματοπιστωτικό τομέα του καπιταλισμού, ο πιστωτής δεν μπορεί να υπάρξει, πόσο μάλλον να κερδοφορήσει, χωρίς τον χρεώστη. Και οι δύο αυτοί παράγοντες της καπιταλιστικής χρηματοπιστωτικής συναλλαγής είναι αλληλένδετοι ο ένας με τον άλλον, και απόλυτα αναγκαίοι για την ύπαρξη οιασδήποτε συναλλαγής. Και ο πιστωτής ελπίζει σε κέρδος από την συναλλαγή, και ο χρεώστης επίσης! Φυσικά, η παρούσα κοινή γνώμη καταδικάζει τον χρεώστη, σχεδόν αποκλειστικά, για την αποτυχία κάθε χρηματοπιστωτικής συναλλαγής και αθωώνει παντελώς τον πιστωτή.

Παρομοίως, ο παραγωγός θεωρείται ήρως του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ ο καταναλωτής θεωρείται υποτιμητικά, σαν αναγκαίο κακό.

Στην αντιπαράθεση Γερμανίας και Ελλάδας, και των δύο λαών της, έχουμε την ακραία αντιπαράθεση αξιών στην ευρωζώνης. Ο Γερμανός είναι θεός, διότι είναι και ο παραγωγός και ο πιστωτής. Ο Έλληνας βρίσκεται στον πάτο των κοινωνικών αξιών της καπιταλιστικής Ευρωζώνης, διότι μέσω της αχαλίνωτης κατανάλωσης που έκανε της εξ ίσου αχαλίνωτης παραγωγής ακριβών γερμανικών αυτοκινήτων, κατάντησε να γίνει ο απορριπτέος χρεώστης στον πανάγαθο και πάγκαλο Γερμανό πιστωτή.

Και επακολούθησε από το 2010, ο οικονομικός βιασμός της Ελλάδας, μετά από ένα επιτυχέστατο εκβιασμό του αφελέστατου, εάν όχι χειρότερης νοημοσύνης, Γιωργάκη, από την διαβολική ομάδα, Σόιμπλε, Τρισέ και Σαρκοζί, με την θεσμική συμπαράσταση του Τρος Καν.

Κατ' αρχάς ο ελληνικός λαός κρίθηκε καταδικαστέος διότι ήταν ο πιο ασυγκράτητος αγοραστής και καταναλωτής των ακριβέστατων γερμανικών αυτοκινήτων, τα οποία παρεμπιπτόντως είχαν γίνει πολύ πιο προσιτά, και από τον πληθωριστικό σχεδιασμό του κοινού νομίσματος, του Ευρώ, και επειδή οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες δάνειζαν με το ίδιο φτηνό επιτόκιο και την Γερμανία, και την Ελλάδα και όλες τις χώρες του ευρώ, υπό την καθοδήγηση και υποστήριξη της ευρωζωνικής  ηγεσίας, δηλαδή της Γερμανίας και της Γαλλίας, και φυσικά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας του κ. Τρισέ, που ήταν και αυτός Γάλλος, φυσικά. Και ας μην χάσουμε πολύ μελάνι αναφερόμενοι στα ακόμη πιο δαπανηρά προϊόντα των βιομηχανιών πολέμου της Γαλλίας και της Γερμανίας, που η δύστυχη η Ψωροκώσταινα ήταν αναγκασμένη να αγοράζει για να υπερασπίζεται τα υδάτινα σύνορα της από την Τουρκία, που η φίλη και σύμμαχος ΕΕ και η Ευρωζώνη αρνιόντουσαν να επικυρώσουν σαν επίσημα σύνορα της Ευρώπης.

Και την στιγμή που το ΔΝΤ, υλοποιώντας την πολύχρονη θεσμική του υπόσταση σαν παγκόσμιος βοηθός χρεωκοπημένων κρατών συνιστούσε το κούρεμα του ελληνικού χρέους στο μισό, τον Μάη του 2010, για να καταστεί το χρέος βιώσιμο, και να μπορέσει ο χρεώστης ελληνικός λαός να αποπληρώσει εν καιρώ το υπόλοιπο μισό χρέος του, η Ευρωζώνη έβαλε βέτο σε αυτήν την σωστή συμβουλή, για να προστατέψει τις γερμανικές και γαλλικές της τράπεζες, και φυσικά και τους Γερμανούς και Γάλλους ψηφοφόρους που θα χρειαζόντουσαν να συνδράμουν στην συνδεδεμένη χρεοκοπία των δικών τους τραπεζικών συστημάτων, εάν το ελληνικό χρέος είχε μειωθεί στο μισό.

Επτά καταστροφικά χρόνια ελληνοευρωπαϊκής  κρίσης αργότερα, η Ελλάδα έχει παραλάβει δάνεια «διάσωσης» ύψους διακοσίων τόσων δισεκατομμυρίων ευρώ, από τα οποία πάνω από τα 90% εχουν πάει κατ' ευθείαν στις ευρωπαϊκές πιστώτριες τράπεζες, το ονομαστικό χρέος είναι υψηλότερο από αυτό του 2010, και ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει ανέβει από τα 125% στα 180%! Εάν αυτή η επταετής χρηματοπιστωτική διαδικασία ονομάζεται διάσωση της Ελλάδας, τότε οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει πλήρως την αξία τους, ένα τραγικό όσο και θανάσιμο σύμπτωμα της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης.

Το ΔΝΤ χρησιμοποιεί αυτή την διασωστική στρατηγική για χρεοκοπημένες χώρες, δηλαδή να μειώνει το μη βιώσιμο χρέος μίας χρεοκοπημένης χώρας στο μισό, γιατί η εμπειρία του το έχει διδάξει ότι αυτή είναι η οικονομικά σωστή στρατηγική.

Αλλά το θέμα του σημερινού άρθρου είναι ότι  το μοίρασμα της χασούρας από μία χρηματοπιστωτική συναλλαγή πρέπει πάντα μοιράζεται ισότιμα ανάμεσα στον πιστωτή και στον χρεώστη, όχι μόνο σαν θέμα οικονομικής και γεωπολιτικής λειτουργικότητας, αλλά και σαν θέμα κοινωνικού και διεθνούς καπιταλιστικού δικαίου.

Η κάθε μία χρηματοπιστωτική συναλλαγή αποτελεί πάντα και πρωταρχικά μια καπιταλιστική επενδυτική κερδοσκοπική συναλλαγή σύμφωνα με το πρότυπο του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου.

Ο πιστωτής δανείζει διότι θέλει να βγάλει ένα ορισμένο κέρδος. Και χρησιμοποιεί το κεφάλαιο που δανείζει σαν μια αυτοδύναμη κερδοσκοπική επένδυση. Την ίδια στιγμή, ο χρεώστης, και αυτός με την σειρά του επενδύει σε μια κερδοσκοπική καπιταλιστική συμφωνία. Ελπίζει ότι δανειζόμενος το συγκεκριμένο ποσό θα μπορέσει να το χρησιμοποιήσει σε μια άλλη κερδοσκοπική επιχείρηση και θα μπορέσει να αποπληρώσει το δάνειο με τον τόκο, την ίδια στιγμή που θα έχει κερδίσει από την δικιά του επένδυση.

Αλλά πολλές χρηματοπιστωτικές συναλλαγές αποδεικνύονται κακές, ελαττωματικές, και επιφέρουν απώλειες και στον πιστωτή αλλά και στον χρεώστη.

Σε κάθε άλλη καπιταλιστική επένδυση, όταν αυτή αποδειχτεί κακή, τότε η χασούρα ανήκει ολοκληρωτικά στον επενδυτή, ο οποίος αποδέχεται την απώλεια και προχωράει σε άλλες μελλοντικές ενέργειες.

Γιατί όμως στην κακή χρηματοπιστωτική επένδυση πρέπει όλη η χασούρα να βαραίνει τον χρεώστη;

Μήπως το επιτόκιο που προσάπτει ο πιστωτής στην συγκεκριμένη συναλλαγή δεν συμπεριλαμβάνει όχι μόνο το ζητούμενο κέρδος για τον πιστωτή αλλά και την αύξηση που αναλογεί στο ρίσκο που αξιολογείται για την συγκεκριμένη συναλλαγή;

Μόνο στην χρηματοπιστωτική συναλλαγή επαυξάνεται το προσδοκούμενο και απαιτούμενο κέρδος από ένα συγκεκριμένο ποσό που αναλογεί στην αξιολόγηση του ρίσκου της συναλλαγής.

Και φυσικά το κόστος που αναλογεί στο ρίσκο το αναλαμβάνει ο χρεώστης, μια και υποτίθεται ότι αυτός είναι ο υπαίτιος του συγκεκριμένου ρίσκου.

Ο χρεώστης χάνει διπλά σύμφωνα με την διαστρεβλωμένη όσο και ανήθικη επικρατούσα ηθική σε κάθε χρηματοπιστωτική συναλλαγή. Όταν η συναλλαγή τελειώνει με επιτυχία και ο χρεώστης αποπληρώνει το χρέος και τα επιτόκια, ο χρεώστης χάνει γιατί έχει επιβαρυνθεί με το κόστος του ρίσκου που έχει εξ αρχής συμφωνηθεί, αν και η επιτυχής αποπληρωμή του χρέους διαψεύδει την ανάγκη του κόστους για το υποτιθέμενο ρίσκο.

Εάν η συναλλαγή αποτύχει, και ο χρεώστης δεν δύναται να αποπληρώσει το χρέος, τότε ο χρεώστης υποβάλλεται σε καθεστώς δουλοπαροικίας και υποχρεούται από το χρηματοπιστωτικό καπιταλιστικό κατεστημένο να είναι υπεύθυνος εσαεί για το μη βιώσιμο χρέος και να υφίσταται εσαεί τις καταστροφικές του συνέπειες.

Δηλαδή, η χρηματοπιστωτική συναλλαγή έχει πάψει προ πολλού, εάν παρατηρήσει κανείς τα ευρωζωνικά δεδομένα, να αποτελεί μέρος του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος και έχει πάει πίσω στον Μεσαίωνα, αντιγράφοντας και υλοποιώντας τον θεσμό και το καθεστώς της δουλοπαροικίας, την εποχή μάλιστα που η Καθολική εκκλησία απαγόρευε στους χριστιανούς τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές με τόκο, ακριβώς διότι είχε επίγνωση των καταστροφικών κοινωνικών συνεπειών από την κατάχρηση τους.

Και τι συμβαίνει στην Ευρωζώνη, όταν ο πιστωτής κάνει ένα τεράστιο λάθος και αξιολογεί το ρίσκο πολύ χαμηλό, και μετά πέφτει έξω, όπως συνέβη με τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες της Γερμανίας, Γαλλίας και Βρετανίας με τα απεριόριστα δάνεια που έδιναν στο ελληνικό δημόσιο και στις ιδιωτικές τράπεζες  Ιρλανδίας και Ισπανίας;;

Η ευρωπαϊκή ηγεσία, Γερμανία, Γαλλία και ΕΚΤ/Τρισέ, ανάγκασε τους λαούς των τριών κρατών, Ελλάδας, Ιρλανδίας και Ισπανίας, να πληρώσουν τα σπασμένα. Δηλαδή οι φορολογούμενοι αυτών των κρατών εκβιάστηκαν να δανειστούν υπέρογκα δάνεια από τους πολίτες της Ευρωζώνης, για να ξελασπώσουν τις εγχώριες τράπεζες των τριών ισχυρών κρατών του πυρήνα, έτσι ώστε οι ιρλανδικές και ισπανικές τράπεζες μαζί με το ελληνικό δημόσιο, να μπορούν να συνεχίσουν να πληρώνουν τα αρχικά δάνεια από τις τράπεζες των μεγάλων και ισχυρών κρατών.

Βλέπουμε δηλαδή, ότι νέα καπιταλιστική ηθική εφαρμόζεται στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές ανάμεσα στα κράτη.

Οι πιστωτές των ισχυρών κρατών επικυρώνονται ως αναλάθητοι καπιταλιστικοί επενδυτές! Οποιαδήποτε κερδοσκοπική χρηματοπιστωτική επένδυση και εάν συμφωνήσουν, μέσα στην Ευρωζώνη, θα αποβεί επί το μακρόν λίαν και πάντα επικερδής. Διότι το σφάλμα, οι ευθύνες και οι συνέπειες οιωνδήποτε λανθασμένων χρηματοπιστωτικών συναλλαγών θα πέσουν πάντα στους ψηφοφόρους και φορολογούμενους, κατ' αρχάς σε αυτούς των μικρών κρατών, και κατά δεύτερον στους υπόλοιπους φορολογούμενους της επικράτειας του ευρώ.

Υπό  το καθεστώς αυτού του «νέου και επηυξημένου» χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, η Ευρωζώνη μετεξελίσσεται, όπως πολλοί, με πρώτον τον κ. Σόρος, έχουν παρατηρήσει, σε μια κοινωνία πιστωτών και χρεώσεων, με κύριο πιστωτή, και ηγεμόνα, την Γερμανία, και με χρεώστες λίγο πολύ όλους τους άλλους.

Υπο αυτό το καθεστώς το ευρώ δεν σώζεται. Και εδώ είναι που κλείνει ο κύκλος της ομοιότητας του γερμανικού και του ελληνικού λαού. Όπως ο ελληνικός λαός επί δεκαετίες πίστευε τις καταστροφικές κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, ότι τα τζάμπα λεφτά θα υπάρχουν εσαεί, έτσι και ο γερμανικός λαός θα ξυπνήσει μια αποφράδα μέρα στο μέλλον, και θα ανακαλύψει ότι τα τζάμπα λεφτά που η Γερμανία του Σόιμπλε βγάζει εις βάρος της Ευρωζώνης, θα καταστρέψουν το ευρώ, και θα επιστρέψουν την Γερμανία σε καθεστώς όχι μόνο γεωπολιτικής απομόνωσης και  οικονομικής αποδυνάμωσης, αλλά και αποκαθήλωσης από την ηγεμονία της Ευρώπης την οποία έχει έως τώρα κερδίσει. Αλλά τότε θα είναι για τον γερμανικό λαό πολύ αργά, όπως είναι εδώ και καιρό για τον λαό της Ελλάδας…