Με τον αιώνιο ψάλτη Μοσκοβισί να συνεχίζει να ψέλνει στην έρημο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τις παρακλήσεις του για μία σημαντική ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, ο Μακρόν επιστράτευσε τον επίσης νεόφυτο υπουργό του των οικονομικών, να προωθήσει μια σημαντική επιλογή ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους μέσω της επιβολής μιας αναπτυξιακής ρήτρας στην διαδικασία αποπληρωμής του.
Αυτή η πρώτη αψιμαχία ανάμεσα στους θανάσιμους φίλους, γείτονες, συμμάχους και εχθρούς της Ευρωζώνης και της ευρύτερης Ευρώπης, θα μας δώσει μία πρώτη ένδειξη της δυναμικής που είναι διατεθειμένος να επενδύσει ο Μακρόν για το μέλλον μιας λειτουργικότερης και (άρα) σταθερότερης Ευρωζώνης, και την αντίσταση ή την συνεργασία που είναι διατεθειμένη να προσφέρει η επικυρωμένη ηγεμών της Ευρωζώνης, Άγγελα Μέρκελ.
Ο Μακρόν κέρδισε περισσή εκτίμηση από τους Γάλλους ψηφοφόρους με την πρόσφατη σχεδόν επιθετική του στάση στο παγκόσμιο πεδίο, ευθύς μόλις κέρδισε την προεδρική εκλογή του. Το πιο φωτογενές στιγμιαίο επισόδειο παρόμοιας γεωπολιτικής πυγμής ήταν ή στιβαρή χειραψία που επέβαλε ο νεαρός Μακρόν εις βάρος του πολύ γηραιότερου αμερικανού Τράμπ. Το στιγμιότυπο ενθουσίασε την Γαλλία παρόλη την γελειότητα της συγκεκριμένης πράξης, που δείχνει αφενός πόσο κολλητική είναι η φανταχτερή όσο και ρηχή γεωπολιτική συμπεριφορά του Αμερικανού πλανητάρχη, αλλά, και πιο τραγικά, πόσο απεγνωσμένη και πόσο χαμένη πρέπει να αισθάνεται η Γαλλία και ο νεοεκλεγμένος ηγέτης της, εγκλωβισμένοι, και οι δύο, κράτος και πρόεδρος, μέσα στην Παγκοσμιοποίηση και μέσα στην γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη.
Αλλά η Μέρκελ δεν είναι Τράμπ, και η γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη δεν είναι υφήλιος. Αυτό που αντιμετωπίζει ο Μακρόν είναι η σκύλα και η χάρηβδη, ανάμεσα στην καλοπέραση και οικονομική και κοινωνική ασφάλεια των Γάλλων που προμηνύεται να αντισταθούν στιβαρά στα οικονομικά μέτρα που έχει προαναγγείλει, (πάνω από τους μισούς των οποίων αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στις εκλογές του γαλλικού κοινοβουλίου), και στην χρηματοπιστωτική και οικονομική υπερδύναμη της “φίλης” Γερμανίας εντός της Ευρωφάκας.
Μιας φάκας που θυμίζει, χωρίς πολλή υπερβολή, το Κολοσσαίο της αρχαίας Ρώμης, με τους σκλάβους μονομάχους καθότι εγκλωβισμένους χωρίς δυνατότητα φυγής, να είναι καταδικασμένοι σε αναγκαστικές μονομαχίες, όπου μόνο ο ένας βγαίνει νικητής και ο άλλος πεθαμένος η σακατεμένος…
Το Κολοσσαίο της Ευρωζώνης είναι σπαρμένο από σακατεμένους και αχρηστευμένους μονομάχους διαφόρων ευρωζωνικών κρατών που πέσαν κάτω από το χέρι της γερμανικής χρηματοπιστωτικής πυγμής, ο πιο πρόσφατος ίσως και το πιο οδυνειρό παράδειγμα, γιατί χωρίζεται από τον Μακρόν μόνο από μία μέρα θεσμικής αλλαγής στην ηγεσία της πατρίδας του, ο “αείμνηστος” Ολαντρέου, που είχε ξεκινήσει και αυτός πριν πέντε, όπως αποδείχτηκε μαρτυρικά, χρόνια, γεμάτος αυτοπεποίθηση με τις ευχές και τις ελπίδες της πλειοψηφίας των πατριωτών του, να αντιμετωπίσει το αιώνιο αντίπαλό του, την αυτοκράτειρα Μέρκελ. Το φάντασμα του Ολαντρέου, πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης του Μανώλη του Μακρόν.
Και η Ευρώπη έχει προ πολλού μετατραπεί σε Κολοσσαίο μονομαχιών διαφόρων Ευρωπαίων ηγετών εναντίον της γερμανικής ηγεσίας, διότι το αρχιτεκτονικό σχέδιο της Ευρωζώνης είναι σχεδιασμένο με μια δόση αλληλεγγύης και δέκα δόσεις ανταγωνισμού, όταν για να ενωθούν τις ιστορίες, οι κουλτούρες και οι εθνικισμοί των διαφόρων ευρωπαϊκών κρατών, ή αρχιτεκτονικής έπρεπε να αποτελείτο από 10 δόσεις αλληλεγγύης και μιας δόσης ανταγωνισμού.
Να δούμε πώς θα εξελιχθεί η νέα γεωπολιτική μονομαχία στην οποία με τόση όρεξη φαίνεται να έχει εισέλθει ο Μακρόν…