Πρωταρχικά, αξίζει να αναφερθούμε στο γεγονός ότι και τα δύο αυτά, τόσο ασύμμετρα, πολιτικά σκηνικά, το ελληνικό και το αμερικανικό, περάσανε μόλις μία γενεά εκτεταμένης πολιτικής σταθερότητας όπου ο δικομματισμός είχε σχεδόν μεταποιηθεί σε ένα υποθάλποντα μονοκομματισμό όπου τα δύο κυρίαρχα πλειοψηφούντα κόμματα είχαν αντιγράψει το ένα το άλλο σε τέτοιο βαθμό, που σε γενικές γραμμές η πολιτική που εφαρμοζόταν από τις διαδοχικές κυβερνήσεις των αντιστοίχων κομμάτων δεν διέφερε πολύ, από την μια κυβέρνηση στην άλλη, και στην Αμερική και στην Ελλάδα. Έτσι ώστε, παρόλο που ονομαστικά, και ειδικά σε προεκλογικές περιόδους, τα αντιφρονούντα κόμματα, και στην Αμερική, οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί, και στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, εστίαζαν στις υποτιθέμενες αβυσσαλέες αντιθέσεις τους και διαφορές, στην πραγματικότητα, και επί του προκειμένου οι ουσιαστικές και εφαρμοσμένες πολιτικές των εκάστοτε εναλλασσόμενων κυβερνήσεων δεν διέφεραν ουσιαστικά η μία από την άλλη. Μία βασική σταθερότητα επικρατούσε για μια γενεά, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, και στην Αμερική, μετά την εθνική αναταραχή του πολέμου στο Βιετνάμ.
Αλλά αυτή η γενιά πολιτικής σταθερότητας, έχει τώρα ξεσπάσει, πρώτα στην Ελλάδα της Κρίσης, και τώρα στην Αμερική του Τραμπ, σε μια πολιτική αστάθεια και σε μια πολιτική δυσλειτουργία άνευ προηγουμένου, συμπεριλαμβανομένου και του γεγονότος ότι οι λαοί των δύο αυτών κρατών, οι ψηφοφόροι που ανέβαζαν και κατέβαζαν διαδοχικές κυβερνήσεις χωρίς ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα τους, έχουν πλέον χάσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς που ψήφιζαν, και γενικότερα στα πολιτικά σκηνικά των δύο χωρών.
Είναι αξιοθαύμαστο, και επιφανειακά ανεξήγητο, πως η πιο κραταιή χώρα του Δυτικού Κόσμου που φέρεται σαν υπόδειγμα λειτουργικής δημοκρατίας του ελεύθερου κόσμου, αυτή της Αμερικής, και το πιο χρεοκοπημένο και πιο δυσλειτουργικό κράτος του Δυτικού Κόσμου, αυτό της Ελλάδας, έχουν και οι δύο απογυμνωθεί, στην ίδια περίοδο της Παγκοσμιοποίησης, στα μάτια των λαών τους και των ψηφοφόρων τους, σαν πολιτικά συστήματα άνευ ίχνους εμπιστοσύνης, αξιοκρατίας και αξιοπιστίας.
Στην Αμερική μαίνεται ένας νέος, θα έλεγε κανείς, ένας μεταμοντέρνος , εμφύλιος πόλεμος, με βασικό ίσως άξονα, το «Σύστημα», και τους εμπλεκόμενους να το πολεμάνε ή να το υποστηρίζουν. Περαν του ότι η παραδοσιακή συνεργασία ανάμεσα στα δύο επικρατούντα κόμματα, τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους, έχει προ πολλού εξαφανιστεί, οι Δημοκρατικοί είναι χωρισμένοι στους αντισυστημικούς πίσω από τον Bernie Sanders, και τους συστημικούς πίσω από την Κλίντον και τον Biden. Οι Ρεπουμπλικάνοι, αλληλομάχονται αγρίως επίσης, από τους ακροδεξιούς, και βασικά αντισυστημικούς, ή έτσι αυταπατώνται αυτοί που τους ψηφίζουν, στους κεντρώους, και στους μετριοπαθείς, σχεδόν αριστερούς για τα ρεπουμπλικανικά μέτρα και σταθμά…
Και πάνω από όλες αυτές τις εσωκομματικές αψιμαχίες, μαίνεται η εκραγείσα μητέρα όλων των αμερικανικών πολιτικών μαχών, το Σύστημα εναντίον του αχαλίνωτου προέδρου της Αμερικής, του Τραμπ, και του Τραμπ εναντίον των πάντων, εξαιρουμένου του φίλου του του Βλαδίμηρου, και οπωσδήποτε εναντίον της ίδιας του της κυβέρνησης, του Κογκρέσου και πολλών άλλων.
Στην Ελλάδα η περιγραφή της διάλυσης του πολιτικού συστήματος περισσεύει, καθότι οφθαλμοφανής και πανταχού παρούσα. Η μόνη σταθερή προς το παρόν παράμετρος είναι η μάχη ανάμεσα στην κυβέρνηση των 153 βουλευτών, αγνώστου ιδεολογίας, καθότι η πολιτική ιδεολογία έχει πια μόνο αρχαιολογική αξία, και όλων των άλλων, θεσμών, πολιτικών, ψηφοφόρων και πολιτών στην Ελλάδα.
Και είναι αξιοσημείωτο ότι ο Τσίπρας έχει πιο πολλές πιθανότητες να εκτίσει την ποινή του για τετραετία, παρά ο Τραμπ. Γιατί ο Τσίπρας έχει έναν Σόιμπλε να τον υποστηρίζει και ο Τραμπ έχει μόνο έναν Πούτιν…
Γιατί ξεφτυλίζονται τα πολιτικά συστήματα των δύο τόσο διαφορετικών κρατών, σχεδόν ταυτοχρόνως; Μα διότι η εποχή της Παγκοσμιοποίησης, όπως αυτή έχει πλέον εδραιωθεί στην υφήλιο, καθιστά γενικώς ανυπόστατα τα πολιτικά συστήματα του Δυτικού Κόσμου, που είναι βασισμένα κατά το πλείστον σε δημοκρατικούς θεσμούς. Και η απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών εξυπακούει την απαξίωση του πολιτικού σκηνικού που είναι βασισμένο στην δημοκρατική διαδικασία. Τι άλλο είναι η δημοκρατική διαδικασία παρά οι δεσμοί γάμου ανάμεσα στον λαό που ψηφίζει και στους πολιτικούς που ζητάνε και λαμβάνουν την ψήφο εμπιστοσύνης από τους ψηφοφόρους. Αυτοί οι γάμοι δεν πάνε καλά, στην πλειοψηφία των κρατών του Δυτικού Κόσμου, διότι οι πολιτικοί είναι αναγκασμένοι να ακολουθούν τις οδηγίες του απελευθερωμένου κεφαλαίου, και όχι ιδιαίτερα τις ανάγκες των ψηφοφόρων τους.
Αυτό το τελευταίο είναι ολοφάνερο στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών. Η ευημερία της χώρας έχει παραβλέψει συστηματικά και άκρως οργανωμένα και εσκεμμένα την μεσαία και εργατική τάξη εδώ και μια γενιά, βαλτώνοντας το βιοτικό επίπεδο δύο αυτών κοινωνικών τάξεων, προς όφελος της κεφαλαιοκρατικής ανώτερης τάξης, η οποία και έχει προ πολλού, και επισήμως πλέον από τις αρχές της χιλιετηρίδας, μέσω της δικαστικής απόφασης Citizens United του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, εξαγοράσει το πολιτικό σύστημα το οποίο και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άπλετη επιχορήγηση (βλέπε εξαγορά) του Κεφαλαίου.
Έτσι, ο δημοκρατικός γάμος ανάμεσα στο αμερικάνικο πολιτικό σκηνικό και στους Αμερικανούς ψηφοφόρους έχει πέσει πάνω στα βράχια της Εθνικής και πολιτικής απιστίας των πολιτικών με την κεφαλαιοκρατική ερωμένη τους. Ο γάμος της δημοκρατίας είναι υπό διάλυση, λόγω ακριβώς της αρχιτεκτονικής της Παγκοσμιοποίησης η οποία βασίζεται όχι στην δημοκρατική διαδικασία των εκλογών αλλά στην (υποτιθέμενη δημοκρατική) διαδικασία των αγορών. Και το αποτέλεσμα είναι ότι η πολιτική δημοκρατία καταστρέφεται σιγά σιγά στο βωμό της καπιταλιστικής δημοκρατίας, η οποία είναι, σημειωτέον και πολύ σημαντικό, παγκοσμιοποιημένη.
Δηλαδή, στο προηγούμενο αιώνα που απεδείχθη χρυσός για το καπιταλιστικό σύστημα, ο καπιταλισμός, το κεφάλαιο, πλούτισε εντός των εθνικών ορίων κάθε κράτους, και ήταν δέσμιο, με πολλούς και διάφορους τρόπους, της κρατικής εξουσίας κάθε κράτους, δηλαδή της λαϊκής εξουσίας που ψήφιζε την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία του κράτους.
Η Παγκοσμιοποίηση έχει οριστικά ανατρέψει αυτήν την ισορροπία ανάμεσα στους τρεις βασικους παράγοντες της μοντέρνας κοινωνίας, τον λαό, το κράτος και το κεφάλαιο. Αυτή η ισορροπία όπου το κράτος διαχειριζόταν τις ενίοτε αντίθετες ανάγκες και επιθυμίες του κεφαλαίου και του λαού, έχει ανατραπεί. Δεν υφίσταται πια, παρά μόνο ονομαστικά, αλλά όχι ουσιαστικά.
Και έχουμε φτάσει στο σημείο, όπως και σε κάθε γάμο, που ο απατημένος σύζυγος, στην προκειμένη περίπτωση ο λαός, έχει καταλάβει πια ότι κάτι σοβαρά δεν πάει καλά σε αυτόν τον γάμο, αλλά δεν είναι ξεκάθαρος γιατί. Και παλεύει και τσακώνεται με τον δημοκρατικό του σύζυγο, το κράτος, την εκάστοτε κυβέρνηση, για να διορθώσει την σχέση, αλλά ο λαός είναι ανήμπορος να το κάνει, διότι ο δημοκρατικός του σύζυγος, το κράτος, έχει προ πολλού παραδοθεί στης αγκαλιές της ερωμένης, του ερωμένου, που είναι το Κεφάλαιο, και το οποίο τελευταίο δεν υπόκειται πλέον σε εθνικά όρια και σύνορα, και ένεκα τούτου δεν εξαρτάται από τις κρατικές νομοθεσίες οιουδήποτε κράτους, και φυσικά ούτε από τις εκλογικές επιλογές των ψηφοφόρων, δηλαδή του λαού. Το Κεφάλαιο έχει πλήρως ξελογιάσει θα έλεγε κανείς την κρατική εξουσία, και ο λαός, η λαϊκή εξουσία, κλαίει και οδύρεται, και βρίζει και φωνάζει και δεν ξέρει τι άλλο να κάνει παρά να εκλέγει για πρόεδρο υποκείμενα σαν τον Τραμπ!
Στην Ελλάδα, ένα επιφανειακό βλέμμα λέει ότι η κατάσταση δεν ομοιάζει ουδόλως αυτήν της Αμερικής. Η Ελλάδα είναι μια χώρα απόλυτα δυσλειτουργική και μια χώρα απόλυτα χρεοκοπημένη. Αλλά η Ελλάδα είναι ένα μικρό κομμάτι της Ευρωζώνης, ένα μικροσύστημα της Παγκοσμιοποίησης δυστυχώς επηυξημένο με άγρια στερεοειδή, που τα προσφέρουν η μάλλον τα επιβάλλουν δύο συνθήκες, το κοινό νόμισμα και η επιβληθείσα ευρωζωνική πολιτική της κυρίαρχης οικονομικής και πολιτικής δύναμης, της εθνικιστικής Γερμανίας.
Εαν ο Τραμπ, αρχηγός της μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη παλεύει απεγνωσμένα και δεν κατορθώνει να αλλάξει την παγκοσμιοποιημένη κατεύθυνση της αμερικανικής οικονομίας ούτε μια σπιθαμή, ενάντια στους κολοσσούς του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού κεφαλαιοκρατικού κατεστημένου, καταλαβαίνει κανείς πόση πιθανότητα έχει μια χώρα σαν την Ελλάδα να εναντιωθεί όχι μόνον ενάντια της παγκοσμιοποιημένης υφηλίου, αλλά ενάντια της παγκοσμιοποιημένης Ευρωζώνης, κάτω από την σίδερα πυγμή και χαλκά της πολιτικής Σόιμπλε.
Όταν στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της υφηλίου, κάθε κράτος υπόκειται στον οικονομικό έλεγχο της παγκοσμιοποιημένης χρηματοπιστωτικής κεφαλαιοκρατικής αγοράς, στη Ευρώπη, τα κράτη του ευρώ, εγκλωβισμένα μέσα στην γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, έχεις το κάθε κράτος με το ευρώ σαν νόμισμα να είναι έρμαιο καραβάκι στον πέλαγο της Γερμανικής κυριαρχίας, η οποία προσφέρει και την κυρίαρχη ενεργειακή πηγή, το απίστευτο και ιστορικό εμπορικό της ετήσιο πλεόνασμα των πάνω από τα 8% του ΑΕΠ της (!), πού έχει στο παρελθόν χαρακτηριστεί σαν οικονομική τρομοκρατία σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και την ατσάλινη φυλακή, με τα τεράστια χρέη που χρωστάει σύσσωμη η Ευρωζώνη στον βασικό της πιστωτή, την Γερμανία.
Η Γερμανία έχει βασικά υποδουλώσει, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, τα υπόλοιπα 18 κράτη της Ευρωζώνης, σε ένα σπιράλ, όπου η εξάρτηση των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης στην δύναμη της Γερμανίας επαυξάνεται κάθε χρόνο, και η συνδεδεμένη υποδούλωση επαυξάνεται αναλόγως, όσο η Γερμανία συνεχίζει να συσσωρεύει τον πλούτο από τα υπόλοιπα κράτη, και να επαυξάνει το χρέος που της χρωστάνε τα άλλα κράτη, και ταυτοχρόνως, όσο τα υπόλοιπα κράτη, συνεχίζουν να έχουν εμπορικά ελλείμματα, να επαυξάνουν το δημόσιο χρέος τους και προς τους πάντες και προς την Γερμανία, και όσο η τεράστια ανισότητα οικονομικής ισχύος ανάμεσα στην Γερμανία και στα άλλα κράτη συνεχίζει να επιδεινώνεται.
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην παγκοσμιοποίηση της υφηλίου υπό τον “βούρδουλα” της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κεφαλαιοκρατίας και της παγκοσμιοποίησης της Ευρωζώνης, είναι ότι στην Ευρωζώνη, ο παράλληλος βουρδουλας τον κρατάει η Γερμανία, η οποία δράττει απλώς και κυρίως εθνικιστικά, αντί να πράττει ευρωπαϊκά, ή έστω ευρωζωνικά.
Και ο γερμανικός βούρδουλας της Γερμανίας λειτουργεί μέσα στην φάκα, μέσα στην φυλακή του ευρώ, όπου η έξοδος, δηλαδή ή αποφυγή του γερμανικού βούρδουλα, έχει καταστεί ισοδύναμη με την πτώση από τον Παράδεισο, στην κοινή γνώμη των ευρωζωνικών εμπεδωμένων ΜΜΕ. Ενώ στην υπόλοιπη υφήλιο, ο βούρδουλας δεν καταστρέφει τόσο πολύ, γιατί το κάθε κράτος διαθέτει την έξοδο, την διέξοδο του εθνικού του νομίσματος.
Εαν θέλει κανείς να βρει μια αντικειμενική επιβεβαίωση της παρούσας ανάλυσης δεν έχει παρά να ρίξει μια γρήγορη ματιά στα πολιτικά σκηνικά της Ευρωζώνης. Σε όλα τα κράτη οι λαοί συνεχίζουν να φτύνουν τους πολιτικούς τους, και να τους αλλάζουν σαν τα πουκάμισα. Κανείς λαός δεν είναι ευχαριστημένος με.την παρούσα κατάσταση. Εκτός από την Γερμανία. Όπου η προεκλογική αναμέτρηση αυτόν τον τελικό μήνα χαρακτηρίζεται από τα γερμανικά ΜΜΕ σαν μια αθεράπευτη υπνηλία, διότι για τέταρτη φορά, η Μέρκελ, με τον αρχιτέκτονα της, Σόιμπλε, θα εκλεγεί με συντριπτική διαφορά. Μόνο ένα πολιτικό σκηνικό λειτουργεί σωστά και επιτυχημένα στην Ευρώπη, και ένεκα τούτου, χαίρει της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του λαού που το ψηφίζει ξανά και ξανά. Το πολιτικό σκηνικό της Γερμανίας.
Και ο λόγος είναι απλός. Η Γερμανία, δια μέσου, και λόγω, του κοινού νομίσματος, είναι το ένα και μόνο κράτος που βγαίνει κερδισμένο από την παγκοσμιοποίηση μέσα στο Δυτικό Κόσμο. Και ειδικά για την Γερμανία με την απαραίτητη βοήθεια της ευρωφάκας.