Οι λαοί της Ευρώπης χρειάστηκαν μερικούς αιώνες, ώσπου να υιοθετήσουν και να εμπεδώσουν τις εθνικές συνειδήσεις και ταυτότητες που κατέχουν επί του παρόντος, και ζουν επί τουλάχιστον άλλους δύο αιώνες, ίσως και παραπάνω, μέσα σε αυτά τα διακριτά και ξεχωριστά και εν πολλοίς ανεξάρτητα εθνικά πολιτικά και κοινωνικά καθεστώτα.
Και έρχεται μόλις πριν μία γενεά το καθεστώς της Παγκοσμιοποίησης, επιβεβλημένο για θεμιτούς όσο και αθέμιτους λόγους απο το εθνικά απελευθερωμένο Παγκόσμιο Κεφάλαιο, να ανατρέψει μια κοινωνική κατάσταση που ζει και βασιλεύει στον ψυχισμό εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων.
Και το παγκοσμιοποιημένο πολιτικό σύστημα, όσο και τα εμπεδωμένα ΜΜΕ, ταράσσονται και εκπλήσσονται βλέποντας μαζικές λαϊκές εθνικιστικές εκδηλώσεις στους δρόμους, στις πλατείες, στις δημοσκοπήσεις όσο και στις κάλπες της καταταλαιπωρημένης μας ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Ακόμα και η εκκλησία, η έχουσα κατεξοχήν παγκοσμιοποιημένη θεολογία και ιδεολογία, διαβλέπει την ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει σε κάτι, κάπου, χειροπιαστό, στο χώμα που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει, και που το γνωρίζει σαν δικό του, και όχι σαν κάποιου ξένου.
Αλλά αυτές οι βαθειά ανθρώπινες, βαθειά υπαρξιακές καταστάσεις της ανθρώπινης ψυχής και της ανθρώπινης κοινωνίας, συνεχίζουν να πέφτουν στα κουφά αυτιά της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Η ευρωπαϊκή ήπειρος, σαν γενέτειρα του εθνικισμού ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη της μοντέρνας εποχής, και ως δημιουργός τεχνητών εθνικών ταυτοτήτων ανά την υφήλιο μέσω αιώνων αποικιοκρατικής πολιτικής, είναι η ίδια δύναμη, ακολουθώντας την υπερδύναμη ΗΠΑ, η οποία, ξαφνικά, βιαστικά, και άκρως αντικοινωνικά, εξαλείφει εν ριπή οφθαλμού, θα έλεγε κανείς, πολλούς αιώνες ανθρώπινης κοινωνικής ανάπτυξης, λες και είναι ένας μαυροπίνακας, όπου με ένα υγρό σφουγγάρι μπορεί να καθαρίσει βαθειά χαραγμένες κοινωνικές επιλογές, συνήθειες και ανάγκες, από την μία γενεά στην άλλη.
Οποία αλαζονεία!
Αλλά ο ισχυρός δεν είναι τίποτα άλλο, παρά πάντοτε βυθισμένος στην αλαζονεία της ισχύος του.
Η στήλη είχε αναφερθεί στο θέμα πριν μερικά χρόνια αλλά χρειάζεται να το επαναλάβει.
Η υφήλιος μπάλα είναι και γυρίζει, αργά αλλά σταθερά ανά τους αιώνες.
Όπως τα αποικιοκρατικά συμφέροντα της ευρωπαϊκής οικονομικής κεφαλαιοκρατίας, πριν πολλούς αιώνες, έσπειραν καταστροφή σε όλη την υφήλιο με την στρατιωτική και οικονομική αποικιοκρατική πολιτική τους στην Ασία, στην Αφρική και στην Αμερική, αναστατώνοντας και καταστρέφοντας πολυάριθμες γηγενείς κοινωνίες, πολιτισμούς ακόμα και θρησκείες, έτσι και τώρα, πάλι οι επικρατούσες ισχυρές παγκόσμιες κεφαλαιοκρατικές επιλογές, σπείρουν φτώχεια, διχόνοια, κοινωνική και εθνική ασυναρτησία, και αποδυναμώνουν σοβαρά κάθε είδους δημοκρατικού θεσμού σε εθνικό επίπεδο, αυτήν την φορά, στα κράτη της Ευρώπης.
Η Γηραιά Ήπειρος, που αναστήθηκε από τον αυτοκαταστροφικό της Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο χάριν της αμερικανικής βοήθειας και της ίδιας της εργατικότητας των λαών της, τώρα αναστατώνεται από βάθρου της, χάνοντας ακριβώς τους δύο βασικούς θεσμούς της, που την έκαναν αυτό που είναι.
Τους εθνικούς χαρακτήρες των κοινωνικών της και τον δημοκρατικό χαρακτήρα των πολιτικών θεσμών της.
Και αυτό γίνεται, αστραπιαία, λόγω και χάριν της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης.
Και ξαφνικά, μετά από τόσους αιώνες, οι δύο μεγάλες αρρώστιες της Ευρώπης, έχουν βαφτιστεί από τα εμπεδωμένα ΜΜΕ, ο εθνικισμός και ο λαϊκισμός.
Οι δυο έννοιες, στις οποίες βασίζεται ολόκληρος ο πολιτισμός του Δυτικού Κόσμου, η έννοια του έθνους, της ξεκαθορισμενης κοινωνικής ενότητας ενός αριθμού ανθρώπων και οικογενειών, που μόνο ένα έθνος μπορεί να καθορίσει, και η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας μέσω των δημοκρατικών θεσμών, εκλογών και δημοψηφισμάτων, αυτές οι δύο κρίσιμες και κυρίαρχες έννοιες, έχουν βαφτιστεί σαν οι δύο καρκίνοι της γηραιάς ηπείρου, από την κυρίαρχη ελίτ της Παγκοσμιοποίησης.
Και έτσι έχουμε κρούσματα άκρατου εθνικισμού, κοινωνιών που προσπαθούν να ορίσουν τις ταυτότητες τους, και να καθορίσουν τις επικράτειες ισχύος και αυτονομίας τους, σαν το κρούσμα της Καταλονίας, και το κρούσμα γύρω από την μακεδονική κληρονομιά.
Και είναι οι μικρότερες κοινωνίες και οι πιο ανίσχυρες που προσφεύγουν στον εθνικισμό σαν μια σανίδα σωτηρίας στον ωκεανό της Παγκοσμιοποίησης.
Και βλέπουμε την εκκολαπτόμενη κοινωνία των Σκοπίων, να αναζητά στα τυφλά μια ταυτότητα μέσα στους αιώνες της παναρχαιας ιστορίας. Και βλέπουμε την Ελλάδα, πλήρως εξευτελισμένη σε εθνικό επίπεδο, πλήρως αποχαυνωμένη σε πολιτικό, και πλήρως χρεοκοπημένη στο οικονομικό, να πασχίζει να κρατήσει με τα δόντια λίγα ψίχουλα αυτοπεπείθησης και αυτοεκτίμησης έστω και εάν αυτά τα ψίχουλα πρέπει να τα ψάξει σε ένα κόσμο αρχαίο και ιστορικό.