Η ιστορία θα είχε γραφτεί πολύ διαφορετικά εάν οι ελληνικές κυβερνήσεις, από την πρώτη του Γιωργάκη έως την τωρινή του Αλέξη είχαν απαιτήσει από όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, και ιδιαίτερα από την εκμεταλλευτικότατη Γερμανία, να σεβαστούν απόλυτα τις συμβουλές του ΔΝΤ για την διαχείριση της ελληνικής οικονομίας, εφόσον οι Ευρωπαίοι, και ειδικά ο γερμανοκρατούμενος πυρήνας της Ευρώπης, είχε αποφασίσει μέσω το γερμανικού κοινοβουλίου να απαιτήσει την συμπαράσταση και την συνεργασία του ΔΝΤ στην λύση και την διαχείριση της ελληνικής χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις έπρεπε, και είχαν κάθε δικαίωμα, ηθικό όσο και νομικό, να απαιτήσουν να ακουσθεί απόλυτα και να πραγματοποιηθεί η συμβουλή του ΔΝΤ στην χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία, εφόσον το ΔΝΤ καλείτο να συνεισφέρει την πολυετή του εμπειρία και ειδικότητα στη υποστήριξη χρεοκοπημένων κρατών σαν τον μόνο ειδικευμένο παγκόσμιο θεσμό, από την Ευρώπη να ακολουθήσει κατά γράμμα τις συνταγές του ΔΝΤ.
Εάν αυτό είχε απαιτηθεί κατευθείαν από τον Γιωργάκη, τότε το χρέος του ελληνικού δημοσίου θα είχε μειωθεί σωστά και πραγματικά στο μισό, από τον Μάιο του 2010, με το άλλο μισό να επιβαρύνει τους προϋπολογισμούς των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών που είχαν προσφέρει τα εξωφρενικά αυτοκαταστροφικά δάνεια που είχαν δώσει στο εξίσου αυτοκαταστροφικό ελληνικό κράτος. Και εννοώ αυτοκαταστροφικά όχι μονο για τον χρεώστη αλλά και για τον πιστωτή.
Η οκτάχρονη και αισίως διαιωνιζόμενη ελληνική κρίση διέπεται από μια απίστευτη, όσο και παράλογη, αντίθεση.
Το γερμανικό κοινοβούλιο από την μια μεριά απαιτεί την συνεργασία του ΔΝΤ στην διαχείριση της ελληνικής χρατοπιστωτικβς κρίσης την ίδια στιγμή, που επί οκτώ χρόνια, το ίδιο γερμανικό κοινοβούλιο και οι συναφείς κυβερνήσεις της Μέρκελ, αρνούνται να ακολουθήσουν τις συμβουλές του ΔΝΤ στην διαχείριση της ελληνικής κρίσης.
Αυτός ο απίστευτος παραλογισμός είναι ένα από τα πολλαπλά δείγματα της εκμεταλλευτικής πολιτικής της Γερμανίας εναντίον κάθε κράτους της Ευρωζώνης, και όχι μόνο, και φυσικά, στην Ελλάδα, η Γερμανία έχει βρει το απόλυτο θύμα, έρμαιο των αυτοκαταστροφικά διεφθαρμένων πολιτικών των ελληνικών κυβερνήσεων, μηδεμιάς εξαιρουμένης.
Ένας και μόνος είναι ο κανόνας που διέπει την ελληνική οικονομία στον ενεστώτα χρόνο.
Ανάπτυξη της οικονομίας δεν είναι δυνατή με ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος, και δεν μιλάμε καν για το ήδη τεράστιο ιδιωτικό χρέος που επιβαρύνει τον ελληνικό λαό.
Το ότι ο ελληνικός κρατισμός απέχει πολύ, ίσως και δεκαετίες από το να καταστεί λειτουργικός, δεν αφαιρεί ούτε αναιρεί το γεγονός ότι μια οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς ένα βιώσιμο χρέος.
Η Μέρκελ και το κόμμα της , για πρώτη φορά στα οκτώ χρόνια, έχουν δηλώσει ότι δεν έχουν απαιτήσεις από το ΔΝΤ να συνεχίσει να συμπράττει στην διευθέτηση της ελληνικής χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Αυτό έχει βασικά σημάνει και επισήμως το τέλος της εμπλοκής του ΔΝΤ στην συνεχιζόμενη χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία. Και αυτό σημαίνει τραγικά, ότι η Γερμανία θα συνεχίσει ανεμπόδιστη να επιβάλει το καθεστώς της χρηματοπιστωτικής δουλοπαροικίας στην Ελλάδα, σαν ένα πρώιμο προοίμιο της γεωπολιτικής στρατηγικής της για τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης και εν κατακλείδι της Ευρώπης.
Η τραγική ιστορική πραγματικότητα για τον ελληνικό λαό είναι το γεγονός ότι στο τρίγωνο ΔΝΤ, Γερμανία και Ελλάδα, μόνο το ΔΝΤ στην τωρινή ιστορική στιγμή, θέλει πραγματικά το καλό για την ελληνική οικονομία και για τον ελληνικό λαό.
Από την μια μεριά η Γερμανία αποβλέπει να συνεχίσει την οικονομική εξουθένωση και εκμετάλλευση της Ελλάδας, και από την άλλη μεριά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την ιδεολογία της και για την καρέκλα της, όπως και οι προκάτοχες της.