Όλοι οι πρόσφατοι πρόεδροι της Αμερικής, για να πάρουμε απλά και ευκόλως προσβάσιμα δεδομένα, έκαναν ακριβώς ότι ήθελαν κατά την διάρκεια της οκταετούς θητείας τους, χωρίς καμία ουσιαστική έγνοια για το τι οι “σύμμαχοι” τους ήθελαν ή προτιμούσαν, και οπωσδήποτε χωρίς πολύ έγνοια η ανησυχία για την δυστυχία που προκαλούσαν και σκόρπιζαν στους “μή συμμαχικούς “ τους λαούς.
Ο περίφημος Κλίντον αποφάσισε για κάποιον ανεξήγητο λόγο, (αλλά που μάλλον είχε σοβαρή σχέση με τις καταναλωτικές ανάγκες της αμερικανικής βιομηχανίας), να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και να την διαλύσει, έτσι ώστε να χρειαστεί να περάσει τουλάχιστον μια γενεά ή δύο για να μπορέσουν τα Βαλκάνια να αποκαταστήσουν μια κάποια ηρεμία και ησυχία στις κοινωνίες τους.
Ο περίφημος Μπους, ο υιός, αποφάσισε , εναντίον κάθε άλλης γνώμης στην υφήλιο, να καταστρέψει το Ιράκ για να προωθήσει την “δημοκρατία”, και φυσικά ξεκινώντας με τον Μπους, κρατάει ακόμα η Αμερική το κακόμοιρο το Αφγανιστάν σε ατέρμονο εμπόλεμο κατάσταση επί γενεά, και πάει λέγοντας.
Ακόμα και το “καλό” παιδί της πρόσφατης αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ο Ομπάμα, αφού προσπάθησε μάταια να προωθήσει την δημοκρατία στην Αίγυπτο και να εναντιωθεί στις ιμπεριαλιστικές τάσεις του Ισραήλ, έκλεισε μυστικό σύμφωνο με την Σαουδική Αραβία για κρυφές στρατιωτικές παρεμβάσεις στην Συρία, που επέφεραν τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα, και επέτρεψε, εάν δεν προέτρεψε, την επίθεση της Σαουδικής Αραβίας εναντίον της Υεμένης με τα τραγικά σημερινά αποτελέσματα. Και όλα αυτά, αφού προηγουμένως είχε διαλύσει το κράτος της Λιβύης με την θερμή συμπαράσταση των Ευρωπαίων συμμάχων.
Ολα αυτά τα κάνανε οι προκάτοχοι του Τραμπ Αμερικανοί πλανητάρχες ακριβώς γιατί είναι πλανητάρχες, και είναι πλανητάρχες διότι διαθέτουν , ακόμα, την ισχυρότερη οικονομία, και τις ισχυρότερες ένοπλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων και τρομακτικών ατομικών όπλων, όπως ο κ. Τραμπ φρόντισε να υπενθυμίσει το βοεοκορεάτη δικτάτορα, αλλά και την υφήλιο όλη.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι Αμερικανοί πρόεδροι συνηθίζουν να κάνουν αυτό που θέλουν ανεξάρτητα από το εάν το ΟΗΕ ή οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους συμφωνούν ή όχι, και ανεξαρτήτως της τυχόν παγκόσμιας κατακραυγής που μπορεί να υπάρχει στον τρίτο κόσμο, που δεν μετράει για πολύ, ακόμα….
Αυτό όμως που είναι άκρως ενδιαφέρον είναι η αντίστοιχη στάση των Ευρωπαίων συμμάχων σε αυτές τις , το ολιγότερο, αυταρχικότατες αποφάσεις και γεωπολιτικές παρεμβάσεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Στους προηγούμενους τρεις Αμερικανούς προέδρους, όπου οι αυταρχικές τους παρεμβάσεις είχαν στρατιωτικό χαρακτήρα, και η καταστροφική επιθετικότητα κατευθυνόταν εναντίον τριτοκοσμικών λαών ή παρακατιανών Ευρωπαίων, οι αρχικές διαφωνίες και αντιθέσεις από την πλευρά της Ευρώπης εξανεμίστηκαν πολύ γρήγορα , και σχεδόν σύσσωμη η Ευρώπη συνεργάστηκε στενά και συνέπραξε σε όλες αυτές τις βασικά αθέμιτες επιθετικές εχθροπραξίες εναντίον άλλων λαών.
Και η Ευρώπη, λίγο αργότερα, δέχτηκε τα αρνητικά αποτελέσματα αυτών των εχθροπραξιών σαν τυπικές, αναπόφευκτες παράπλευρες απώλειες των εχθροπραξιών, αφενός μέσω της οργής των οπαδών του Ισλαμικού κράτους, και αφετέρου , σε εξίσου οδυνηρό για την Ευρώπη επίπεδο, τον απεριόριστο προσφυγικό χείμαρρο από Αφρική και από Ασία, σαν αποτέλεσμα της διάλυσης ολων αυτών των κρατών, και των συνεχιζόμενων εμπολέμων καταστάσεων.
Αλλά παραδόξως, η Ευρώπη δέχτηκε όλα αυτά τα παράπλευρα προβλήματα χωρίς να παραπονεθεί και χωρίς να αμφισβητήσει τις απίστευτες επιλογές της εξωτερικής πολιτικής των τριών προηγούμενων Αμερικανών προέδρων.
Εξίσου παραδόξως λοιπόν, την τωρινή στιγμή, η Ευρώπη έχει κηρύξει τον πόλεμο εναντίον του τωρινού πλανητάρχη, διότι θέλει να κάνει ότι κάνει κάθε Αμερικανός πλανητάρχης, βασικά ότι θέλει.
Πώς εξηγείται αυτή η τεράστια διαφορά αντίδρασης της Ευρώπης προς την αυταρχικότητα του τωρινού Αμερικανού προέδρου; Ποια είναι η αιτία που να εξηγεί την μεγάλη διαφορά; (Και ας μην προσπαθήσουμε να κρυφτούμε πίσω από τον νάρκισσο χαρακτήρα του).
Follow the money… όπως πάντα σοφά λένε οι Αμερικανοί…
Ο τωρινός πλανητάρχης έχει επιλέξει διαφορετική εξωτερική πολιτική από τους προκατόχους του. Δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ για στρατιωτικές αψιμαχίες, παρόλο που φυσικά δεν μπορεί και να κλείσει το Πεντάγωνο και να τους στείλει όλους διακοπές. Ο Τραμπ, σωστά ή όχι, επέλεξε να κηρύξει πόλεμο, όχι στρατιωτικό αλλά οικονομικό, και όχι εναντίον τριτοκοσμικών λαών αλλά εναντίον των πιο οικονομικά ανεπτυγμένων κρατών και ειδικά εναντίον των πιο επιτυχημένων εξαγωγικών λαών.
Ο πόλεμος αυτήν την φορά που ξεκινάει από την Αμερική κατευθύνεται κατ' ευθείαν εναντίον της Ευρώπης, και ειδικά εναντίον της Γερμανίας, με τα απίστευτα πολυετή εμπορικά πλεονάσματα των πέραν των 8% του ΑΕΠ της, πλεονάσματα που έχουν ονομασθεί σε περασμένα συνέδρια των G20 σαν οικονομική τρομοκρατία (εναντίον των υπολοίπων κρατών).
Και ξαφνικά ο Τραμπ έχει ανακηρυχθεί σε δημόσιο κίνδυνο νούμερο ένα, την στιγμή που το μόνο που προσπαθεί να κάνει, σωστά ή λανθασμένα , ειναι να προωθήσει την αποδεκατισμένη βιομηχανία της Αμερικής. Αποδεκατισμένη και λόγω του λεγόμενου ελεύθερου εμπορίου.
Χωρίς να είμαι ειδικός στο θέμα, μπορώ να πιστοποιήσω σαν παράδειγμα, από ειδικευμένη φερέγγυα δημοσιογραφική πηγή, ότι όσον αφορά το ελεύθερο εμπόριο αυτοκινήτων μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης, τα αμερικανικά αυτοκίνητα υφίστανται στο σύνολό τους 30% μεγαλύτερη εισαγωγική φορολογία στην Ευρώπη, από ότι τα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα που εισάγονται στην Αμερική.
Αλλά είναι άκρως ενδιαφέρον ότι συγκρίνοντας την καταστροφικότητα ανά την υφήλιο των τριών προκατόχων του Τραμπ, με την Ευρώπη να συμπαραστέκεται σιωπηρά και μάλιστα να συνεργάζεται σε όλες τις προηγούμενες εγκληματικές επιθέσεις εναντίον της ανθρωπότητας, τώρα με τον Τραμπ, που έβαλε στόχο το ευρωπαϊκό (βλέπε γερμανικό) πουγκί, η Ευρώπη είναι έτοιμη για (σχεδόν αιματηρή) επανάσταση εναντίον της αμερικανικής παντοδυναμίας...