Ο Τσίπρας έφαγε τεράστια καρπαζιά έξι μήνες μετά την αρχή της πρώτης πρωθυπουργίας του, και μετέτρεψε τον εαυτό του από Σατανά της Ευρώπης στο καλύτερο παιδί της, μέσα σε ελάχιστο χρόνο και χωρίς να ματώσει πολλά ρουθούνια, η τουλάχιστον χωρίς να χάσει την ηγεσία της χώρας.
Προσπάθησε μεν ο Τσίπρας να ανατρέψει την μνημονιακή διαδρομή της χώρας το 2015, με πολλή αυταπάτη, πολλοί λένε με πολλά ψέματα, αλλά οπωσδήποτε με κάκιστα προετοιμασμένη αντίσταση, και έχασε παταγωδώς. Αλλά δεν έχασε τόσο συντριπτικά ώστε να μην το επανεκλέξει ο ελληνικός λαός στην αρχηγεία της χώρας, μέσα στον επόμενο μήνα από την “Μεγάλη Συμφορά”.
Αυτό το συμβάν δεν έδωσε το σωστό μάθημα στην αντιπολίτευση. Ο ελληνικός λαός δεν έφτυσε τον Τσίπρα επειδή αντιστάθηκε, αδέξια και αναποτελεσματικά, στην Ευρώπη. Οι ψηφοφόροι έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν αναγκάστηκε να υπακούσει στην περαιτέρω λιτότητα που επεβλήθη από τους Ευρωπαίους δανειστές.
Τρία χρόνια αργότερα, στην Δ.Ε.Θ. ζήσαμε να δούμε τον πρώην επαναστάτη Τσίπρα να προσφέρει προσεκτικά προϋπολογισμένες παροχές, πάντα με την αυστηρή προϋπόθεση της επιτυχίας των μελλοντικών προϋπολογισμών , των αυστηρότατα συμφωνηθέντων με τους αμείλικτους δανειστές. Και ζήσαμε να δούμε τον αρχηγό της αξιωματικής όσο και δεξιάς αντιπολίτευσης, να αναλαμβάνει τον πρώην επαναστατικό ρόλο του Τσίπρα, υποσχόμενος την δικιά του παρεχολογία, εκφρασμένη σε φορολογικές μειώσεις κυρίως, και δειλά παραλείποντας από την επιφάνεια το γεγονός ότι το δικό του πρόγραμμα βασίζεται στην επαναδιαπραγμάτευση και μείωση των συντριπτικών ετησϊων πλεονασμάτων που έχουν επιβάλει στο καλό παιδί τους τον Τσίπρα, οι Ευρωπαίοι.
Μιλάμε δηλαδή για μια επανάσταση, soto voce, που επιχειρεί να εξαγγείλει ο Μητσοτάκης , και μάλιστα στην στιγμή που εναντιώνεται, επί πλέον, στην Ευρώπη και σε ένα άλλο κρίσιμο θέμα, την συμφωνία των Πρεσπών, που πάλι το “καλό παιδί” κατάφερε να βγάλει από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού.
Είναι φυσικά ένα ωραίο ανέκδοτο στην τωρινή ιστορική στιγμή, να θέλει να πιστεύει κανείς ότι με τα έξυπνα του λόγια και με τις καταπληκτικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές του, θα καταφέρει να αλλάξει την γνώμη των αιμοσταγών Ευρωπαίων δανειστών, και να τους πείσει να μειώσουν τα ετήσια πλεονάσματα στην ελληνική οικονομία, και να καθυστερήσουν με αυτόν τον τρόπο, έστω και ένα λεπτό, εάν όχι μια δεκαετία, να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, που τόσο “φιλάνθρωπα” έχουν δώσει στην Ελλάδα για να σώσουν τις τράπεζες του δικού τους οικονομικού πυρήνα.
Και έτσι βλέπουμε και την υπόλοιπη αντιπολίτευση, την λεγόμενη προοδευτική κεντροαριστερή, να συναθροίζεται προς διαβούλευση στον ντόπιο αρχιτέκτονα της μνημονιακής πολιτικής, τον κύριο Βενιζέλο, αυτόν του ιστορικού PSI και της “ξεχασμένης” λίστας Λαγκάρντ, και να ακούει ευλαβικά στην συμβουλή του, “να χαμηλώσουμε τα πλεονάσματα”, η μόνη λύση…
Ίσως όλες αυτές οι απροσδόκητες και ανατρεπτικές πολιτικές μετακινήσεις στο στυλ της τραμπάλα, να εξηγούνται απλά ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας υπακούει και αντικαθρεπτίζει συνεχώς και εσαεί την αμφιθυμία του ελληνικού λαού, στην παρούσα ιστορική περίοδο, που από την μια μεριά σκύβει το κεφάλι στην στυγνή πραγματικότητα, και από την άλλη μεριά βρίζει και ορύεται….
Τί άλλο να πει κανείς;;;