Ακόμα μία φορά, λες και υπήρχε καμία αμφιβολία, η Γερμανία επέβαλε την αισχροκερδή πολιτική της εναντίον της πιο αδύνατης χώρας του ευρώ.

Από όλα τα αναρίθμητα κουσούρια του χαρακτήρα του Τραμπ και από όλες τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές του επιλογές, το αμερικανικό κατεστημένο αποφάσισε, δρώντας με αυτοματισμένο μακιαβελισμό, να εστιάσει την αντιπαράθεση στην ηγεσία του, πάνω στην πιο σωστή και πιο μεγαλειώδη γεωπολιτική του πρόθεση και επιλογή, (να συμφιλιώσει τις Η.Π.Α. με την Ρωσία), για να τον ευνουχίσει, δηλαδή είτε να προχωρήσει σε καθαίρεση του Τραμπ από την προεδρία, είτε όπερ και πιθανότερο, να τον αναγκάσει να εγκαταλείψει αυτό το όνειρο και να συμμορφωθεί με το πατροπαράδοτο σκηνικό του αμερικανικού νεοιμπεριαλισμού.

Παρόλο που στις επόμενες εκλογές θα ψήφιζα τον Κυριάκο, τουλάχιστον όπως τα βλέπω τα πράγματα την παρούσα στιγμή, προσωπικά έχω σκυλοβαρεθεί να διαβάζω και να ακούω, εδώ και πάρα πολύ καιρό, αυτό το ευχολόγιο, παντού και πανταχόθεν, για μία ανέλπιστη πτώση του σημερινού πρωθυπουργού και την εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα  μετέωρα που ήλθε και απήλθε από την πολιτική ιστορία της νεώτερης Ελλάδας.

Οι Γάλλοι ακόμα πιστεύουν και ελπίζουν στο υπάρχον ευρωπαϊκό καθεστώς, με την δεδηλωμένη ψήφο τους στον κεντρώο Μακρόν, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου και όλα τα εμπεδωμένα ευρωπαϊκά ΜΜΕ μαρτυρούν σύσσωμα  σε μία αναλλοίωτη, καθολική και αναμάρτητη εκλησία, την Ευρωπαϊκή Ένωση με την Ευρωζώνη.

Σαν μία μεταμοντέρνα παραλλαγή της αιώνιας και τραγικής ιστορίας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, το αμερικανικό κατεστημένο πολεμά, μέχρι εσχάτων η στήλη πιστεύει, το πρωτοφανές ειδύλλιο ανάμεσα σε ένα νεόφυτο Αμερικανό πρόεδρο και σε ένα έμπειρο, μερικοί θα λέγανε σεσημασμένο, Ρώσο πρόεδρο. Ο έρωτας ανάμεσα στους δύο ηγέτες είναι δυνατός όσο και λίαν αναπάντεχος, αλλά και το κατεστημένο, ειδικά η “οικογένεια” του Τραμπ, είναι άλλο τόσο και πολύ περισσότερο, αναφανδόν εναντίον του ειδυλλίου. Και ο λόγος αυτής της αντιπαράθεσης, η οποία αντιγράφει πάντα τον Σαίξπηρ, είναι ότι δηλαδή το ειδύλλιο καταστρέφει την υπαρξιακή ανάγκη που έχει το αμερικανικό καταστημένο, της οικογένειας του ατυχώς γεωπολιτικά αλλά και εμπορικά ερωτευμένου Ντόναλντ, στην αιώνια δαιμονοποίηση της αντίπαλης οικογένειας, δηλαδή του ρωσσικού κράτους. Και το μέλλον αυτού του γεωπολιτικού ειδυλλίου δεν διαγράφεται πολύ πιο ελπιδοφόρο από το τέλος της πασίγνωστης σαιηκσπηρικής τραγωδίας.

Οι προεκλογικές εκστρατείες στην Ολλανδία και τα πρόσφατα αποτελέσματα των εκλογών στην χώρα, μας προσφέρουν μία ενδιαφέρουσα και αξιόπιστη διαφοροποίηση και αντιπαράθεση δύο γεωπολιτικών εννοιών που συχνά αλληλομπερδεύονται μεταξύ τους και λίαν εσφαλμένως αντικαθιστά η μία έννοια την άλλη, συχνά πυκνά, είτε λόγω αγνοίας, είτε λόγω εσκεμμένης προσπάθειας προς χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Πολλοί έχουν μιλήσει για το αυτονόητο, ότι όταν χρειάζεσαι λεφτά από δανειστές τότε μη μιλάς για ανεξαρτησία. Αλλά όταν καθημερινά, πλέον, ζεις τον εξευτελισμό της εθνικής ανεξαρτησίας, αρχίζεις πια, ή θα έπρεπε να αρχίσεις να ανησυχείς σοβαρά για την υγεία στην ψυχή ενός έθνους, το οποίο μερικοί, πολύ σωστά, το αξιολογούν σε παρακμή. Και μπροστά μπροστά σπρώχνονται να συμβάλουν στην παρακμή της Ελλάδας, ποιοι άλλοι, από τους πολιτικούς μας...