Ο Εμανουέλ Μακρόν, τον οποίον η στήλη είχε υποτιμήσει έως τώρα, έκανε μια δυνατή παρουσίαση του οράματος που έχει για την διάσωση της ευρωπαϊκής ιδέας και της Ευρώπης, πάνω στο ιστορικό πλαίσιο του λόφου της Πνύκας, και με το χολυγουντιανό σκηνικό της Ακρόπολης και του Παρθενώνα στην πλάτη του. Θα δούμε αν οι γαλλικές του ιδέες θα μπορέσουν να ανακάμψουν την πολιτική λαίλαπα του γερμανικού χρήματος που έχει σαρώσει τα θεμέλια της γηραιάς ηπείρου. Εκ πρώτης όψεως διαφαίνεται μια μάχη ενός Γάλλου Δαυίδ εναντίον του Γερμανού Γολιάθ.

Μετά τις απανωτές επιθέσεις της κυβέρνησης Τσίπρα εναντίον των θέσεων του ΔΝΤ, πολιτικές επιλογές μικροκομματικού κινήτρου και καταστροφικές για την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας, έρχεται τώρα και ο αρχιτραπεζίτης της Ελλάδας, ο κ. Στουρνάρας, ποιος ξέρει για ποιους ακριβώς άμεσους ή μεσοπρόθεσμους τραπεζιτικούς, η ίσως και μικροτραπεζιτικούς, λόγους, να παροτρύνει άμελα, όσο και απίστευτα, σε κυριακάτικη συνέντευξη στο ΒΗΜΑ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να πάει από εκεί που ήρθε και να εγκαταλείψει την Ελλάδα στην αδηφάγα δαγκάνα του κ. Σόιμπλε, της εθνικιστικής γερμανικής πολιτικής και της απληστίας των άλλων κρατών του Ευρώ.

Μία ακόμη φορά η μικρή, άκρως καταστροφική, και κατά την γνώμη του γράφοντoς, καθαρά εγκληματική οργάνωση των αντιεξουσιαστών κουκουλοφόρων, έσπειρε το μίσος της εναντίον της περιουσίας καταστημάτων που μάχονται τον αγώνα επιβίωσης στην ατέρμονο οικονομική κρίση.

Μία από τις κοινωνικά ωφέλιμες επιδράσεις της Τέχνης είναι ότι όχι μόνο αντικαθρεπτίζει την κοινωνία και τα προβλήματα της, αλλά και ότι διεισδύει κάτω από την επιφάνεια των κοινωνικών προβλημάτων και τα φανερώνει, τα ξεμπροστιάζει θα έλεγε κανείς, στην βαθύτερη ουσία τους.

Το Eurogroup της Πέμπτης και η συνεδρίαση των ηγετών της Ευρωζώνης σε λίγες μέρες θα είναι τα πεδία της πρώτης αψιμαχίας ανάμεσα στον νεόφυτο και νεοεκλεγμένο πρόεδρο της Γαλλίας και της (πολιτικά) αιωνόβιας Γερμανίδας ηγεμόνος, γύρο από το ελληνικό χρέος.

Οι συνεχείς και εκθαμβωτικές ανατροπές στις εκλογικές αναμετρήσεις που διεξάγωνται τα τελευταία χρόνια σε διάφορα κράτη του Δυτικού Κόσμου, πιστοποιούν την αυξανώμενη απόγνωση μεγάλων στρωμάτων των δυτικών λαών να βρούν ένα πολιτικό σωτήρα που θα τους σώσει από τα όλο και πιο ανησυχητικά αποτελέσματα της Παγκοσμιοποίησης στο βιοτικό τους επίπεδο και στην λειτουργικότητα των δημοκρατικών θεσμών τους.

Από όλα τα αναρίθμητα κουσούρια του χαρακτήρα του Τραμπ και από όλες τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές του επιλογές, το αμερικανικό κατεστημένο αποφάσισε, δρώντας με αυτοματισμένο μακιαβελισμό, να εστιάσει την αντιπαράθεση στην ηγεσία του, πάνω στην πιο σωστή και πιο μεγαλειώδη γεωπολιτική του πρόθεση και επιλογή, (να συμφιλιώσει τις Η.Π.Α. με την Ρωσία), για να τον ευνουχίσει, δηλαδή είτε να προχωρήσει σε καθαίρεση του Τραμπ από την προεδρία, είτε όπερ και πιθανότερο, να τον αναγκάσει να εγκαταλείψει αυτό το όνειρο και να συμμορφωθεί με το πατροπαράδοτο σκηνικό του αμερικανικού νεοιμπεριαλισμού.