Πράξη δεύτερη : ο χαρωπός ΓΑΠ, κερδίζοντας τις εκλογές αναλαμβάνει την εξουσία και πιστός στο προεκλογικό του δόγμα «λεφτά υπάρχουν», προβαίνει σε παροχές έως και το τέλος του 2009.
Πράξη τρίτη : ο ουρανός πέφτει στο κεφάλι του ΓΑΠ στο οικονομικό forum του Νταβός, ο οποίος καταλαβαίνει (ή δείχνει να καταλαβαίνει) το μέγεθος του προβλήματος, ότι δηλαδή η Ελλάδα στην πραγματικότητα έχει πτωχεύσει, (αφού οι αγορές αρνούνται πλέον να μας δανείσουν με ανεκτά επιτόκια), γυρίζει στην Ελλάδα και λίγο καιρό αργότερα με ένα ανάλαφρο διάγγελμα από το όμορφο Καστελλόριζο μας αναγγέλλει ότι μπαίνουμε σε μνημόνιο, υπό την επιτήρηση της Τρόικας.
Πράξη τέταρτη : έχουμε μπει για τα καλά στο μνημόνιο και η ελληνική κοινωνία, σαν να ξυπνάει από όνειρο, αρνείται να μετάσχει στην συζήτηση περί πτωχευμένου κράτους και επίσης αρνείται να παραδεχθεί την εφαρμογή μνημονίων. Η Αθήνα καίγεται και κάνει μεγαλοπρεπώς η εμφάνισή του το φαινόμενο των Αγανακτισμένων. Στην πλατεία Συντάγματος (άνω πλατεία και κάτω πλατεία) συγκεντρώνονται έλληνες πολίτες ακροαριστερών, αριστερών και ακροδεξιών αντιλήψεων για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους! Ο κάθε πικραμένος, ο κάθε ακκιζόμενος φιλόδοξος οικονομολόγος (με ή χωρίς ντουντούκα) εξηγεί εμβριθώς στους αγανακτισμένους της άνω ή της κάτω πλατείας, ότι τα μνημόνια είναι επαίσχυντα, ότι δεν χρωστάμε τίποτα στους ξένους και ότι εν πάση περιπτώσει λεφτά υπάρχουν ή τελικά θα βρεθούν. Τα παραπάνω (δηλαδή α. δεν συζητώ για την πτώχευση β. δεν χρωστάω γ. λεφτά υπάρχουν) αποτελούν τον άξονα επί του οποίου θα αναπτυχθεί το αφήγημα του συνόλου περίπου των ελληνικών κομμάτων (με την ανοχή της κοινωνίας βεβαίως) σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια της κρίσης.
Πράξη πέμπτη : ο ΓΑΠ πέφτει, ή ακριβέστερα τον ρίχνει το κόμμα του, αφού κατάφερε με μία πρωτοφανούς αφέλειας πρωτοβουλία του, (υιοθετώντας τις προτάσεις ογκολίθων πολιτικών συμβούλων του), να προτείνει δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της χώρας στην Ευρώπη!!
Πράξη έκτη : Η κυβέρνηση Παπαδήμου που αναλαμβάνει, με υπουργό οικονομικών τον Ευάγγελο Βενιζέλο, φέρνει επιτυχώς σε πέρας το περίφημο PSI, που συνιστά το μεγαλύτερο κούρεμα κρατικού χρέους στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Παρά ταύτα, οι επαγγελματίες αρνητές (κατά βάση της αριστεράς) το αμφισβητούν και το χλευάζουν. Κύριο επιχείρημά τους είναι : τα ασφαλιστικά ταμεία που διακρατούσαν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου καταστρέφονται. Πρόκειται περί ανοησίας. Τα ταμεία υπολογίζεται ότι έχασαν από το PSI περίπου 14 δις ευρώ, την ίδια χρονιά που (όπως κάθε χρόνο) ο κρατικός προϋπολογισμός τα επιδοτούσε με 17 δις ευρώ !!
Πράξη έβδομη : Μάιο και Ιούνιο του 2012 διεξάγονται δύο φορές εκλογές, ώστε να βγει κυβέρνηση βιώσιμη. Μετά τις δεύτερες εκλογές σχηματίζεται επιτέλους μια τρικολόρε κυβέρνηση με συμμετοχή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Ποιο λέτε ότι είναι το βασικό αφήγημα αυτής της κυβέρνησης ? Να μαζευτούμε όλοι μαζί να σχηματίσουμε μια ισχυρή διαπραγματευτική ομάδα και να πάμε στους δανειστές να τους τρίξουμε τα δόντια, ώστε να βγούμε από τα μνημόνια. Ευτυχώς δεν καταφέραμε να σχηματίσουμε αυτή τη φοβερή διαπραγματευτική ομάδα.
Πράξη όγδοη : η ΔΗΜΑΡ, πιστή στο διαχρονικό αυτισμό της αριστεράς δεν αντέχει να μείνει για πολύ στο τριμερές αυτό σχήμα και αποχωρεί υπερηφάνως. Θα επανεμφανισθεί μετ’ ου πολύ ως πολιτική δύναμη ελαχίστων επί τοις εκατό ποσοστών, ο δε περισπούδαστος αρχηγός της θα έχει την ικανοποίηση να ανατρέψει αργότερα την κυβέρνηση Σαμαρά, να φύγει από το κόμμα του, να περιηγηθεί στους λειμώνες της αριστερής σκέψης και να επιστρέψει ικέτης στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ, παρακαλώντας για έναν οποιοδήποτε ρόλο. Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αναδεικνύεται – λαμβανομένων υπόψη πάντα των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων – στην καλύτερη κυβέρνηση της μνημονιακής εποχής. Αρχίζει και αποκαθίσταται μια κανονικότητα, προωθούνται σημαντικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις, τα οικονομικά μεγέθη (κυρίως τα ελλείμματα) αρχίζουν τα επιστρέφουν σε λογικά επίπεδα και αχνοφαίνεται στο τέλος του 2014 η είσοδος της χώρας σε ανάπτυξη. Βεβαίως εν τω μεταξύ η Αθήνα έχει καεί δύο φορές και εν τέλει χάρις στην περήφανη αριστερή στάση του Φώτη Κουβέλη η πλειοψηφία αδυνατεί να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οπότε πάμε σε εκλογές και …..
Πράξη ένατη : εισβάλλει πλησίστιος ο ΣΥΡΙΖΑ! Τα πάντα ανατρέπονται και με περισσή ξεδιαντροπιά αφού έχουν υποσχεθεί προεκλογικά ότι με έναν νόμο και ένα άρθρο θα ανατρέψουν όλη τη μνημονιακή νομοθεσία, θα επαναφέρουν μισθούς και συντάξεις στην προτέρα κατάσταση, θα χαρίσουν τα χρέη σε όποιον μιλάει ελληνικά (σεισάχθεια) κ.ο.κ. η Τρόικα γίνεται θεσμοί που συνεδριάζουν στο Hilton και όχι στα υπουργεία και ξεκινάμε μια περήφανη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω, που κορυφώνεται με μια μεγαλοπρεπή σφαλιάρα το καλοκαίρι του 2015!!. Τότε διεξάγεται το περίφημο δημοψήφισμα του ΝΑΙ-ΟΧΙ, όπου η κυβέρνηση ελπίζοντας στο ΝΑΙ εισπράττει ένα μεγαλοπρεπές ΟΧΙ που δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί και η κοινωνία χορεύει στην πλατεία Συντάγματος. Κανένα πρόβλημα όμως, το ΟΧΙ γίνεται ΝΑΙ εν μια νυχτί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπογράφει το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο της εποχής της κρίσεως.
Πράξη δέκατη : αφού ξαναγίνονται εκλογές και επιβεβαιώνει ο ελληνικός λαός με υπερηφάνεια την πίστη του στην συνομοσπονδία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ , έκτοτε το δράμα μετασχηματίζεται σε φαρσοκωμωδία. Κάθε τρείς και λίγο συντρίβουμε τους ευρωπαίους, αλλά καταλήγουμε να τρώμε καινούργια σφαλιάρα. Κάθε τρείς και λίγο τελειώνουν τα μνημόνια, αλλά με υπερηφάνεια υπογράφουμε τέταρτο με ιδιαίτερα βαριές προβλέψεις για το μέλλον. Κάθε τρεις και λίγο η ανάπτυξη μας περιμένει στην γωνία και βγαίνει με φόρα αλλά η χώρα εξακολουθεί να βυθίζεται σε ολοένα μεγαλύτερη ύφεση, αφού εν τω μεταξύ έχει συνθλιβεί τελείως η (όποια) μεσαία τάξη διαθέτει η Ελλάδα, στο βωμό της διατήρησης του ακλόνητου δημοσίου και των δημοσίων υπαλλήλων.
Σε όλο το διάστημα αυτών των 7 ετών και με κυρίαρχο αφήγημα αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω (πράξη τέταρτη) απουσιάζουν παντελώς 1) η βασική διαπίστωση, ότι η χώρα είχε πτωχεύσει και ότι οι λύσεις που παρουσιάστηκαν με τα μνημόνια που τις συνοδεύουν δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διαχείριση μιας κατάστασης ανάγκης, χάρη στην γενναία συμπαράσταση των εταίρων μας που μας διέσωσαν (και συνεχίζουν να μας διασώζουν) χορηγώντας μας τεράστια ποσά δανείων δισεκατομμυρίων ευρώ, με συμβολικά επιτόκια, όταν οι περισσότερες μικρές χώρες από αυτούς δανείζονται με επιτόκια μεγαλύτερα. Συνοδευτικά αξίζει να παρατηρήσουμε, ότι τόσο την κοινωνία όσο τις πολιτικές δυνάμεις δείχνουν να διακατέχουν δύο εμμονές, μια αρνητική και μία θετική.
Η αρνητική έγκειται στην αποφυγή οποιασδήποτε συζήτησης για τα αίτια της χρεωκοπίας της χώρας (και συνακόλουθα ουδόλως αναζητούνται από την κοινωνία και τα ένοχα κόμματα τα αίτια της πτωχεύσεως), καθώς και στην πεποίθηση ότι μάλλον δεν χρωστάμε σε κανέναν οτιδήποτε, ότι το χρέος είναι από επονείδιστο έως επαίσχυντο ενώ τουναντίον μας χρωστάνε κιόλας, (με ιδιοφυείς κατασκευές περί γερμανικών αποζημιώσεων ήδη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο). Παραλλαγή των ανωτέρω μπορεί να θεωρηθεί, ότι οι ξένοι είναι επιεικώς τοκογλύφοι και σε κάθε περίπτωση πρέπει να μας απομειώσουν ή και να μας χαρίσουν το χρέος. Μάλιστα σχεδόν σύμπασα η κοινωνία μετά βδελυγμίας αποκηρύσσει ενοχλημένη την ωμή και επώδυνη αυτοκριτική παραδοχή του υπουργού Πάγκαλου: «μαζί τα φάγαμε»..
Η θετική έγκειται στην επαναλαμβανόμενη με διάφορους τρόπους βεβαιότητα, ότι… λεφτά υπάρχουν και δεν χρειάζεται να προβούμε σε καμία θυσία. Τα λεφτά θα βρεθούν είτε από γενναιόδωρες χορηγίες μεγάλων δυνάμεων, λόγω της προνομιούχου γεωπολιτικής θέσεως της χώρας μας, είτε επειδή η χώρα προφανώς κολυμπάει στο πετρέλαιο, είτε εν τέλει επειδή το χρέος θα το αγοράσει ο… Σώρρας!!
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μια εκκωφαντική απουσία. Ο περισπούδαστος ελληνικός Τύπος που αρέσκεται να αναλύει πάντα τα εσωτερικά αλλά και διεθνή και να προβλέπει αυτάρεσκα κάθε εξέλιξη, έχασε παντελώς από τα μάτια του την επερχόμενη από το 2008 ήδη (ή ακόμη και προγενέστερα) ελληνική χρεωκοπία.
Μικρή λεπτομέρεια : όσες χώρες μπήκαν σε μνημόνια την ίδια εποχή με την Ελλάδα, έχουν ήδη βγει από αυτά επιτυχώς.
Το έργο συνεχίζεται…