Στις συζητήσεις της ηγετικής ομάδας, έχει συνομολογηθεί ότι αυτό που προέχει είναι η προσέγγιση και ο επαναπατρισμός του σκληρού τμήματος της Δεξιάς που διέρρευσε προς τους όμορους χώρους των Αν.Ελλ και της Χρυσής Αυγής καθώς και όσων ατάκτων απομένουν στα ερείπια του ΛΑ.Ο.Σ. Παρά το γεγονός ότι η τακτική αυτή αποδοκιμάζεται έντονα από την κεντρώα και φιλελεύθερη πτέρυγα της παράταξης, η Συγγρού επαναφέρει στον εκλογικό ανταγωνισμό ακέραιο το ρεπερτόριο της κινδυνολογίας για να αναδείξει τη ματαιότητα μιας κυβερνητικής αλλαγής. Όμως η πολιτική που ακολούθησε πεισματικά τα τελευταία χρόνια την εκθέτει.
Κι όταν δεν έχεις θετικές προβολές, συμβαίνει ακριβώς ο,τι και στο ποδόσφαιρο: μια ομάδα που αδυνατεί να κάνει το δικό της παιχνίδι, περιχαρακώνεται αμυντικά και φροντίζει να καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου.
Οι εμφυλιοπολεμικές δηλώσεις Βορίδη που ξέθαψε το «τσεκούρι του πολέμου», δεν ήρθαν τυχαία, γι΄ αυτό άλλωστε, όπως όλοι πρόσεξαν δεν αποδοκιμάστηκαν άνωθεν. Αντίθετα έσπευσε να τις αυγατίσει ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος Α. Σαμαράς, διακηρύσσοντας στεντόρεια: «δεν θα επιτρέψουμε να γίνουν σοβιέτ και να έρθει κομμουνισμός»!
Ποιος αλήθεια νοιώθει να απειλείται σήμερα από το «φάντασμα του κομμουνισμού»;
Τα εξουθενωμένα από τις διαρκείς φοροεπιδρομές, μεσαία στρώματα, τα οποία θα μπορούσε να αγκιστρώσει αυτή η ανησυχία, είδαν με κατάπληξη ότι κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους εξαιτίας του ΕΝΦΙΑ που εφαρμόζει μια δεξιά κυβέρνηση… Κι αφετέρου ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν δεν ανοίγει ακόμα πλήρως τα χαρτιά του, μετά την διαρκή διολίσθησή του σε ρεαλιστικότερες θέσεις στα μείζονα ζητήματα, προβάλλει πλέον ως προτιμότερη λύση αστικής διαχείρισης και διεκδικεί δικαιωματικά, την «ευκαιρία του».
Χωρίς να υποστηρίζει (ακόμα) πειστικά μια νέα ιστορική γοητεία, εγγυάται ότι θα προστατεύσει τους πιο αδύναμους. Και, προπαντός, σε αντίθεση με το κουρασμένο δίδυμο Σαμαρά- Βενιζέλου που διαβεβαίωναν ότι «στο Μνημόνιο είμαστε περαστικοί» (!) αν μη τι άλλο πείθει πολλούς που δεν έχουν να φοβούνται τίποτε πια, ότι τα πράγματα θα πάνε χειρότερα στη ζωή τους, πως θα διεκδικήσει «καλύτερους και αξιοπρεπέστερους» όρους συμμετοχής της χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία 24ωρα ο Αλέξης Τσίπρας αναπροσάρμοσε ευέλικτα την τακτική του, έχοντας διαπιστώσει ότι στο μετριοπαθές συντηρητικό ακροατήριο που εκτείνεται μέχρι και στις όχθες των παραδοσιακών ψηφοφόρων της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ελκυστικότερη επιλογή, μπροστά στην εμφανή αδυναμία της κυβέρνησης να υποστηρίξει επαρκώς ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Τα μηνύματα διχασμού που επανέφερε σε κυκλοφορία η ηγετική ομάδα της ΝΔ ήταν ένα αναπάντεχο δώρο, αφού του έδωσαν τη δυνατότητα να σύρει την διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στην φιλελεύθερη Κεντροδεξιά του «Καραμανλή» και τη σημερινή ΝΔ «των Μπαλτάκου- Βορίδη», υποστηρίζοντας ότι οι συντηρητικοί πολίτες «δεν είναι ιδιοκτησία Σαμαρά».
Στην πράξη, δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που έγραψε οργισμένος μόλις πριν από λίγες ώρες στο διαδίκτυο ο Ε. Αντώναρος. Αφού υπερασπίζεται τις μετριοπαθείς αρχές της Κεντροδεξιάς- μεταξύ των οποίων περιλαμβάνει την πίστη στην εθνική συμφιλίωση- ο στενός συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή, προτρέπει «όσους πιστεύουν στον διχαστικό λόγο, να στήσουν το μαγαζάκι τους αλλού»…