Η πεισματική γραμμή της προσωπικής δικαίωσης στην οποία κατά γενική ομολογία έχει εγκλωβίσει ο πρόεδρος της ΝΔ το κόμμα του, καθηλώνει τους γαλάζιους στο έδαφος ατομικών πολιτικών επιδιώξεων, απομακρύνοντας δραματικά την προοπτική της ανάκαμψης. Ουσιαστικά, όπως παρατηρούν πολλά στελέχη του κόμματος, η σημερινή ηγετική ομάδα, έχει αποσυρθεί από την τρέχουσα πολιτική και η ευκρινέστερη τακτική της, είναι να…προσεύχεται καθημερινά να αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου ο κ. Σαμαράς να έλθει ως παράκλητος να σώσει τη χώρα. Για αυτοκριτική φυσικά, ούτε λόγος…
Το παράδειγμα του Νικολά Σαρκοζί δε θέλει κανείς, επομένως, να το επικαλείται αυτήν τη στιγμή στα γραφεία της Συγγρού. Και πώς να γινόταν αλλοιώς, αναρωτιούνται κάμποσοι στην αξιωματική αντιπολίτευση; Ο Γάλλος ηγέτης, μετά την ήττα του, παραμέρισε προκειμένου το κόμμα του να αλλάξει βηματισμό και να βρει νέους δρόμους για την ανακατάληψη των Ηλυσίων. Όταν δεν το κατάφερε, τον ανακάλεσαν «εξ εφέδρων» και αποδείχθηκε πολύ χρήσιμος. Στις εκλογές της Κυριακής, οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, έχασαν τις μισές τους περιφέρειες, ενώ η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν δεν κατάφερε να κερδίσει καμία. Ο δρόμος για την επιστροφή στην Προεδρία στις προεδρικές εκλογές του 2017 είναι τώρα διάπλατα ανοικτός για τον καπάτσο Νικολά.
Τι κοινό έχει με τον κ. Σαμαρά; Πολλοί στη ΝΔ, φοβούνται πως οι πορείες τους δεν τέμνονται πουθενά. Ακολουθώντας την ευάλωτη και εν πολλοίς ανιστόρητη θεωρία των «Δύο άκρων» που εισηγήθηκε ο στενός του συνεργάτης Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο κ. Σαμαράς επέτυχε κατά πολλούς έναν διπλό άθλο: έφερε αφενός στην εξουσία ένα κόμμα κοινωνικής διαμαρτυρίας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που βρισκόταν παραδοσιακά στο μεταίχμιο της εισόδου στη Βουλή. Και καθιέρωσε σε τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη μια παρακμιακή ομάδα ακραίων φιλοναζιστικών στοιχείων που κινείτο μέχρι χθες, στα επίπεδα της γραφικής ανυπαρξίας, αποξενώνοντας ταυτόχρονα, τη ΝΔ από κοινωνικούς χώρους παραδοσιακής πολιτικής επιρροής.
Έχοντας υποστεί μια βαρειά εκλογική ήττα, στην οποία η παράταξη υποχώρησε σε πρωτοφανή επίπεδα, ο κ. Σαμαράς, επιμένει σε μιαν ιδιωτική ανάγνωση της πραγματικότητας. Η ιστορία έχει αποδείξει, ότι τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές, το μόνο που επιτυγχάνουν στο τέλος, είναι να επιβεβαιώνουν τον κανόνα της προσωρινότητας…
Γιώργος Χατζηδημητρίου