«Κάναμε ένα λάθος», αναγνώρισε πριν από λίγες ημέρες ο αν. υπουργός Οικονομίας Ευκλείδης Τσακαλώτος, εξηγώντας ότι «στις 20 Φεβρουαρίου, δε σιγουρέψαμε πως αυτή η συμφωνία θα ήταν το σήμα προς την ΕΚΤ για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη ρευστότητα».
Πρόκειται για πρωτοβάθμιου πολιτικού επιπέδου προσέγγιση που θα βρει ασφαλώς τη θέση που της αξίζει στο γλαφυρό ανθολόγιο της πολιτικής αφέλειας
Υπογραμμίζοντας την ίδια στιγμή την κρισιμότητα των στιγμών, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, σημειώνει την επιτακτική ανάγκη «να ολοκληρωθεί η μεταβατική συμφωνία τις πρώτες ημέρες του Μαΐου αν όχι και εντός του Απριλίου».
Όμως σκοντάφτει κι αυτός στο ίδιο λάθος με τον συνάδελφό του, ζητώντας να «αποσυνδεθούν οι διαπραγματεύσεις από την αντιμετώπιση του προβλήματος της ρευστότητας και τη διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της χώρας».
Για ποιόν λόγο να χαλαρώσουν τη θηλειά του οικονομικού στραγγαλισμού οι δανειστές; Δεδομένου ότι οι σκληροί μονεταριστές του ΔΝΤ και της ΕΚΤ μας έχουν πείσει ότι είναι πρόθυμοι να επαναλαμβάνουν αενάως τα λάθη τους, θα είναι σαν να καταθέτουν τα όπλα, μπροστά σε μια πολιτικά ανεπιθύμητη κυβέρνηση, οι αξιώσεις της οποίας δεν είναι ανεκτές και εξαγώγιμες στην υπόλοιπη Ευρώπη. Για δεύτερη φορά μέσα σε πέντε χρόνια, η χώρα ξαναγίνεται υποδειγματικό «πεδίο βολής».
Αλλά, τώρα, από την τύχη του προγραμματικά απαράσκευου ΣΥΡΙΖΑ κρίνονται πολλά περισσότερα.
Είναι αλήθεια ότι η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει στη γραμμή της άκαμπτης λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Πολλές από τις διαβόητες και κατ΄ ευφημισμόν «μεταρρυθμίσεις» που προτείνουν οι δανειστές, όπως οι ομαδικές απολύσεις και η περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων, θα συνεχίσουν να συντηρούν το φαύλο κύκλο της ύφεσης.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, η Ελλάδα, δεν δύναται να πληρώσει το χρέος της επιμένοντας στον ίδιο μονόδρομο, ούτε και πρόκειται να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη και την είσοδο σε έναν «ενάρετο κύκλο»θετικών προσδοκιών, πουλώντας κοψοχρονιά δημόσια περιουσιακά στοιχεία.
Οπότε ας μην επιχαίρουν στην Αθήνα με τόσην απωθητική χαιρεκακία, όσοι βλέπουν κάτι αυτοβαρυσήμαντες ανθυπομετριότητες σαν του προσβλητικού Ντάϊσελμπλουμ να διακόπτει τον Γ. Βαρουφάκη και κατεβάζοντας τα ακουστικά να λέει υπεροπτικά: «Γιάννη δε μας λες αυτά που θέλουμε να ακούσουμε…»!
Αυτά που θέλει ν΄ ακούσει έκαναν την Ελλάδα μια «γκρίζα τρύπα» στη γεωγραφία!
Εδώ που φτάσαμε η κυβέρνηση, έχοντας απορρίψει το απαράδεκτο πολιτικό πρότυπο των προηγούμενων κυβερνήσεων, με τις οποίες πράγματι δε μοιάζει, δεν έχει πολλές επιλογές:
Ή θα επιδιώξει ένα ρεαλιστικό συμβιβασμό, έχοντας ήδη κατοχυρώσει κάποια σημαντικά οφέλη το προηγούμενο διάστημα (χαμηλότερος ρυθμός ανάπτυξης, αλλαγές στη Φορολογία και τη Διοίκηση, κλπ) που θα επιτρέψει την τόνωση της ζήτησης
Ή θα πάει σε ρήξη με όλα τα συνεπακόλουθα ενός άκαιρου και αχρείαστου ηρωϊσμού
Δεδομένου ότι δεν έχει εντολή για το δεύτερο και κυρίως, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, αφοσιωμένος στις σοβαρότερες προφανώς εσωκομματικές του έριδες, ουδέποτε μερίμνησε να προετοιμάσει στοιχειωδώς τους πολίτες με τέτοιου είδους προαναγγελίες θυελλωδών ανέμων που προϋποθέτουν μαχητικό φρόνημα, είναι προτιμότερο να δει πως θα συνομολογήσει έναν ανεκτό συμβιβασμό.
Στο κάτω- κάτω ακόμα κι όσοι δεν ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ, ή ακριβώς γι΄ αυτό, γνωρίζαμε ότι δεν είναι κόμμα της Κομμουνιστικής Αριστεράς- στα όρια της αστικής διαχείρισης περίμεναν όλοι, αλλά, επαρκώς τουλάχιστον να κινηθεί…
Αν αυτό δεν είναι εφικτό, ας ενημερώσει ο πρωθυπουργός τους πολίτες, ώστε να παρουσιάσει τις δυσχέρειες του πράγματος. Τα μισόλογα, οι υπαινιγμοί και ο πληκτικά αφοριστικός λόγος των κυβερνητικών στελεχών, συντηρούν μιαν ατμόσφαιρα διάχυτης αβεβαιότητας και κάνουν την εμπιστοσύνη του κόσμου να φυλλορροεί ραγδαία, ανοίγοντας την πόρτα σε χίλιους ανέμους…
Γιώργος Χατζηδημητρίου