Όμως γίναμε αρκετά υποψιασμένοι, ώστε να αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι στη δύση της επηρμένης προεκλογικής ρητορικής του Αλέξη Τσίπρα, αυτό που επιζητεί η κυβέρνηση, είναι να διασώσει τα πολιτικά της ιμάτια, μέσα από ένα αξιοπρεπές τουλάχιστον λεκτικό σχήμα.

Πίσω από τη φθινοπωρινή σοφία του Α. Φλαμπουράρη και την ακτινοβόλα ασυναρτησία μικρών και μεγάλων κυβερνητικών στελεχών, καταλαβαίνει κανείς ότι η (πρώτη φορά Αριστερά) κυβέρνηση τελικά δεν κατάφερε ούτε να αφυπνίσει το λαό σε κάποιον εγερτήριο μύθο, ούτε να αρθεί η ίδια μέσα στην σκαιότητα και τον μασκαρεμένο κανιβαλισμό των ατέρμονων διαπραγματεύσεων, στη βαθμίδα μιας μικρής εξαίρεσης, μέσα σε μια καταθλιπτικά συντεταγμένη Ευρώπη.

Όθεν, αναζητείται τώρα περιτύλιγμα για να εμφανιστεί η συμφωνία που επίκειται, σαν να ήταν ο τελευταίος σταθμός στον οποίον αποβιβάστηκε η βαρειά συλλογική παρακμή.

Στις κάλπες της 25ης Ιανουαρίου η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών διαμήνυσε ενθαρρυντικά ότι θέλει να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το ευρώ στις συναλλαγές της, αλλά, έξω από το ανυπόφορο πλαίσιο της αποτυχημένης μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου που βύθισε την ελληνική κοινωνία σε παρατεταμένη ύφεση και βαθειά φτώχεια. Μετά από μια τρίμηνη επίδειξη ασύγγνωστου ερασιτεχνισμού και θεαματικής ανεπάρκειας, ο ΣΥΡΙΖΑ, απέδειξε ότι αδυνατεί να εμπνεύσει ανανεωτικές ρήξεις, μήπως και γινόταν, «ένα καλύτερο μηδέν».

Όλα δείχνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, οδηγούνται σε πικρή συνθηκολόγηση, επειδή, όπως και οι προηγούμενες δεν είχαν σχέδιο- είχαν κάμποσες (ενδιαφέρουσες στ΄ αλήθεια…)ιδέες και πολλές ανεδαφικές προσδοκίες- κι ούτε ποτέ προβληματίστηκαν σοβαρά για τη φυσιογνωμία της χώρας, τη θέση της στον σύγχρονο κόσμο και τις ζωτικές προβολές αυτού του τόπου και του λαού του στο μέλλον.

Πολιτικά, ασφαλώς, οι μέρες που έρχονται θα είναι ενδιαφέρουσες. Έχουν όμως τη στυφή διαπίστωση ότι μπροστά μας ανοίγεται μια νέα εποχή χαμηλών προσδοκιών…