Το υψηλόβαθμο στελεχικό δυναμικό της σημερινής «Αριστεράς» στη χώρα, ωστόσο, εθισμένο στο Μιθριδατισμό της πονόψυχης ρητορείας, ούτε καν δύναται να προσεγγίσει και να εκφράσει αυθεντικά τις προσδοκίες των καταφρονημένων. Αποκομμένο στον πληκτικό στόμφο μιας παντελώς αδικαίωτης αυτοαναφορικότητας, τα κατάφερε τελικά να αναχθεί στο κέντρο ενός ναρκισσιστικού σύμπαντος, που αφήνει αδιάφορη την πραγματική ζωή. Απόδειξη στις μέρες μας, το διήμερο της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ…
Έχοντας ως φαίνεται, αφήσει πίσω τους- οι περισσότεροι τουλάχιστον…- τις αγωνίες της βιοτικής μέριμνας, οι άνθρωποι αυτοί γυρίζουν αενάως όπως τα αλογάκια του Λούνα Παρκ, κηρύσσοντας έναν εμπύρετο λόγο που δεν τον καταλαβαίνουν παρά οι ίδιοι. Εγκλωβισμένοι όθεν σε τούτη την ιδρυματικού χαρακτήρα κατάσταση, έχουν λησμονήσει τι ακριβώς σημαίνει πολιτική και υπέρ ποίων την ασκεί ένα, ονομαστικά τουλάχιστον, κόμμα της Αριστεράς.
Απόδειξη δεύτερη; Υπογραμμίζουν εκ των υστέρων αρκετοί από αυτούς, την ανάγκη για «έξοδο τώρα από το ευρώ», διατεινόμενοι μάλιστα πως έχουν έτοιμες και τις τεχνικές στο τσεπάκι και την έγερση του λαού για επικείμενες μάχες. «Να του πούμε την αλήθεια- λένε- και να τον προετοιμάσουμε για τα μελλούμενα…». Δυστυχώς πρέπει κάποιος να τους πληροφορήσει πως αργήσανε. Το θέμα το «άνοιξε» ήδη από χρόνια ο προνοητικός, «ταξικός αντίπαλος» και μάλιστα με όρους επίφοβους και τρομοκρατικούς, φροντίζοντας να πείσει προσωρινά τον αμόρφωτο εν πολλοίς «κοσμάκη» ότι, τυχόν έξοδος από το ευρώ, θα σημάνει τη συντέλεια στη χώρα…
Αν μπει στον κόπο κανείς να σταχυολογήσει την ποικιλία όσων ακούστηκαν στην αίθουσα της συνεδρίασης της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ τις προηγούμενες ώρες, θα μείνει άναυδος από την έκταση της ανετοιμότητας. Όπως και στα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα, δυστυχώς και ο ΣΥΡΙΖΑ- γνωστό για όσους τον ήξεραν- δε συνιστά εξαίρεση. Τα ακριβοθώρητα ρετιρέ στη χώρα- όλων των κομμάτων!- αποδεικνύονται «μανούλες» στους βυζαντινισμούς, την καμαρίλα και τις αδυσώπητες μάχες των εσωκομματικών μηχανισμών για την διανομή των κομματικών τιμαρίων.
Υστερούν θεαματικά ωστόσο, όταν έρχεται η ώρα της ρεαλιστικής ανάγνωσης του σύγχρονου κόσμου. Ώστε στο τέλος, από βαθειά άγνοια και πολιτική αγραμματοσύνη- ή ορισμένοι και από ιδιοτέλεια, γιατί όχι;- αδυνατούν να καταστρώσουν δομημένο σχέδιο και να διαχειριστούν χωρίς ερασιτεχνισμό και αυτοσχεδιασμούς βαρειά προβλήματα που σχετίζονται με την εθνική επιβίωση.
Στο δραματικό σημείο που φτάσαμε, έρμαια ενός παρωχημένου πολιτικού λυρισμού, έχουμε εξαντλήσει όλα τα κοσμητικά επίθετα… Δεν είναι ούτε εχθρικοί, ούτε ανάλγητοι, ούτε κυνικοί (ή εν τέλει μπορεί και να είναι…) ο «Σόϊμπλε και η παρέα του» τους οποίους υποτίθεται πως θα «χορεύαμε στο ταψί». Είναι αυτοί που είναι! Και η δική μας πλευρά αποδείχθηκε αδικαιολόγητα αφελής, εκτιμώντας ότι σε αυτήν την Ευρώπη και με αυτούς τους συσχετισμούς, μπορεί να εκδράμει απαράσκευη και να ζητήσει με προσκοπική αισιοδοξία το τέλος της λιτότητας, χωρίς ακριβές σχέδιο. Κανένας στον ΣΥΡΙΖΑ δε σκέφτηκε αλήθεια το Λενινιστικό «τι να κάνουμε» στο ενδεχόμενο να απορριφθεί σκαιώς, όπως συμβαίνει τώρα, αυτή η υπόθεση εργασίας;
Και πόσοι άραγε πήραν τοις μετρητοίς τα λόγια της Κριστίν Λαγκάρντ όταν διαμήνυε με δυσφορία ότι το ΔΝΤ «υπερασπίζεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα και όχι ιδεολογίες»; Και τώρα λοιπόν τι κάνουμε; Αδίκως περιμέναμε τόσα χρόνια «να έρθει ένα μήνυμα πέρα απ΄ τα βουνά;»…