Στην Αθήνα οι πολιτικές ελίτ και τα πολιτικά κόμματα, βυθισμένα στην κληρονομική ακινησία και τη μακάρια ενδοσκόπηση, είναι απορροφημένα στη διαμόρφωση όρων επιβίωσης στο άχαρο παιχνίδι του εσωτερικού ανταγωνισμού.
Και την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, χωρίς διεθνή ερείσματα και πολιτικά ανίσχυρη εξαιτίας της βαρύτατης οικονομικής εξάρτησης που διαβρώνει και υποθηκεύει καίρια την εθνική κυριαρχία, δείχνει να ακουμπά όλες τις προσδοκίες της στην στήριξη του αμερικανικού παράγοντα, παραβλέποντας και πάλι αφελώς, ότι εκδουλεύσεις αυτού του επιπέδου, γίνονται κατά μείζονα λόγο στη μικρή περιοχή των εθνικών συμφερόντων.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός Α. Τσίπρας θα έχει μια καλή ευκαιρία να το διαπιστώσει αυτό, καθώς την προσεχή Πέμπτη, 1 Οκτωβρίου, στην Επέτειο ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζων Κέρι θα δέχεται στο δωμάτιό του, στο πλαίσιο της Γ.Σ του ΟΗΕ, τον ηγέτη του ψευδοκράτους. Έχοντας ως συνομιλητή, έναν ακραιφνώς φιλοδυτικό πολιτικό, όπως ο πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης, η Ουάσινγκτον επαναβεβαιώνει και πάλι, υπό την απόλυτη αφωνία της Ελλάδας, την απόφασή της να μην εκθέσει επ΄ ουδενί την κατοχική δύναμη…
Είναι στερεότυπη η διαπίστωση, αλλά, δε χάνει να ξαναθυμίσουμε ότι λύση στο πρόβλημα δεν πρόκειται να βρεθεί όσον καιρό η Τουρκία δεν μετακινείται στο ελάχιστο από τις απαράδεκτες αξιώσεις για πλήρη υπαγωγή του νησιού στην απόλυτη επιρροή της και τη συνακόλουθη ενσωμάτωση στους στρατηγικούς της σχεδιασμούς, της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Προφανώς, ο ηγέτης του κατοχικού καθεστώτος Μουσταφά Ακιντζί είναι ανήμπορος να λάβει οποιεσδήποτε δεσμευτικές αποφάσεις. Το υπενθύμισε άλλωστε, για όσους αμφέβαλλαν κάποια στιγμή αυτό, ο «σουλτάνος» Ερντογάν, όταν μετά από κάποια «επικοινωνιακή αδεξιότητα», του συνέστησε αυστηρά «να ακούει, τι λέει»…
Παραδόξως, όμως κάποιοι στη Λευκωσία αλλά και την κουρασμένη εδώ και δεκαετίες Αθήνα, θεωρούν ότι έχουν απέναντί τους μια… «φωτισμένη περίπτωση πολιτικού», παριστάνοντας πως δεν αντιλήφθηκαν την πρόσφατη απειλή Ακιντζί, ο οποίος στη γραμμή Ερντογάν-Νταβούτογλου και του πανίσχυρου τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, προειδοποίησε πως σε περίπτωση κατά την οποία τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο «δεν χρησιμοποιηθούν με λογικό τρόπο, μπορεί να αποτελέσουν στοιχείο απειλής και επιπλέον να γίνουν αιτία πολέμου, ενώ εάν χρησιμοποιηθούν συνετά μπορεί να δημιουργηθεί μια επωφελής κατάσταση για όλους».
Η αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων, τείνει να μεταποιηθεί στη νέα Μεγάλη Ιδέα του Γένους, μόνο που τίθεται σε κυκλοφορία με όρους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, μετέωρη και αστοιχείωτη και κυρίως, παραβλέποντας κρίσιμες στρατηγικές παραμέτρους που ενισχύουν τα χαρτιά της Λευκωσίας…
Η βεντάλια, όμως, έχει για μια ακόμα φορά ανοίξει. Και όλοι οι εμπλεκόμενοι συνιστούν τώρα σκληρές προσπάθειες προκειμένου να αξιοποιηθεί η ευνοϊκή συγκυρία- με την Ελλάδα κολλημένη στον τοίχο έτοιμη για επαχθείς παραδοχές και την Κύπρο να βρίσκεται ακόμα εντός Μνημονίου- και να σπρωχθούν κάτω από την εξώπορτα οι μεγάλες διαφορές που ήδη αναφύονται πανηγυρικά και, ενδεικτικά, αφορούν στο εδαφικό, το θέμα των εποίκων και τα ζητήματα Διακυβέρνησης και της λήψης αποφάσεων με ξεχωριστές πλειοψηφίες.
Επιμένοντας στην σκληρή γραμμή της αδιαλλαξίας, η τουρκοκυπριακή πλευρά υποστηρίζει ότι θα πρέπει να υπάρχει πλειοψηφία πληθυσμού και περιουσίας στα συνιστώντα κρατίδια, γεγονός που σε συνδυασμό με ανάλογες αξιώσεις, οδηγεί στην ισόβια κατοχύρωση των τουρκικών τετελεσμένων και την επέκταση της τουρκικής κυριαρχίας στο σύνολο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και επείγεται την ίδια στιγμή να ολοκληρώσει την εναρμόνιση με το κοινοτικό κεκτημένο των κατεχόμενων, χωρίς προηγούμενη κοινά αποδεκτή λύση.
Εδώ και 41 χρόνια διαπραγματεύσεων, όπου τα πράγματα οδήγησαν στη διαμόρφωση ενός αρνητικού διαπραγματευτικού ισοζυγίου κεκτημένων το μοναδικό ασφαλές δίδαγμα, είναι ότι η ιστορία ελάχιστα διδάσκει τον ελληνοκυπριακό Ελληνισμό. Οι τακτικές εξευμενισμού της Τουρκίας είναι φανερό ότι έχουν αποτύχει. Και ελλείψει εθνικής στρατηγικής σε Λευκωσία και Αθήνα, ζώντας στην Επικράτεια των ψευδαισθήσεων, παρακολουθούμε, πότε με απάθεια και πότε με οργή τη διαιώνιση των κατοχικών δεδομένων.