Ξεπεσμένες πολιτικές Οικογένειες με αραχνιασμένα οικόσημα και ετερόκλητες βαρονίες προβάλλουν τους παρακμιακούς ιδιοκτησιακούς τους τίτλους, σε ένα κόμμα που δεν ξέρει καν ποιους αντιπροσωπεύει.
Χάσκει σήμερα πάνω από το κενό της πολιτικής εκπροσώπησης, παραχωρώντας διαρκώς ζωτικό έδαφος στον πολιτικό και εκλογικό ανταγωνισμό- αυτός ο… Πυλώνας της Αστικής Δημοκρατίας.
Ένα κουρασμένο κουαρτέτο υποψηφίων, που, παρά τις ηλικιακές του διαφορές, έχει θητεύσει σε όλη τη γκάμα των πολιτικών στερεοτύπων, δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί πλέον ούτε τα βασικά, στο αποσβολωμένο και πλαδαρό κοινό στο οποίο απευθύνεται..
Μαλώνουν τώρα για την ημερομηνία της κάλπης. Θαρρείς και πρώτη φορά μας συστήνονται. Αν, όμως, αποσύρουν το ενδιαφέρον τους οι «αγοραίοι» πολιτικοί και κυρίως οικονομικοί κύκλοι, όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ, το 5% ή ακόμα και η διάσπαση, είναι κοντά… Μάλλον έτσι εξηγείται ένα ορισμένο ενδιαφέρον και η αγωνία του Καραμανλικού στρατοπέδου να κρατηθεί «το μαγαζί» σε δοκιμασμένα χέρια…
Είναι παράδοξο ότι, σε ένα κόμμα γηραλέο και φθαρμένο, που δεν έχει καν την σωφροσύνη παρόλα αυτά να αναμετρηθεί με την εμπειρία τεσσάρων διαδοχικών χαμένων εκλογικών αναμετρήσεων, αυτοί οι υποψήφιοι, προσκολλημένοι στο ένδοξο παρελθόν, το μοναδικό που υπόσχονται τώρα, είναι μια ιστορική «επανέκδοση παλαιών παραταξιακών σουξέ» που συγκινούν όλο και λιγότερους ακροατές.
Εδώ που φτάσαμε, φαίνεται λογικό.
Όλοι θέλουν το ψαχνό- κανείς δεν ασχολείται με το κόκαλο…
Τη βρώμικη δουλειά άλλωστε στον περιοδεύοντα εγχώριο πολιτικό θίασο (θα αρχίσει να) την κάνει -και την κάνει ήδη…- ο Αλέξης Τσίπρας και, ζηλότυπα, δεν αφήνει κανέναν άλλον για την ώρα να του αμφισβητήσει τα πρωτεία στη λάντζα, αυτό το «καλό παιδί» των δανειστών…
Θα ήταν ωστόσο για τη ΝΔ και όχι μόνο, λίγο πιο διαφορετικά, άρα, απαλλαγμένα από τόσο ισχυρές δόσεις επαρχιωτισμού τα πράγματα, αν ήταν δημοκρατικά συντεταγμένη κι όχι πάνω στις φατρίες η δομή της, όπως και όλων των αστικών κομμάτων στη χώρα.
Να είχαν ισολογισμούς της προκοπής, αντί, ας πούμε, ο κάθε «Τσουκάτος» ν΄ ανεμίζει κάτι κακογραμμένα μπακαλοτέφτερα και να μη δικάζεται ποτέ γι΄ αυτά, επειδή, όπως εικάζουν με διαβρωτική καχυποψία στην πολιτική αγορά, «το πράγμα φτάνει ψηλότερα».
Να ισχύει φερ΄ ειπείν ο απλός κανόνας, ότι όποιος χάνει εκλογές, αυθωρεί παραιτείται και, χωρίς αδιάφορους μελοδραματισμούς και ατελέσφορες παλαιοκομματικές διαμάχες, να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, ανοίγοντας μέσω ρητών καταστατικών προβλέψεων, το δρόμο σε κοινά αποδεκτές διαδικασίες, επαναβεβαίωσης ή διαδοχής.
Και να συζητούνται με ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους τα αίτια των πραγμάτων και οι προοπτικές, αντί να προτάσσονται τα ξεθωριασμένα πατρώνυμα ή τα «βαρέα» -και ανθυγιεινά, εδώ που τα λέμε- ένσημα του κομματικού «Ι.Κ.Α.».
Όχι τώρα, αυτό το καραγκιοζιλίκι, όπου συγκρούονται χωρίς αρχές, «πιστοί στρατιώτες της παράταξης», «νέοι της γενιάς» τους και όσοι «στραβοπατούν» πάνω στην οδό που χάραξαν οι προπάτορες πριν από μισόν αιώνα…
Θα δημιουργούσε αυτή η στάση συν τω χρόνω, ένα κοινά αποδεκτό ήθος , που θα διευκόλυνε ίσως την εσωκομματική Δημοκρατία και, πάντως θα γιάτρευε τη νοσηρή οικογενειοκρατία και τον ασφυκτικό έλεγχο των αχρείαστων ευνούχων που εισπράττουν μόνιμα το νοίκι από τους κομματικούς στρατούς τους οποίος ακόμα συντηρούν, για να τους βολεύουν στη ζούλα και στην πλάτη πάντα των κορόϊδων ημών που βαρειά μας τα παίρνει η ωραιότητά τους…
Χώρια δηλαδή, που θα μας απάλλασσε από ένα πρόσθετο γραφικό θέαμα, όπως αυτό που πρόσφερε ο Άδωνις Γεωργιάδης, όταν άρχισε μπροστά στις κάμερες, να τρέχει ατσούμπαλα σαν καρτσέλι δυό- δυό τις εξωτερικές σκάλες του κόμματος, για να προλάβει να καταθέσει την υποψηφιότητά του στο και πέντε, προσθέτοντας την τελευταία νότα γελοιότητας στο κάδρο που έλειπε, της γενικής παρακμής.