Πως θα λυθεί; Στον αέρα πλανιέται ήδη η μυρωδιά της καμένης σάρκας.
Αν το δούμε απλά, το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι θέμα σχέσεων εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες. Βάζεις σε έναν κουμπαρά τα λεφτά σου και περιμένεις όταν έλθει η ώρα της εργασιακής αποδρομής να πάρεις πίσω με αναλογικό τρόπο την ανταπόδοση. Σε μας κάπου το πράγμα τσάκισε.
Επειδή, οι πυλώνες του δικομματισμού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οδήγησαν σε πρόωρη εργασιακή αποστρατεία μεγάλες ομάδες εργαζομένων στις ΔΕΚΟ για να προσλάβουν στη θέση τους άλλους. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στην παραγωγική τους ακμή πήραν μυθικά εφάπαξ και βγήκαν στη σύνταξη από τα 50 με αποδοχές που δεν είχαν καμία σχέση με τις (χαμηλές) εισφορές που είχαν καταβάλλει.
Όλο αυτό το χρήμα για το οποίο το κράτος χρειάστηκε να δανειστεί αιματηρά, «φαγώθηκε» στην παρασιτική κατανάλωση. Οι Έλληνες καταναλωτές στήριξαν μεταξύ άλλων, τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, ζώντας σε μια καταναλωτική φρενίτιδα που σάρωσε το ηθικά πρότυπα στη χώρα και ανέτρεψε κάθε ισορροπία στο εμπορικό ισοζύγιο.
Η φαρμακευτική δαπάνη και η υγειονομική περίθαλψη αφετέρου, μετατράπηκαν σε ένα ξέφρενο πάρτι για λίγους, η επιχειρηματική εισφοροδιαφυγη έγινε καθεστώς, ολόκληρες περιοχές της χώρας χάρη στο πελατειακό κράτος έπαιρναν αναπηρική σύνταξη, θυγατέρες στρατηγών, χήρες εύθυμες κι ένα σωρό άσχετοι συγγενείς εισέπρατταν για χρόνια συντάξεις που δεν δικαιούνταν. Ένα πάρτι, όμως που αφήνει πίσω του τώρα ισχυρές παρενέργειες και ζαλάδα…
Η θεμιτή αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους που πρέπει τουλάχιστον να κυμαίνεται στη σχέση τρεις προς έναν, έχει επιδεινωθεί στο καμπόϊκο ένας προς έναν.
Χωρίς δεκάρα στα ταμεία, μετά και το εγκληματικό PSI, με μια οικονομία καθηλωμένη στα βαλτόνερα της ύφεσης και με την ανεργία στα ύψη το Ασφαλιστικό θα είναι η μεγάλη προσεχής βόμβα που θα σκάσει και θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στην ετοιμόρροπη κοινωνία, αν σκεφτούμε πως με βάση τα επίσημα στοιχεία, ένα στα δυο νοικοκυριά συντηρείται χάρη στη σύνταξη του παππού.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, απαθείς μπροστά στην επερχόμενη συντριβή, αντί να αναζητούν από κοινού-παρά τις πολιτικές τους διαφορές- μια λύση που θα διασφαλίζει την οικονομική βιωσιμότητα του συστήματος και ένα ανεκτό ύψος συντάξεων στις συνθήκες της δεινής κρίσης, χορεύουν το βαλς του συνταξιοδοτικού αποχαιρετισμού.
Χωρίς επεξεργασμένες επιστημονικά και πολιτικά θέσεις, το επόμενο βήμα θα είναι να κοπούν κι άλλο οι χαμηλές συντάξεις κατά τις επιταγές της τρόϊκας και να εξαφανιστεί κάθε ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής.
Το άλλοθι της εγχώριας πολιτικής τάξης το ξέρουμε από τώρα.
Για όλα θα φταίνε και πάλι, οι, τω όντι, κακοί δανειστές…