Το αποκορύφωμα της αναίδειας, γιατί περί αναίδειας πρόκειται, είναι ότι καλούν σε συστράτευση για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους- τα δικά τους εαυτούλικα συμφέροντα!..-και τους εργαζομένους στην ηλεκτρονική ενημέρωση, αυτούς τους ρημαγμένους αφανείς και γλίσχρα σε πολλές περιπτώσεις αμειβόμενους είλωτες, τους οποίους η ΕΣΗΕΑ, αρνείται, όχι μόνο να εντάξει στο κοινό ασφαλιστικό ταμείο, αλλά, δεν αναγνωρίζει καν ως δημοσιογράφους!
Λίγη ντροπή δεν θα έβλαπτε, αλλά ποιος την έχασε, για να την βρούνε όσοι βολεμένοι και πειθήνιοι καριερίστες κάνουν χρόνια τώρα συνδικαλισμό από χόμπι, είτε λειτουργώντας σαν μακρά χείρα των εργοδοτών τους, κι οδηγούν τον κλάδο από όλεθρο σε όλεθρο.
Και μόνο το γεγονός, ότι κατά μια παγκόσμια πρωτοτυπία σε ένα επαγγελματικό σωματείο τον τόνο δίνουν όχι οι μάχιμοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι, όπως ήρθαν οι δύστηνοι καιροί δεν θα δούνε ποτέ σύνταξη στην κακή, ούτως ή άλλως, ζωή τους, αλλά οι συνταξιούχοι, υπογραμμίζει την ανάγκη, αυτό το Σωματείο που ξέχασε από καιρό για ποιον λόγο υφίσταται να αλλάξει από τα θεμέλια!
Ασφαλώς οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι έχουν βαρύτατες ευθύνες για την κακορίζικη τροπή των πραγμάτων. Αυτός ο εκμαυλισμένος, εν πολλοίς, κλάδος αναδείκνυε τις ηγεσίες που μας έφεραν σε αυτό το οικτρό όριο, ώστε, η Δημοσιογραφία, να καταντήσει ατιμωτικά, θεραπαινίδα κάθε εξουσίας και να εκπέσει οριστικά στα μάτια των πολιτών μαζί με αυτές.
Υπηρέτησαν προηγουμένως, πολλοί δημοσιογράφοι, με το αζημίωτο βέβαια, κάθε είδους πολιτική και οικονομική ιδιοτέλεια και υστεροβουλία τις τελευταίες δεκαετίες, κλείνοντας τα αυτιά στις οιμωγές και τη βουή της κοινωνίας και παραμερίζοντας αυτάρεσκα το χρέος στην Δικαιοσύνη και την Αλήθεια.
Τώρα οι ίδιοι θρηνούν σαν την Εκάβη στα έρημα τείχη. Αλλά δεν ωφελεί. Είναι η στιγμή, να σηκωθούν οι μάχιμοι δημοσιογράφοι που έχουν δίκηο σε ό,τι διεκδικούν σήμερα αλλά, εξαιτίας της συνδικαλιστικής ηγεσίας, με λάθος τρόπους, από τα μαύρα νερά της παρακμής και να αξιώσουν την επανίδρυση του συνδικαλιστικού τους οργάνου που εκπροσωπούσε ανέκαθεν μια πελατεία βολεμένων. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Ο καιρός γαρ εγγύς…