Είναι τόσο βαρειά η μαζική εξαπάτηση και η διάψευση όλων των προσδοκιών από τον ΣΥΡΙΖΑ., ώστε ο κόσμος αποσβολωμένος, βυθίζεται σε μια εξουθενωτική ακινησία αδυνατώντας να πιστέψει ότι δώσαμε απασχόληση σε ανθρώπους που, στην πλειοψηφία τους, δεν έμαθαν ποτέ κάτι συγκεκριμένο.

Περιφέρονταν χαλαροί στις εποχές της πολιτικής αιθρίας στο καφενείο της Βουλής με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, λέγοντας αυτάρεσκα στους εμβρόντητους συνομιλητές τους, «άντε να γίνουμε κυβέρνηση γιατί πλήττουμε»…

Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν κατοικούνε πλέον στα λόγια τους. Και τίποτε από όσα λένε δεν έχει εμπράγματες αντιστοιχίες. Τα μέτρα που ψηφίζουν στο καταρρακωμένο Κοινοβούλιο, δεν θα τολμούσε να τα εισηγηθεί κανείς με τόση ευκολία.

Το ρεπερτόριο της σκληρής διαπραγμάτευσης και των κόκκινων γραμμών, έχει εξαντληθεί. Αλλά αυτοί απτόητοι εξακολουθούν την ίδια παράσταση μπροστά σε ένα κοινό που δεν ξέρει πια αν πρέπει να λυπηθεί ή να ξεσπάσει σε γέλια. Ποτέ η πολιτική απόγνωση δεν είχε φτάσει σε τέτοια όρια.

Ιστορικά, η περίοδος συγκρίνεται μόνο με την τελευταία και εισαγόμενη λόγω του αμερικανικού κραχ, πτώχευση της χώρας, το 1932, όταν, μπροστά στην μεγαλειώδη παρακμή του πολιτικού κόσμου, τρία χρόνια αργότερα, επανήλθε ο θεσμός της βασιλείας.

Τυχαίο είναι που μέσα σε αυτήν την βουερή ανακατωσούρα και τον εξωτισμό που παράγει καθημερινά η κυβέρνηση, έσκασε μύτη και το τέως βασιλιάς Κ. Γκλύξμπουργκ, ξαναθυμίζοντας ηχηρά ότι είναι εδώ, έτοιμος… να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο του;

Στον πολιτικό βιότοπο, λείπει δραματικά μια ευνοϊκή θερμοκρασία για να ανθίσουν χαρίσματα και δεξιότητες. Επάνοδος στον κανόνα του μέτρου. Σε εκείνη τη συνθήκη, όπου η μοίρα μας δεν θα πηγαινοέρχεται με αγωνία ανάμεσα στα όρια του εθνικού εκκρεμούς.

Χρειαζόμαστε πολιτικούς που χωρίς να είναι μεγαλοφυΐες, ούτε φυσικά και καταποντισμένοι ηλίθιοι, θα ευστοχούν ακριβώς στο σημείο της χρησιμότητας.

Ώστε οι συνθήκες υπό τις οποίες ζούμε, να είναι δίκαιες, ή έστω, ηθικά αποδεκτές…