Όμως, αυτό που χρεοκόπησε στις μέρες μας, δεν ήταν μόνο το μοντέλο του κράτους- εργοδότη, με δαπάνες του οποίου γιγαντώθηκε ο παρασιτικός καταναλωτισμός και αποθεώθηκαν οι ατομικές συμπεριφορές, η αναιδής επίδειξη πλούτου και η εθνική αμεριμνησία.

Χρεοκόπησε ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης. Και ο τρόπος που βλέπαμε τα πράγματα και είχαμε οργανώσει τη ζωή μας. Βυθισμένοι μέσα στην οργή της καταγγελίας, δεν προσπαθήσαμε να βρούμε τι έφταιξε και φτάσαμε μέχρι εδώ. Γιατί η αυτογνωσία, προϋποθέτει έναν ορισμένο βαθμό ατομικής ευθύνης και αυτό συνιστά μια ευγενή και χαμηλόφωνη γενναιότητα και μια υποδειγματική στάση ζωής.

Στις συνθήκες αυτές, επιστρέφει κανείς σε αυτό που ξέρει καλύτερα. Κι εμείς, σπεύσαμε πρόθυμα να θυματοποιήσουμε τον εαυτό μας, ρίχνοντας βολικά την ευθύνη στους ξένους και αντιμετωπίζοντας την δυστυχία μας σαν βαρειά και αναπόδραστη μοίρα.

Ναι, είναι αλήθεια, ότι μας επιβλήθηκε μια βιαιότητα που δεν απέχει πολύ από κανονικό πόλεμο και οδηγεί τώρα την κοινωνία σε αποσύνθεση.

Πού ήταν όμως όλοι αυτοί οι πυρετικοί του αντιμνημονιακού οίστρου, όταν κάποιοι προειδοποιούσαν επίμονα και κόντρα στο ρεύμα, ότι η χώρα χρειάζεται παραγωγικές επενδύσεις, ή τουλάχιστον να μάθει να ζει αξιοπρεπώς με λιγότερα δανεικά;

Ο λαϊκισμός, βασικός πυλώνας του οποίου είναι και η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, σάρωσε τις κοινοτικές αξίες, ακύρωσε την ευθύνη των πολιτών, την έκανε πλαστική σημαία σε μαζικές διαδηλώσεις υστερίας, όπου το βασικό αίτημα ήταν η κατάληψη του κράτους, σαν λάφυρο της εκλογικής μάχης. Πολύ καιρό προτού χάσουμε τις δουλειές μας, είχαμε ακυρώσει απερίσκεπτα τη σημασία της εργασίας και των μακροπρόθεσμων συλλογικών στόχων.

Καταλήξαμε τώρα, το Μνημόνιο που ανανεώνεται κάθε τόσο, να συνιστά δυστυχώς, το μοναδικό οικονομικό σχέδιο που διαθέτουμε. Γιατί είναι το μοναδικό που έχει «μετρήσιμους» στόχους. Η αφελής και αόριστη ρητορική «για την ανάγκη μιας άλλης πολιτικής», δεν απαντά καθόλου στην ερώτηση πως θα μειωθεί το πρωτογενές έλλειμμα και με ποιους συγκεκριμένους τρόπους θα έλθει η… δίκαιη ανάπτυξη.

Διαδοχικές κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν καταθέτουν κάποιο υποτυπώδες έστω εθνικό σχέδιο, αλλά, αποδέχονται πειθήνια τους όρους των δανειστών και ύστερα αρνούνται την υπογραφή τους και παίζουν καθυστέρηση, υποβιβάζοντας το όνομα της χώρας στο συνώνυμο της ανυποληψίας.

Χρειάζεται σήμερα όπως θα έλεγε ο Μ. Αναγνωστάκης, «σαν πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις, για να μην τις παίρνει ο άνεμος». Χρειάζεται επειγόντως να αντιληφθούμε το ψέμα στο οποίο ζούσαμε, όσο οδυνηρό αυτό και αν είναι. Το διαρκές και ανιαρό αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για εκλογές χωρίς καν να διαθέτει συγκροτημένη κυβερνητική πρόταση, παρά μόνο ηθικές αξιολογήσεις, συνιστά μια ακόμα εθνική πρωτοτυπία που επιβεβαιώνει τη βαθειά ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αυτή η αφιλόξενη Ευρώπη, που έχει παραδοθεί από τις πολιτικές ηγεσίες στα σκαιά χέρια του «χάρτινου» καπιταλισμού, ο οποίος αναπαράγεται στους χρηματιστηριακούς δείκτες, εξωθώντας όλο και περισσότερους ανθρώπους στη φτώχεια, πρέπει να γκρεμιστεί συθέμελα.

Όμως αυτό, δεν μας απαλλάσσει από την «στενάχωρη» υποχρέωση προηγουμένως, εμείς να επανιδρύσουμε από την αρχή την ίδια μας τη χώρα.