Και είναι το πρόβλημα επίσης, ότι ματαίωσε τις προσδοκίες του –πάντα ευκολόπιστου και ως εκ τούτου… πάντοτε προδομένου- λαού, ότι υπήρχε περίπτωση να αλλάξει κάπως η βαρειά μας μοίρα και να πάρουν τα πράγματα μιαν ευοίωνη τροπή για να μην ξενιτευόμαστε τώρα σε άλλους ουρανούς.
Θα βρουν την (εξέχουσα) θέση που τους αρμόζει βεβαίως ο Τσίπρας και το κόμμα των παραγόντων που ηγείται, στην ιστορική σύνοψη της πολιτικής ατιμίας. Αλλά, στο μεταξύ, θα έχουν καταφέρει να ζούμε παραιτημένοι και αδιάφοροι μια ζωή που είναι σαν να μην μας συμβαίνει. Υπήκοοι ενός αφόρητου ρητορικού στόμφου που έχει ντύσει τα πάντα με έτοιμες απόψεις, ώστε να υπηρετούν το ρυθμό του επικοινωνιακού συρμού.
Προφανώς δεν το βάζουν όλοι κάτω. Συμβαίνουν στις γειτονιές- και όχι μόνο από την πραγματική Αριστερά- πράξεις συγκλονιστικής αλληλεγγύης. Ένας κοινωνικός ιστός που δρα στην ανυπαρξία του κράτους, υποκαθιστά με σεμνούς ημερήσιους άθλους υπό την στοργική σκέπη ΚΑΙ της Εκκλησίας, τη μέριμνα για τα συντρίμμια του συστήματος. Διαπιστώνεται εμπειρικά, ένα παρήγορο ποσοστό Ελλήνων που δεν είναι αηδιαστικά βολεμένοι εαυτούληδες. Αλλά αρκεί αυτό;
Δημοσκοπικά τουλάχιστον, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας κάνει την βασική πολιτική επιλογή να στηρίξει τον κόσμο που συγκροτεί το βαθύ και αντιπαραγωγικό Δημόσιο στη χώρα, καταρρέει. Και την ίδια ώρα η ΝΔ, που έχει αγγίξει προεκλογικά ποσοστά συσπείρωσης, φαίνεται καθαρά πως δεν αποτελεί ελκυστική εναλλακτική λύση. Ο αρχηγός της, Κυριάκος Μητσοτάκης, αιχμάλωτος στις παραλυτικές έριδες των τιμαριούχων της παράταξης, κινδυνεύει να ξεθωριάσει πριν την ώρα του…
Κι αφού κατάλαβε ότι, περιφέροντας κουραστικά ανά την Επικράτεια το πληκτικό αίτημα για εκλογές, ούτε την κυβέρνηση γκρεμίζει, ενόσω δεν βρίσκει πρόθυμο λαϊκό ακροατήριο, ούτε και το κόμμα του ενώνει, καλεί τώρα τον Τσίπρα να παραιτηθεί…
Για ποιόν λόγο όμως; Έχει κάνα πρόγραμμα της προκοπής η Νέα Δημοκρατία που θα μπορούσε να συγκινήσει τις μάζες, ή τουλάχιστον να εξασφαλίσει την ευμένεια των δυτικών μητροπόλεων; Από την ώρα που την ίδια, ολέθρια για τη χώρα δουλειά, την διεκπεραιώνει μια χαρά αυτή η κυβέρνηση των προθύμων, η Ευρώπη- και αυτό αρμοδίως το διαμηνύει…- δεν επιθυμεί άσκοπες περιπέτειες στον νότιο ακάλυπτο…
Δεν είναι και πάλι το θέμα τα πρόσωπα. Είναι οι επιλογές τους. Και τους κάνει χάρη όποιος τους χαρακτηρίζει απλά ανίκανους.
Ο μέγας απών και το αμετάθετο ζήτημα, ως συνήθως είναι το σχέδιο. Διότι, δεν έχουμε καμιά σωτηρία με αυτές τις πολιτικές επιλογές στις οποίες δια συνεχών αρνήσεων λένε το μεγάλο «Ναι» οι εγχώριοι πολιτικοί αστέρες και στη συνέχεια καμώνονται τους αντιρρησίες συνείδησης κι απαρνιούνται ατιμωτικά την υπογραφή τους μπας και διασώσουν κάποια προσχήματα αξιοπρέπειας.
Υ.Γ: Το «ελλείπον παιγνιόχαρτον», όπως θα έλεγε και ο «αμαρτωλός» Σκαρίμπας, το προσφέρουν οι διασκεδαστικές περιπέτειες για την συγκρότηση της… Κεντροαριστεράς. Ε, κάπως πρέπει να ξαλεγράρουμε κι εμείς μές΄ το χάλι μας.