Δεν υπάρχει όθεν, ούτε «ο Θεός της Ελλάδος», όπως έλεγε ο Εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, ούτε και «Εθνικά Δίκαια». Οι διεθνείς σχέσεις διαμορφώνονται ερήμην της εικόνας που έχουν οι λαοί για τον εαυτό τους…
Ένας απαισιόδοξος και, ως εκ τούτου ψύχραιμος παρατηρητής, θα μπορούσε να επισημάνει ότι οι Τούρκοι, «δεν είναι εχθροί μας» γενικώς και αορίστως.
Η τουρκική επιθετικότητα, είναι φυσική συνέπεια του φθίνοντος γεωπολιτικού δυναμικού της Ελλάδος και προφανώς δεν οφείλεται σε κάποιον εθνικιστικό αταβισμό, ή σε μια ορισμένη πολιτισμική ιδιαιτερότητα των (αντικειμενικά κακών) γειτόνων, η οποία, σύμφωνα με μια ανυπόστατη δοξασία στους ανέμελους αθηναϊκούς κύκλους θα μπορούσε να λειανθεί στην ευρωπαϊκή πλάνη.
Ο σπασμωδικός και αψυχολόγητος τρόπος όμως, με τον οποίον αντέδρασε το Υπουργείο Εξωτερικών μετά από ένα δημοσίευμα του ανταποκριτή του ΑΠΕ στην Κωνσταντινούπολη Άρη Αμπατζή, δείχνει ότι στην προσπάθεια να διασώσει ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας τη θέση του στον επικείμενο ανασχηματισμό, δεν έχει και πολλές αναστολές. Ακόμα κι αν χρειαζόταν να φλερτάρει οριακά με ένα διπλωματικό επεισόδιο.
Οι δηλώσεις του ανεξέλεγκτου πλέον Ερντογάν τις οποίες μετέδωσε ο καλός δημοσιογράφος που γνωρίζει άπταιστα τουρκικά, δεν αφορούσαν σε κάποια νέα πρόκληση του υπερφίαλου ηγεμόνα.
Ήταν αυτούσια αναπαραγωγή, όσων περιέχονται στην διακήρυξη του «Εθνικού Συμβολαίου» του Ατατούρκ το μακρυνό 1920, όταν εκείνος βρισκόταν στην Άγκυρα και ο Σουλτάνος στην Κωνσταντινούπολη και ήταν περισσότερο μια διατύπωση ευχών και εθνικών προβολών σε ένα θολό και απροσδιόριστο ακόμα μέλλον.
Στο Συμβόλαιο εκείνο των «Επτά Αρχών», στο ο οποίο ο Κεμάλ, απέφευγε οποιαδήποτε αναφορά στην Μοσούλη και το Κιρκούκ, γινόταν πράγματι λόγος και στην ανάγκη να αποφασίσει και η περιοχή της Θράκης μεταξύ άλλων, το που ακριβώς θέλει να ανήκει. Αλλά, αυτό, για να μη χάσουμε εντελώς τη μπάλα, δεν το πρότεινε ο ίδιος ο Ερντογάν. Το υπενθύμισε και μάλλον για λόγους που δεν αφορούν στις πάγιες αναθεωρητικές αξιώσεις της Τουρκίας προς την Ελλάδα.
Είναι χρήσιμο να ξέρουμε, ότι αυτός που επανέφερε δυναμικά στο προσκήνιο τη χάρτα του Ατατούρκ, ήταν ο μακαρίτης Τουργκούτ Οζάλ που έκανε προμετωπίδα της πολιτικής του τους «Τούρκους και τις συγγενείς κοινότητες του εξωτερικού» και πιο πρόσφατα ο Αχμέτ Νταβούτογλου που περιέλαβε μάλιστα τις θεωρίες αυτές στο διδακτορικό του.
Δεδομένου ότι σύμφωνα και με το επαγγελματικό σωματείο των δημοσιογράφων το κακό προκλήθηκε από τηλεγράφημα του ελληνικού Γραφείου Τύπου στην Άγκυρα, για ποιον ακριβώς λόγο δεν ενδιαφέρθηκε κάποιος από την Αθήνα να ρωτήσει διαδικαστικά την πρεσβεία ώστε να εξακριβώσει τι πραγματικά ειπώθηκε;
Και πως μπορεί κοτζάμ υπουργός Εξωτερικών, ο Νίκος Κοτζιάς εν προκειμένω, να κρύβεται άτολμα και ατιμωτικά πίσω από έναν «ταλαίπωρο δημοσιογράφο» ο οποίος αποδέχθηκε αξιοπρεπώς την ακαριαία απόλυσή του, φροντίζοντας όμως με ευγενική συντριβή να αναλάβει τις ευθύνες του;
Είναι δυνατόν η άσκηση Εξωτερικής Πολιτικής να συναρτάται από δημοσιογραφικές πληροφορίες και τηλεγραφήματα; Και τότε γιατί έχουμε τις πρεσβείες και τα προξενεία; Γιατί άλλο δηλαδή, τις έχουμε;
Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ανεπάρκειας πλέον στην κορυφή του ΥΠΕΞ. Και αυτό δυστυχώς για τον κ. Κοτζιά που δηλώνει με αστήρικτη αυταρέσκεια ότι τον θεωρούν σκληρό και υπολογίσιμο παίχτη, δεν κρύβεται πίσω από τις πλάτες του φίλεργου και επαρκούς Αμπατζή…