Ανάμεσα από τις γραμμές ειρηνικών διαδηλωτών, περνάνε με γυάλινο βλέμμα κάτι αποφασισμένοι τύποι, οι οποίοι- κάποιοι από αυτούς, όπως έχει αποδειχθεί, σε ευθεία σύνδεση με τις αρχές ασφαλείας είτε, καθοδηγούμενοι από ξένες Πρεσβείες…- διασπούν τη μάζα της διαδήλωσης και επωφελούμενοι από την χαλαρή περιφρούρηση μπαινοβγαίνουν μες΄ στο πλήθος, ώστε να γίνεται προβληματική η αντιμετώπισή τους.
Η ιδεολογική όσμωση και μια «πατρική επιείκεια» , για όσους ξέρουν, δεν απουσιάζει…
Το αποτέλεσμα είναι τα ΜΑΤ, που δεν φημίζονται για τα δημοκρατικά τους φρονήματα κι επειδή ακριβώς δεν είναι επιφορτισμένα με την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, να εφορμούν, στη συνέχεια, επί δικαίων και αδίκων. Για όσους από εμάς έχουμε συνηθίσει από τα παληά, την οσμή των δακρυγόνων και δεν χρειαζόμαστε ούτε καν κολλύρια σε αυτές τις περιπτώσεις, στην (αμοιβαία…)σκληρή σωματική επαφή με τις δυνάμεις της τάξης, έχει καλώς.
Οι άβγαλτοι διαδηλωτές, όμως παίρνουν ένα ανεπανάληπτο μάθημα, χάρη σε κάτι ανεκδιήγητους καθοδηγητές της συμφοράς, που πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο «ψήνουν» τους πιτσιρικάδες στο «καμίνι της ταξικής πάλης».
Προφανώς πρόκειται για παρεξήγηση. Διότι στο «τσακ», οι… «κινηματίες καθοδηγητές» την στρίβουν αλα γαλλικά, από την πορεία ή επιτηρούν αμέτοχοι την έκβαση της μάχης όπως ο Ξέρξης στη Σαλαμίνα κι αφήνουν τα άβγαλτα φυντάνια να κοπανιούνται με τα αρπαγμένα ΜΑΤ, τα οποία συνήθως συλλαμβάνουν συλλήβδην αθώους.
Τα υπόλοιπα, τα αναλαμβάνουν στη ΓΑΔΑ οι νομικές δυνάμεις των μετόπισθεν, ώστε να γεμίζουν κατόπιν οι τοίχοι των Πανεπιστημίων με αιτήματα για «Λευτεριά» σε κρατούμενους, οι οποίο, πράγματι, επί το πλείστον, αδίκως κρατούνται πίσω απ΄ τα σίδερα…
Ήμασταν πολλοί από μας στα Χαφτεία, όταν γύριζε ανηφορίζοντας προς το Σύνταγμα αυτή η μεγαλειώδης ειρηνική λαϊκή διαδήλωση, στο πρώτο Μνημόνιο κι αντικρύζαμε με δέος τις φλόγες της Μαρφίν, υποψιασμένοι για την επικείμενη τραγωδία και εικάζαμε μελαγχολικά ότι αυτή η ιστορία, θα ξαναστείλει τον κόσμο στον καναπέ του, όπως και έγινε. Είναι όνειδος για την Αστική μας Δημοκρατία ότι δεν έχουν ακόμα αχθεί στο εδώλιο οι ένοχοι- ένα αίτημα που πρώτη θα έπρεπε να στηρίζει η Συριζαϊκή και η Εξωκοινοβουλευτική «Αριστερά» στην οποία στράφηκαν άδικα οι υποψίες!
Πολλοί από αυτούς που μπαινόβγαιναν και τότε στις γραμμές των διαδηλωτών πήγανε και σπάσανε εκείνη τη μέρα προθήκες μικρομάγαζων ή κάψανε βιβλιοπωλεία κι ύστερα οχυρωθήκανε στα Εξάρχεια. Ποιος Δημοκράτης τα κάνει αυτά; Ποιος Επαναστάτης καίει ένα βιβλιοπωλείο; Και ποιός Αναρχικός καίει το μαγαζί οποιουδήποτε μεροκαματιάρη και εις το όνομα τίνος άραγε αγώνα;
Ας θυμούνται όσοι διαδηλώσουν σήμερα και πάντα, ότι ο αδικοχαμένος Γρηγορόπουλος δεν είναι άλλοθι κανενός αδιεξόδου. Γιατί η Επανάσταση δεν ξεκινά από το σημείο όπου καις τη ζωή των απλών ανθρώπων.