Η διαπλοκή, έκτοτε έγινε «ο εύκολος δαίμονας», ένας προσφιλής στόχος με τον οποίον σκιαμαχούσαν άτι πολιτικές καρικατούρες σε ρόλο Δον Κιχώτη, ρίχνοντας απερίσκεπτα τον οβολό τους στον περιφερόμενο δίσκο του λαϊκισμού.
Το να χτυπήσεις την διαπλοκή- που ναι, υπάρχει- στη ρίζα της, είναι μια δύσκολη υπόθεση, προϋποθέτει εισαγωγή κανόνων στο παιχνίδι που θα ολοκλήρωναν τον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας και η πολιτική μας ελίτ, αποδείχθηκε απρόθυμη να τρέξει με τις γόβες σε τέτοια άγονα χωράφια.
Βεβαίως τα ΜΜΕ και βαθμηδόν και ο Τύπος, καθώς υποχωρούσε η παρουσία παραδοσιακών εκδοτών, ήταν μέρος αυτής της εξίσωσης, στο βαθμό που μεταβλήθηκαν σε βιτρίνες επιχειρηματικών επιδιώξεων των ιδιοκτητών τους οι οποίοι κινήθηκαν για τρεις δεκαετίες σε συνθήκες παρανομίας.
Οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, άφηναν σκοπίμως αρρύθμιστο το τοπίο και τα ιδιωτικά ΜΜΕ, στα οποία διοχετευόταν προνομιακά η μερίδα του λέοντος στις διαφημίσεις ανταπέδιδαν γενναιόδωρα, επιστρέφοντας πολιτική στήριξη και κάθε λογής εκδουλεύσεις.
Στις συνθήκες αυτές, η ερευνητική δημοσιογραφία υποχώρησε ραγδαία και εξαιτίας των προβεβλημένων με το αζημίωτο εκπροσώπων της, εξέπεσε στα μάτια των πολιτών παρέα με την Πολιτική. Ευθύνονται για την κακή τροπή των πραγμάτων και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι αλλά και οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες που κατάντησαν την δημοσιογραφία έναν εκμαυλισμένο κλάδο.
Όμως στ΄ αλήθεια, ρίξτε μια ματιά γύρω σας και αναρωτηθείτε: αυτό είναι στη χώρα το κυρίαρχο πρόβλημα της διαβόητης διαπλοκής;
Από τα χρόνια της αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε σχέσεις καχυποψίας με τα ΜΜΕ και τις εφημερίδες. Δεν οφειλόταν αυτό τόσο στην σκληρή και συχνά ειρωνική κριτική που δεχόταν από επώνυμες πένες, όσο στον θυμό που αυτή προκαλούσε στα ρετιρέ της Κουμουνδούρου και βοήθησε να θεριέψει μια ρεβανσιστική διάθεση η οποία έγινε πεποίθηση και ανέπτυξε την εκδικητική νοοτροπία που συνοψίζεται στο δόγμα: «όταν έρθουμε στα πράγματα θα τα πούμε»… (Αποδείχθηκε περίτρανα αυτό στο ναυάγιο που οδηγήθηκε η ερασιτεχνική απόπειρα Παππά να μπει επιτέλους τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο. Ο Θυμός δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος…).
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας, όπου ιστορικά συγκροτήματα και επαγγελματίες δημοσιογράφοι, μπαίνουν σε μαύρες λίστες και στοχοποιούνται από το Μαξίμου, γεγονός που ανέκαθεν συνέβαινε με τους «ενοχλητικούς» δημοσιογράφους βέβαια, αλλά, εκπλήσσει δυσάρεστα που το κάνει μια κυβέρνηση… «αριστεράς», επειδή αρνούνται να υιοθετήσουν την επίσημη εκδοχή των ανεπίσημων κυβερνητικών «ενημερώσεων» που διακινούνται μέσω απανωτώνnon paper.
Με αξιοσημείωτο κυνισμό και επιμελημένη ουδτερότητα δημοσίως- γιατί πίσω από τις κυβερνητικές κουίντες η χαρά δεν κρύβεται…- από τον πρωθυπουργό, μέχρι το τελευταίο κυβερνητικό στέλεχος, όλοι σηκώνουν τους ώμους αδιάφορα κάθε φορά που ένα από αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «συστημικά μέσα» αντιμετωπίζει κρίση και κατεβάζει ρολά.
Φτάσαμε στο σημείο διεθνή ειδησεογραφικά μέσα να ασχολούνται με την κρίση του ΔΟΛ και εν γένει της ελληνικής ενημέρωσης και η κυβέρνηση δεν οργανώνει έστω για την τιμή των όπλων, μια σύσκεψη στο υποβαθμισμένο επίπεδο της αρμόδιας Γραμματείας.
Και βλέπουμε τελευταία και γραφικότητες από ένα αποσταθεροποιημένο Μαξίμου που θέλει να συνετίσει έγκυρες εφημερίδες όπως οι Financial Time και ο Guardian στις οποίες διαρρέει κατά καιρούς ζωτικές πληροφορίες, καταγγέλλοντας ότι παίζουν παιχνίδια εις βάρος της χώρας.
Προφανώς στο χώρο της εγχώριας ενημέρωσης ενδημούσε μια κραυγαλέα φούσκα και ήταν από τα χρόνια της παρασιτικής ευδαιμονίας αναγκαίες αρκετές εκλογικεύσεις. Ευθύνονται γι΄ αυτό οι ιδιοκτήτες προβληματικών μέσων που εξασφάλιζαν καθ΄ ομολογία τους με «αέρα» εύκολα δάνεια που κανείς δεν γνωρίζει που αρμυρίζονται σήμερα.
Όμως από εκεί, μέχρι του σημείου να επιχαίρουν στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή χιλιάδες επαγγελματίες χάνουν τη δουλειά τους και οι υπόλοιποι- εκτός από αυτούς της ΕΡΤ και της Γραμματείας Τύπου- εργάζονται, όπως εργάζονται σήμερα στη ζούγκλα της ιδιωτικής αγοράς, υπάρχει μια απόσταση.
Αποκαλύπτει κυρίως μια απωθητική νοοτροπία, εχθρική προς την ενημέρωση- η οποία και αυτή, ναι, παρά τις αντιξοότητες υπάρχει!- και καταφανώς ξένη στο ήθος της Αριστεράς που διασύρει καθημερινά αυτή η απερίγραπτη κυβέρνηση.