Χωρίς να έχει κλείσει κανένα από τα μείζονα κεφάλαια της εσωτερικής πτυχής, ο κ. Αναστασιάδης όχι μόνο διολίσθησε στις θέσεις της κατοχικής πλευράς στο ζήτημα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, αλλά, προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης, όχι ως εκπρόσωπος της κυρίαρχης Κυπριακής Δημοκρατίας που είναι μέλος της Ε.Ε και των Ηνωμένων Εθνών, αλλά, ως ισότιμος κοινοτάρχης με τον εκπρόσωπο των Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί. Τι άλλο να ζητούσε η Τουρκία; Αυτό επεδίωκε υπομονετικά -και το τονίζουμε αυτό για τους «νουνεχείς» και τάχα «σώφρονες»..- εδώ και 42 χρόνια...
Βεβαίως το Κυπριακό «δεν πουλάει». Και κατάντησε στις μέρες μας θέμα διπλωματικής και δημοσιογραφικής ρουτίνας που ξεπετάει εύκολα κανείς επαναλαμβάνοντας στερεότυπα τη φράση -ιδίως οι πολιτικοί στην Αθήνα…- «θέλουμε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση βασισμένη στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ».
Λίγοι αντιλαμβάνονται- ή ίσως επειδή ακριβώς το αντιλαμβάνονται και έχουν αδύναμους ώμους να σηκώσουν βάρη τέτοιας υπαρξιακής σημασίας για το Έθνος- ότι το ζήτημα είναι πρωτεύουσας στρατηγικής σπουδαιότητας, εθνικής ασφάλειας και γεωστρατηγικών ισορροπιών του οποίου πιθανή δυσμενής έκβαση, απειλεί την Ελλάδα με νέα εδαφική συρρίκνωση και «φινλανδοποίηση» απέναντι στην Τουρκία.
Δείχνοντας να διαβάζει καλύτερα την αδιάσπαστη γεωγραφική ενότητα του ελληνισμού, η Άγκυρα ξεδιπλώνει τις αναθεωρητικές της αξιώσεις ακριβώς στο τρίπτυχο Θράκη- Αιγαίο- Κύπρος, υποχρεώνοντας την Ελλάδα να διατηρεί ένα αιματηρό ύψος αμυντικών δαπανών προκειμένου να διαθέτει επίφοβη αποτρεπτική ισχύ.
Οι διαπραγματεύσεις της Γενεύης έρχονται σε μια ιστορική καμπή, όπου ο γεωπολιτικός χάρτης της ευρύτερης περιοχής είναι υπό διαμόρφωση με επίκεντρο τα ενεργειακά και το ζήτημα της ασφάλειας στα οποία εμπλέκονται οι ΗΠΑ, η Ρωσία και ισχυροί διεθνείς παίκτες.
Υπό αυτό το πρίσμα η Τουρκία, έχοντας καταλάβει τη λάθος πλευρά του νησιού κατοχύρωσε την παρουσία της στα κατεχόμενα και επιδιώκει τώρα να αναλάβει τον πολιτικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, δείχνοντας ποιος είναι αυτός που δεν θέλει μια λειτουργική και δίκαιη λύση.
Παρά την θετική στάση που τήρησε μέχρι στιγμής η Αθήνα, υπογραμμίζοντας αυτονόητα ότι δεν νοείται λύση του Κυπριακού χωρίς αποχώρηση όλων των κατοχικών στρατευμάτων και κατάργηση του αναχρονιστικού καθεστώτος των εγγυήσεων, είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να κρατήσει μέχρι τέλους, υπό συνθήκες οικονομικής καχεξίας που κλονίζουν καίρια το γεωπολιτικό της βάρος.
Παραμένει σε τούτο το θολό τοπίο, ανεξήγητη παρόλα αυτά η στάση Αναστασιάδη, ο οποίος εμφανίζεται να πείστηκε κάτω από αμερικανική πίεση ότι το πρόβλημα της ασφάλειας θα λυθεί μέσω της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Η μοίρα του ό,τι και αν γίνει, έχει κριθεί.
Έχοντας οδηγήσει τον Κυπριακό Ελληνισμό και την ίδια την Ελλάδα σε δεινή θέση, πετάει τώρα τη μπάλα στον κυπριακό λαό, καλώντας τον να αναλάβει την ευθύνη της απόρριψης μιας πιθανής λύσης. Οι Κύπριοι όμως έχουν αποδείξει ότι δεν φοβούνται τέτοιου είδους διλλήματα. Παρά τα όσα κολακευτικά του ψιθυρίζουν στο αυτί οι αυλικοί του, ο ίδιος γνωρίζει καλά πως την ώρα του δημοψηφίσματος στο οποίο θα κριθεί η οποία συμφωνία, θα έχει περάσει οριστικά και αυτός στην χωματερή της ιστορίας.