Παρακάμπτεται έτσι τεχνηέντως, η θέση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, ο οποίος υποστηρίζει, ότι στην περίπτωση αυτή, το τρέχον πρόγραμμα θα διακοπεί και στη θέση του θα έλθει ένα τέταρτο Μνημόνιο,την αυστηρή εφαρμογή του οποίου θα επιβλέπει αυτή τη φορά απευθείας το Βερολίνο.
Με βάση το γερμανικό σχέδιο, για το οποίο είχε προϊδεάσει εγκαίρως το reporter.gr κάθε παρέκκλιση θα τιμωρείται βαθμηδόν με μια κλίμακα ποινών που ξεκινά από την επιβολή νέων προληπτικών μέτρων και καταλήγει στην ταχεία εκκαθάριση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και στην κατάρτιση του κρατικού προϋπολογισμού από τις Βρυξέλλες.
Έχουνε περάσει μόλις δύο χρόνια από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε την εξουσία και έχει παληώσει ακόμα και η κόπωσή μας. Η χώρα βρίσκεται σε βαθειά ακινησία, επειδή η κυβέρνηση αρνείται εμμονικά να εγκαταλείψει τους αυτοσχεδιασμούς και να στρωθεί στη δουλειά μήπως και διασωθεί, ό,τι γίνεται.
Αντίθετα, βλέπουμε με απόγνωση την επανάληψη των ίδιων σκηνών, όπου ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και οι αρμόδιοι υπουργοί πηγαινοέρχονται κάθιδροι στους ευρωπαϊκούς προθαλάμους ζητώντας σαν κακομαθημένα παιδιά που δεν παίρνουν το μάθημά τους, πολιτικές εκπτώσεις για θέματα τα οποία με βάση τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν θα έπρεπε να έχουν κλείσει και βάζουν λάθος στόχους, αδυνατώντας να εφαρμόσουν ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.
«Όσο και αν θέλουμε να δούμε την Ελλάδα να στέκεται στα πόδια της και είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, στα χαρτιά δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει κούρεμα χρέους» είπε πριν από μερικές ώρες ο υπουργός Οικονομικών της Μάλτας.
Τον λόγο τον εξήγησε όσο πιο απλά γινόταν ο ίδιος λέγοντας: «Έχουμε συνεισφέρει στο ελληνικό πρόγραμμα το 3,3% του ΑΕΠ μας. Αυτά είναι λεφτά των Μαλτέζων (σ.σ: 400.000 ψυχές) και έχουμε δανειστεί σε πολύ υψηλότερο επιτόκιο για να δανείσουμε με τη σειρά μας την Ελλάδα σε πολύ χαμηλότερο».
Όποιος έχει δυο δράμια φιλότιμο και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι Έλληνες, προσβάλλεται κατάστηθα από τέτοιες δηλώσεις. Η πολιτική «ελίτ», όχι μόνο αδυνατεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση, αλλά μας βυθίζει στην απελπισία και τη ντροπή για πράξεις για τις οποίες ένα μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ευθύνεται, επειδή συνοπτικά, από αριστοκρατική επιλογή, δεν τα φάγαμε ποτέ μαζί και με κανέναν.
Δυστυχώς στην περίπτωση αυτή, δεν μπορεί κανείς να πάρει αποστάσεις από τη διάχυτη γελοιότητα και σαν κάτι γραφικές καρικατούρες παλαιών Δημάρχων στα χρόνια του πυρηνικού ανταγωνισμού, να ανακηρύξει τα λίγα τετραγωνικά όπου κατοικεί «ελεύθερη απο- εξεφτελισμένη ζώνη»...