Ανασύρονται από τα κάτω ράφια της πολιτικής σκοπιμότητας, κάθε φορά που επανέρχεται στο προσκήνιο το πληκτικό ρεπερτόριο του «αγώνα εναντίον της διαφθοράς», όχι επειδή είναι επιτακτική ανάγκη να αποδοθεί Δικαιοσύνη, αλλά με όρους θεάματος.
Η απόφαση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- Αν.Ελλ να συσταθεί Προκαταρκτική Επιτροπή για τις προμήθειες στα εξοπλιστικά προγράμματα την περίοδο της υπουργίας Γιάννου Παπαντωνίου, είναι συνοπτικά ένας ακόμα επικοινωνιακός αντιπερισπασμός.
Όχι επειδή η διαχείριση του πρώην υπουργού Άμυνας δεν χρειάζεται ξεσκόνισμα και μάλιστα γερό. Αλλά, επειδή γίνεται ευκαιριακά, με δευτερεύοντες στόχους στο μυαλό της ομάδας του Μαξίμου που επιδιώκει να καθηλώσει σε ηθική ομηρεία φανερούς και κρυφούς αντιπάλους.
Έχοντας παρακολουθήσει στενά όλες τις Εξεταστικές και Προανακριτικές Επιτροπές που συστάθηκαν στη Βουλή τα τελευταία 25 χρόνια, διαπιστώνω ότι είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος συγκάλυψης της αλήθειας.
Ξεχνώντας ότι αντιπροσωπεύουν το Έθνος, οι βουλευτές των κομμάτων εξουσίας συμπεριφέρονται με μένος σαν κομματικοί εντολοδόχοι, μετατρέποντας τις εργασίες αυτών των Επιτροπών σε πεδίο ανελέητων μαχών για την υπεράσπιση της παραταξιακής τιμής, που θα έπρεπε κανονικά και ανυπερθέτως να σχετίζεται με τον τρόπο που οι κυβερνήσεις τους διαχειρίστηκαν το δημόσιο χρήμα.
Η μεγαλύτερη τροχοπέδη για να βγει η χώρα από την δεινή παρακμή είναι το καθυστερημένο και κοτζαμπάσικο πολιτικό σύστημα. Το πιο κλειστό στην ουσία, από όλα τα επαγγέλματα της χώρας, παρά την φαινομενική ανανέωση στις κατώτερες βαθμίδες.
Αυτό συμβαίνει, επειδή, όπως δεν κουράζεται να υπογραμμίζει ο πολύπειρος πρώην Πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης, τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν δημοκρατική οργάνωση και υπόκεινται στην «ενός ανδρός αρχή».
Και βεβαίως, επειδή, στις κατά καιρούς Εξεταστικές και άλλες Επιτροπές, πρυτανεύει η πολιτική εμπάθεια και οι λόγοι κομματικής αντεκδίκησης που διχάζουν βαθειά τους πολίτες και διαχέουν στον κοινωνικό ιστό την διαβρωτική αντίληψη ότι «όλοι το ίδιο είναι».
Υπόψιν ότι, Εξεταστικές Επιτροπές κατά το Σύνταγμα, όπως υπογραμμίζει ο κ. Κακλαμάνης, μπορεί να συστήνονται και για λόγους μείζονος δημοσίου ενδιαφέροντος. Ουδέποτε όμως έχει συμβεί…
Αντί λοιπόν να οργανώνει αυτές τις αδιάφορες και άχαρες φιέστες για την Συνταγματική Αναθεώρηση ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, θα όφειλε να έχει συνεννοηθεί με τα άλλα κόμματα, ώστε να αλλάξουν επειγόντως κάποια άρθρα του Καταστατικού Χάρτη- που κοντεύει να μεταβληθεί σε ανυπόληπτο νομοσχέδιο από την ψήφιση ακόμα και τεχνικών λεπτομερειών…- και να υποχρεώνονται για παράδειγμα οι υπουργοί, αποχαιρετώντας τη σημερινή ασυλία, να λογοδοτούν στον φυσικό Δικαστή.
Επ΄ αυτού, συνέβαλε όσο μπορούσε ο άνισος, αλλά παρεξηγημένος Χάρης Καστανίδης, που πέτυχε τουλάχιστον ως υπουργός Δικαιοσύνης να μην παραγράφεται το αδίκημα του «ξεπλύματος μαύρου χρήματος». Παραπάνω δεν πάει.
Και σκεφτείτε πως αν η μεγαλομανία του ζεύγους Τσοχατζόπουλου (ο Άκης δεν ήταν ασφαλώς ο μόνος…) δεν ήταν τόσο προκλητική, ο άνθρωπος που παραλίγο θα γινόταν πρωθυπουργός της χώρας, θα κυκλοφορούσε ακόμα ελεύθερος…