Με ένα ανεξήγητο πείσμα που έρχεται από τις εποχές που ύφαιναν εντός τους εκδικητικά μελλοντικές δικαιώσεις, («όταν θα έρθουμε στα πράγματα»…), οι άνθρωποι αυτοί εξακολουθούν να χειρίζονται με ελαφρότητα και απάθεια υποθέσεις που υπερβαίνουν την ασήμαντη προσωπική τους μοίρα και σχετίζονται με την επιβίωση των νεότερων γενεών- οι παλαιότεροι το΄ χουμε πάρει από καιρό απόφαση…-και την δυνατότητα της πατρίδας να υπάρχει ως ανεξάρτητο κράτος και τις επόμενες δεκαετίες.

Όποιος αμφιβάλλει ας ρίξει μια προσεκτικότερη ματιά στη βαλκανική περίμετρο, όπου οι συνθήκες αστάθειας πληθαίνουν δραματικά την ώρα που η Ελλάδα αιμορραγεί, με μια κοινωνία ανυποψίαστη για τα επερχόμενα δεινά στα χέρια μιας ανίκανης πολιτικής ηγεσίας.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, πυκνώνουν τελευταία οι φωνές που ζητούν ανασχηματισμό, είτε με αλλαγή πολιτικής, όπως προτείνει η τάση των «53+», είτε με ανακάτεμα της τράπουλας, όπως λένε ορισμένοι σαν τον Δ. Παπαδημούλη, είτε ακόμα και με μια γενναία αναδόμηση που θα περιλαμβάνει και το πρωθυπουργικό περιβάλλον, όπως σημειώνουν αιχμηρά, στελέχη όπως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος Ν. Ξυδάκης που θεωρούν ότι έπεσαν θύμα του.

Τζάμπα κόπος… Όχι μόνο γιατί αν κοιτάξουμε ποιοι βουλευτές κάθονται στα έδρανα των ΣΥΡΙΖΑ- Αν.Ελλ η απογοήτευση θα είναι βαρειά, αλλά κυρίως επειδή ακόμα κι αν ανάμεσα σε όλους αυτούς βρισκόταν κάποια καλή περίπτωση, δεν θα μπορούσε ελλείψει σχεδίου να προσφέρει κάτι περισσότερο από τη σημερινή υπουργική πινακοθήκη. Το πολύ να άλλαζε τις διαδρομές στα τηλεοπτικά μέσα όπου ξημεροβραδιάζονται άπραγοι οι τωρινοί…  

Οι άνθρωποι αυτοί κινούνται χωρίς την αίσθηση του χρόνου. Χωρίς επίσης αίσθηση του επείγοντος χαρακτήρα των πραγμάτων. Κάνουν ό,τι και οι προηγούμενοι με την πρόσθετη πινελιά ενός νοσηρού, δήθεν «αριστερού» οίστρου και μια απωθητική ρητορική που αρνείται να γοητεύσει οποιονδήποτε, εκτός ίσως από αυτούς που βολεύουν σε δημόσιες θέσεις.   

Σπρώχνοντας τη χώρα βαθύτερα στα αδιέξοδά της, την ώρα που οι καλύτερες δυνάμεις της παίρνουν των ομματιών τους ή ασφυκτιούν περιμένοντας απελπιστικά ένα παρήγορο νεύμα, εθίζουν τους παραιτημένους πολίτες στην διαβρωτική και φοβική αντίληψη ότι δεν υπάρχει τελικά εναλλακτική λύση σε τούτη την βαρβαρότητα κι ότι στο τέλος του δρόμου μας περιμένει μια κατάληξη που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε.

Αν δεν αλλάξουμε περπάτημα, το πιθανότερο είναι ότι εμείς οι άλλοι θα την πατήσουμε. Το προβλέψιμο είναι ότι κανένας από όλους αυτούς δεν θα είναι εκείνη την ώρα μαζί μας στη γαλέρα.