Όπως επίσης προβλέψιμη ήταν η κατάστηθα προσβλητική διαπίστωση του κ. Τσίπρα που έσπευσε να τιτιβίσει βραδιάτικα την Πέμπτη: «έχουμε μια Συμφωνία που ανταποκρίνεται στις θυσίες του ελληνικού λαού»…
Ανίκανη να διδαχθεί από τα λάθη της και με μια συνοικιακή αντίληψη του κόσμου η ανεπαρκής κυβέρνηση, σύρθηκε σε αυτό που εξαρχής ήταν προδιαγεγραμμένο- σκληρότατη λιτότητα και διαιώνιση της επιτήρησης χωρίς θεαματικά ανταλλάγματα- έχοντας στο μεταξύ σπαταλήσει ζωτικό χρόνο 16 μηνών για την Οικονομία, σε μια εξοργιστική επίδειξη πολυτέλειας.
Εντούτοις οφείλει κανείς αυτήν την ώρα- έστω με μεγάλη προσπάθεια…- να δει το ποτήρι μισογεμάτο.
Η χώρα πέρασε κάτω από τον πήχυ του Μαξίμου, αλλά έστω κι έτσι, εξασφαλίζει μια περίοδο σχετικής σταθερότητας, ώστε να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της και να πάρει μερικές ανάσες. Στο αβέβαιο σημείο που βρισκόμαστε ακόμα και αυτό, φαντάζει επιτυχία.
Διαθέτει τώρα έναν (πάντα σχετικά…) άνετο δημοσιονομικό χώρο να ξεκλειδώσει ορισμένα εμβληματικά επενδυτικά έργα που θα εκπέμψουν ένα φιλικό σήμα στον κόσμο των επιχειρήσεων και θα καλλιεργήσουν βάσιμα την προσδοκία ότι οι διαθέσεις αλλάζουν.
Αυτό βεβαίως απαιτεί και μια διαφορετική ταχύτητα στους οκνηρούς κυβερνητικούς ρυθμούς και εκτός όσων μεταρρυθμίσεων κατά καιρούς πολλοί έχουν υποστηρίξει και σχετίζονται με τον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας, επείγουσα αποκλιμάκωση των φορολογικών συντελεστών που θα αναχαιτίσει τον ρυθμό εκπατρισμού των ελληνικών επιχειρήσεων.
Σε πρώτη φάση αυτά τα λίγα αλλά, σημαντικά, σε συνδυασμό με την ευεργετική ικμάδα του κραταιού τουριστικού πυλώνα, μπορούν να τροφοδοτήσουν έναν κύκλο θετικών προσδοκιών που θα βάλλουν την Οικονομία στις ράγες και θα δώσουν δουλειά σε ανέργους.
Μπορεί να το καταφέρει αυτό η κυβέρνηση χωρίς να καταφύγει και πάλι σε επιζήμιες μικροπολιτικές καντρίλιες και κυνήγι έωλων στόχων; Κοιτώντας την πινακοθήκη του υπουργικού συμβουλίου και τον επικεφαλής της αμφιβάλλουμε ζωηρά. Αξίζει ωστόσο, έστω απρόθυμα είτε από περιέργεια, να της δώσουμε μια τελευταία ευκαιρία να μας διαψεύσει…