Όπως έχει αποδειχθεί επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο ηγετικός κύκλος, κινούμενοι με αβαθείς και ερασιτεχνικούς υπολογισμούς που στήθηκαν στα ψεύτικα θεμέλια ενός αφελούς βολονταρισμού, εφορμούν κάθε τόσο σε εδάφη εχθρικά που αγνοούν τη μορφολογία τους και τις λεπτές θεσμικές διακρίσεις.

Όμως η άγνοια και η περιφρόνηση της πραγματικότητας, εκδικούνται. Γιατί η θεσμική οργάνωση μιας Πολιτείας, περιλαμβάνει κανόνες και ομοιόμορφες πρακτικές που είναι συμφωνημένες και (οφείλουν να) είναι απρόσωπες επειδή είναι λειτουργικά αναγκαίες.

Όθεν η Δικαιοσύνη όπως την προσεγγίζει ο κ. Τσίπρας, καταλήγει ανεπιθύμητο «θεσμικό εμπόδιο», επειδή εννοεί αίφνης να υπενθυμίζει τις επιταγές του Συντάγματος κάθε φορά που η ανυπόφορη κυβερνητική αυταρέσκεια (π.χ τηλεοπτικές άδειες, υπόθεση συμβασιούχων) θεωρεί πολιτικό αναχρονισμό (ή μήπως και αστικό κατάλοιπο;) την τήρηση κοινά παραδεκτών κανόνων.

Φυσικά, δεν καινοτομεί στα ζητήματα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακολουθεί τον κατηφορικό δρόμο που χάραξαν όλες ανεξαιρέτως οι προηγούμενες κυβερνήσεις οδηγώντας σε έναν πρωτοφανή θεσμικό εκφυλισμό.

Ώστε αφενός, σήμερα να έχουν μετατοπιστεί τα κέντρα λήψης αποφάσεων από τη Βουλή, γύρω από το πρωθυπουργικό γραφείο και τις κομματικές ηγεσίες και αφετέρου, η Δικαιοσύνη να ελέγχεται άμεσα ιδίως στα ρετιρέ της ή να πιέζεται ασφυκτικά από την εκτελεστική εξουσία και να είναι έπαθλο του κομματικού ανταγωνισμού.

Κάθε φορά που μια απόφασή της δεν είναι αρεστή, παράγεται πολιτικός εκνευρισμός επειδή η ανεξαρτησία της είναι ευπρόσδεκτη, μόνο όταν είναι βολική.

Σημειώνονται όλα αυτά και ας θεωρούνται από κάποιους δευτερεύοντα, επειδή η απρόσωπη λειτουργία των θεσμών, θα αναβάθμιζε το Πολίτευμα και θα υποχρέωνε τα κόμματα να εγκαταλείψουν την πελατειακή λογική και την ενός ανδρός αρχή, υπηρετώντας τις ψυχρές αρετές της Αστικής Δημοκρατίας.