Πρέπει να έχει χάσει κανείς εξαιρετικά το μέτρο- όσο κι αν ο ίδιος απαρνείται τον μισθό της θέσης- για να μην αντιλαμβάνεται την δυσάρεστη έκπληξη που παράγει μια τέτοια κίνηση.
Τόση φτώχεια και ελαφρότητα και τόση προκλητική επίδειξη ματαιοδοξίας και απουσία έμπνευσης; Σε μια κοινωνία γονατισμένη που πολλά λαμπρά μυαλά της παίρνουν των οματιών τους δεν βρέθηκε ένα άλλο στέλεχος με περισσότερες περγαμηνές; Ας ήταν Δεξιός! Ε και; Κρατική πολιτική θα υπηρετούσε.
Αλλά, αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται την Δημόσια Διοίκηση τα κόμματα εν Ελλάδι. Μια πόρνη για να μας κάνει τα γούστα…
Είναι η ίδια Δημόσια Διοίκηση που αρνείται πεισματικά να αξιολογηθεί και σαμποτάρει την διαδικασία, υπό την συνδικαλιστική αιγίδα της ΑΔΕΔΥ, η οποία κάνει επίδειξη ισχύος δείχνοντας ποιος είναι το αφεντικό και στην ουσία ποιος συνδιοικεί και λυμαίνεται το βαθύ κι ανυπολόγιστο κράτος.
Μπορούσε να εφαρμοστεί η αξιολόγηση με πολλούς και καθαρούς τρόπους. Και δεν έγινε τίποτε! Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων στύλωσε τα πόδια. Αναίμακτα, χωρίς διοικητικές κυρώσεις και χωρίς συνέπειες για κανέναν.
Σε αυτό το αντιπαραγωγικό Δημόσιο, όπου όλα ξεθωριάζουν και βυθίζονται μέσα σε ένα καθεστώς συνενοχής και νοσηρής «συναδελφικής αλληλεγγύης» χρειάζεται να μπει μια σειρά.
Αλλά, κανένα κόμμα, μηδέ της κομμουνιστικής Αριστεράς εξαιρουμένης που υπερασπίζεται-χωρίς κέρδος κέρατο…- τον παλαιοκομματικό αναχρονισμό, δεν θέλει να δυσαρεστήσει τους καημένους τους δημοσίους υπαλλήλους, στον χυλό των οποίων αγωνίζονται να σταθούν αξιοπρεπώς χιλιάδες ευσυνείδητοι και ικανότατοι εργαζόμενοι.
Κι αντί να διεκδικήσουν πραγματικές δουλειές σε παραγωγικά έργα που θα αλλάξουν το πρόσωπο της χώρας, υποκύπτουν στην πίεση ισχυρών συντεχνιακών ομάδων και φορτώνουν με αχρείαστους σουλατσαδόρους τύπου Καρανίκα τον κρατικό προϋπολογισμό.
Κανένας δεν ζητάει να γίνουν αγριότητες. Δεν θα μπορούσε όμως να πάει (και να αμείβεται αναλόγως!..) κάθε κατεργάρης στον πάγκο του; Ίδια λεφτά π.χ ο σκληροτράχηλος εναερίτης της ΔΕΗ με αυτόν που λύνει σταυρόλεξα; Τι σόϊ αξιολόγηση είναι αυτή;
Και πόσους επιτέλους περιττούς, αλλά ακριβοπληρωμένους «εργαζόμενους» θα κουβαλάει αγόγγυστα στην πλάτη του ο ιδιωτικός τομέας; Και ας μην βιαστεί κανείς να πει πως μιλάμε για τον διαβόητο κοινωνικό αυτοματισμό. Λίγη περισυλλογή δεν βλάπτει, ιδίως για όσους δεν βλέπουν το σφαγείο που έχει στηθεί αυτές τις μέρες γύρω μας…
Η ασυνάρτητη λειτουργία του μεταπολιτευτικού κράτους, στα σπλάχνα του οποίου βιοπορίζονται ατάραχες εις βάρος των υπολοίπων πολυποίκιλες φατρίες, μεταφέρει τις παρενέργειές της σε όλα τα επίπεδα.
Σημερινό μεγαλοστέλεχος της κυβέρνησης, (ο Αντιπρόεδρος Γ. Δραγασάκης) είχε πει στη Βουλή στον τότε υπουργό Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφη τη φράση «αν ήξερε ο κόσμος πως διαχειρίζεστε τα χρήματά του, κανένας δεν θα έπρεπε να πληρώνει φόρους».
Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε τώρα. Ελλείψει ενός σταθερού και δίκαιου φορολογικού συστήματος, ο καθένας κλέβει αυτό το άθλιο κράτος όπως μπορεί.
Αν υπήρχε έστω υποτυπώδες φορολογικό σύστημα θα καλλιεργούσε αυτό κάποιον παρήγορο φορολογικό πατριωτισμό και κάπως θα περιοριζόταν η αναίδεια των φοροφυγάδων που μας περιγελάνε κατάστηθα.
Θα αποφεύγαμε ίσως έτσι, αυτήν την απεχθή τακτική όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων οι οποίες πάνω στην ανικανότητά τους να δημιουργήσουν καινούργιο χρήμα ξεζούμισαν τους συνεπείς φορολογούμενους και τις υγιείς επιχειρήσεις.
Και, δεν θα διαδραματιζόταν αυτή η κωμωδία μπροστά στα μάτια μας, όπου ταλαίπωροι εφοριακοί, που θα έπρεπε κανονικά να γνωρίζουν πολεμικές τέχνες, προπηλακίζονται τώρα και δέρνονται ανελέητα στα νησιά όπου επιδράμουν, από αγανακτισμένους πλην ασύδοτους καταστηματάρχες.
Αν αυτά τα επιλεκτικά είναι επιστροφή στην κανονικότητα κατά την κυβερνητική μυθολογία, τότε μάλλον δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη…