Δεν το έκανε από κάποιον ηλικιακό ρατσισμό, ούτε βέβαια εις βάρος των παλαιότερων συνεργατών του, αλλά, επειδή καταλάβαινε, όπως μαρτυρούν όσοι τον γνώρισαν, ότι η τεχνολογική γνώση προάγεται ραγδαία στα Πανεπιστήμια και ότι δεν πρέπει να μένει κανείς υπήκοος της παληάς άγνοιας.
Δεν είναι λοιπόν κακό να βγαίνει μπροστά η νέα φρουρά, όσοι, δηλαδή, από αυτούς το αξίζουν, ώστε να ανανεώνεται ο αέρας σε γνωστικές περιοχές που αποπνέουν στασιμότητα και συντήρηση των κεκτημένων. Τι να κάνουμε; Αυτός είναι ο νόμος των πραγμάτων. Αξιολόγηση μήτηρ πάντων!
Μια συνεπής και σκληροτράχηλη καθηγήτρια για παράδειγμα Μέσης Εκπαίδευσης, μετά από 25 έτη μάχιμης υπηρεσίας στην ζούγκλα των σχολείων- εκεί όπου χιλιάδες ανεύθυνοι γονείς «παρκάρουν» τα παιδιά τους με απαιτήσεις…- είναι σωστό να μετατίθεται σε πιο επιτελικές θέσεις στα μετόπισθεν, ώστε να εποπτεύει με την εμπειρία της και να μην χάνεται και η «υπηρεσιακή μνήμη».
Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει παντού στο Δημόσιο. Όταν λόγου χάρη έχεις έναν ικανό επικεφαλής στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, δεν τον αλλάζεις επειδή άλλαξε η κυβέρνηση και θες να μαγειρέψεις τα στοιχεία. Αφήνεις το πράγμα να δουλεύει με τους εσωτερικούς μηχανισμούς της ιεραρχίας. Αυτό ωστόσο προϋποθέτει κόμματα αρχών…
Ο «μεγάλος ασθενής», το αχανές Ελληνικό Δημόσιο, δεν είναι ότι πάσχει από έλλειψη ικανών στελεχών. Είναι ότι με ευθύνη του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, για να μιλάμε για τα χρόνια μας, διαρθρώθηκαν εκεί, ισχυρές συντεχνιακές ομάδες που συνδιοικούσαν το κράτος και έφτασαν στο σημείο να διαμορφώνουν κομματικούς και εκλογικούς συσχετισμούς με το αζημίωτο.
Οι 700 «συνδικαλιστές» που μαζεύτηκαν στο Τιτάνια και δώσαν το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ στον Κ. Σημίτη κάτι ξέρουν περισσότερο…
Τους πληρώσαμε αδρά όλους αυτούς «γαλάζιους»και «πράσινους» με «κόκκινο» πλυντήριο που ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους στη δουλειά. Με 40ντάρηδες συνταξιούχους της Ολυμπιακής η οποία δεν δημοσίευε για πολλά χρόνια ούτε καν ισολογισμούς, όπως και της ΔΕΗ, ή του ΟΤΕ, με την «συμφωνία της ατιμίας», όπου οι «συνδικαλιστές» έσωσαν την πάρτη τους και αιχμαλώτισαν στο σημερινό ζοφερό εργασιακό μέλλον τις επόμενες γενιές, στις Τράπεζες και αλλού…
Αλήθεια, αυτή η κατάσταση δεν πρέπει να αλλάξει; Και όποιος θίγει αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να κατηγορείται ότι υπηρετεί τον κοινωνικό αυτοματισμό;
Αίφνης στην Πάτρα προ καιρού, ένας υπάλληλος του ΟΑΕΔ και αξίζει να πούμε το όνομά του, ο Άγγελος Βώρος με τη βοήθεια συναδέλφων του, βρήκε έναν τρόπο, αναβαθμίζοντας τα ηλεκτρονικά συστήματα να εξοικονομεί ο Οργανισμός 1 εκατ. ευρώ ετησίως. Πόσα θα γλυτώναμε αν ευσυνείδητοι και επαρκείς υπάλληλοι όπως αυτός δεν αναδεικνύονταν στο προσκήνιο, όχι από ηρωικούς, προσωπικούς αυτοσχεδιασμούς, αλλά μέσα από ένα μεθοδικό σύστημα αξιολόγησης;
Και γιατί τέτοια ικανά στελέχη θα πρέπει να συμψηφίζονται και να χάνουν την αξία τους μέσα σε έναν πλαδαρό χυλό όπου θριαμβεύει η μετριότητα και η κάλπικη «συναδελφική αλληλεγγύη»; Η απάντηση είναι απλή: Επειδή τα κόμματα εξουσίας, νοιάζονται μόνο για την επανεκλογή και την αναπαραγωγή τους, βολεύοντας εξαχρειωμένους πελάτες. Ανθρώπους ηθικά λυγισμένους που αδυνατούν όθεν να αντιληφθούν τη ευθύνη τους για τον τόπο.
Γι΄ αυτό αρνιούνται να συναινέσουν σε καθαρότερους όρους στο παιχνίδι που θα εκσυγχρόνιζε τη ρημαδοχώρα, έστω εις βάρος της προσωπικής και κομματικής ιδιοτέλειας. Και προδήλως χωρίς τσίπα, υποκρίνονται…
Ενδεικτικό παράδειγμα: Αρχηγός μεγάλου κόμματος, την ώρα που κορυβαντιούσε για τους κατόχους πλαστών ακαδημαϊκών τίτλων στο Δημόσιο, είχε στη δούλεψή του μια Κυρία, της οποίας ομόφωνα η Σύγκλητος του Παντείου, είχε ακυρώσει τους τίτλους…
Στο ζουμί, ή στο δια ταύτα που έλεγαν και οι παλαιότεροι: Η αξιολόγηση θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί τέλος Ιουνίου. Είναι όρος εκσυγχρονισμού της χώρας. Δεν θα έπρεπε να είναι άλλη μία «μνημονιακή υποχρέωση». Οφείλαμε να το έχουμε κλείσει το θέμα μονάχοι μας.
Είναι βαρειά εξευτελιστικό να έρχεται η συμπλεγματική κυρία Βελκουλέσκου, παιδί του καθεστώτος Τσαουσέσκου η οποία μεγαλωμένη στα σεβρά, δεν βίωσε ποτέ το δράμα των δύστυχων Ρουμάνων και να μας επισείει τώρα τον δείκτη σε τούτα τα χώματα που δεν πιάνει ούτε η ξέπνοη σκουριά της ούτε και το δανεικό της κύρος!
Θα ήταν ίσως όλα αυτά (μην επαναλαμβάνουμε τώρα τα υπόλοιπα μέτωπα, Ανάπτυξη, Ανεργία, Δικαιοσύνη και δε συμμαζεύεται…) ) μια αφορμή για να ασκήσει, επιτέλους, προγραμματική αντιπολίτευση η ΝΔ. Αλλά εκείνη διάλεξε να επιτεθεί στον πρωθυπουργό, ζητώντας να πληροφορηθεί «ποιος είναι ο τόπος των διακοπών του».
Άμα δεν έχεις κάτι να πεις, δεν είναι ανάγκη να λες κάτι οπωσδήποτε. Κι η βαρειά πολιτική ανυπαρξία και η απόλυτη απουσία προτάσεων, δεν κρύβεται με φκιασίδια καλλιτεχνικού Κατινάζ…