Ολοένα και περισσότεροι νέοι άνθρωποι απομακρύνονται από την δυνατότητα να καταλαβαίνουν την ίδια τους την ιστορία και τη γλώσσα, άρα τον ίδιο τους τον εαυτό και να εκφράζονται σωστά και με ακρίβεια ορίζοντας τις επιθυμίες τους στον κόσμο.
Κάθε λέξη που χάνεται όμως γίνεται την ίδια στιγμή μια άγνωστη χώρα. Σαν να περπατάει κανείς πάνω σε ένα αφιλόξενο και εχθρικό έδαφος.
Δεδομένου ότι όλα τα σπουδαία βιβλία έχουνε γραφεί, θα ήταν ίσως μια λύση αν επιστρέφαμε στην παληά άγνοια.
Γιατί φτάσαμε στο σημείο να αποδεχόμαστε στωικά το γεγονός ότι από τα παιδιά μας, ό,τι καλύτερο και δυνητικά χειρότερο συνάμα έχουμε, λείπουν στοιχειώδεις ιστορικές πληροφορίες, απουσιάζει η απλή τεχνική να συνδυάζουν κριτικά διάσπαρτες γνώσεις και η δυνατότητα να συνθέτουν με πρακτική μαθηματική ακολουθία την δική τους εκδοχή για τα πράγματα.
Όλα τα προηγούμενα συστήματα έχουν αποτύχει. Και βρισκόμαστε μπροστά σε μια δεινή ιστορική και δομική κρίση που δοκιμάζει τις εθνικές αντοχές και τον κοινωνικό ιστό, βάζει την οικογένεια μπροστά σε ανυπέρβλητα διλήμματα και στέλνει στα αζήτητα τις μορφές συλλογικής οργάνωσης και τους παληομοδίτικους μηχανισμούς της κρατικής εξουσίας που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες.
Τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια αναπτύξαμε υπερπαραγωγή επιστημόνων που η αβαθής ελληνική αγορά αδυνατούσε να απορροφήσει με αποτέλεσμα να εξάγονται δωρεάν, ύστερα από τόση ιδιωτική και δημόσια δαπάνη, στο εξωτερικό και να συμβάλλουν σημαντικά στην αύξηση του ΑΕΠ των χωρών υποδοχής.
Φτάσαμε λόγου χάρη στο σημείο να μας ευχαριστεί ο υπουργός Υγείας της Γερμανίας για τους καλούς γιατρούς που του στέλνουμε και στηρίζουν το σύστημα της πατρίδας του…
Τι πρέπει να γίνει; Οι απαντήσεις, λένε οι ειδικοί, δεν είναι τώρα δεδομένες, αν και είμαστε πια αρκετά σοφοί, μιας κι έχουμε καεί, ώστε να έχουμε πειστεί ότι χρειάζονται βαθειές μεταρρυθμίσεις και προγραμματισμός σε εθνικό επίπεδο και με μακροχρόνιους στόχους που δεν αλλάζουν συγκυριακά από τη μια μέρα στην άλλη, ανάλογα με τον ναρκισσισμό και την βλακώδη ματαιοδοξία όσων παρελαύνουν διαδοχικά από τη θέση του υπουργού Παιδείας.
Υπήκοος αυτού του ολέθριου κανόνα και ο σημερινός υπουργός Κώστας Γαβρόγλου, αντί να ανοίξει έναν εθνικό διάλογο για το θέμα- έστω κι αν η διάρκειά του θα ξεπερνούσε την δική του θητεία, αυτή θα ήταν πραγματική προσφορά- θέλησε κι αυτός να αφήσει την σφραγίδα του στα εκπαιδευτικά πράγματα, ξεκινώντας ανάποδα: από τα ΑΕΙ και το Λύκειο και όχι από την πρώτη βαθμίδα που είναι η βάση της Εκπαίδευσης.
Τι κατάφερε; Να αποκτήσει και αυτός μια περίοπτη θέση στην πινακοθήκη των ανίκανων πολιτικών που προκαλούν σύγχυση στους άτυχους μαθητές, οι οποίοι στεγνώνουν στην απόκοσμη διαδρομή σπίτι- σχολείο- φροντιστήριο, όπως και στους δασκάλους τους, αλλά και απόγνωση στους γονείς.
Παιδεία, σύμφωνα με μια αντίληψη, δεν είναι παρά αυτό που μένει όταν όλα όσα έχουν μαθευτεί ξεχνιούνται. Από την άποψη αυτή, δεν είναι το θέμα τι κόσμο θα αφήσουμε στα παιδιά μας, αλλά τι παιδιά θ΄ αφήσουμε στον κόσμο πίσω μας.
Γιώργος Χατζηδημητρίου