Οι μεν έλεγαν οτι αν δεν κάνουμε συμμαχική κυβέρνηση, η χώρα θα αντιμετωπίσει σοβαρούς κινδύνους και δεν αποκλείεται να έλθει η καταστροφή: θα επιστρέψουμε στη δραχμή, θα πτωχεύσουμε ατάκτως κτλ. Οι δε οτι το εφαρμοζόμενο μνημόνιο απέτυχε γιατί εκτός από τις βαριές κοινωνικές συνέπειες, προκάλεσε μια καταστροφική ύφεση που υπονομεύει συνολικά την εθνική οικονομία. Άρα δεν μπορούμε να συνεχίσουμε σ' αυτή τη ρότα.
Αποτέλεσμα ήταν να αποτύχουν όλες οι προσπάθειες και να πάμε σε νεα εκλογική αναμέτρηση στις 17 Ιουνίου.
Αν δούμε τις εξελίξεις με την σημερινή απόσταση και με λίγη ψυχραιμία, θα διαπιστώσουμε οτι η προσπάθεια να γίνει μια συμμαχική κυβέρνηση με σοβαρές προοπτικές ήταν εξ αρχής καταδικασμένη.Γιατί αν γινόταν, λόγου χάρη, μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με την συνδρομή ενός ακόμη αντιμνημονιακού κόμματος (λ.χ. της ΔΗΜΑΡ ή του κ. Καμμένου) θα ήταν στην πραγματικότητα μια κυβέρνηση των ηττημένων. Γιατί τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, που θα ήταν ο κορμός της υποτιθέμενης κυβέρνησης, αποδοκιμάστηκαν έντονα στις εκλογές της 6ης Μαϊου.
Άν, πάλι, δεχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ να μετάσχει - οπότε θα είχε η κυβέρνηση, όντως, μια σοβαρή χροιά οικουμενικότητας - πώς θα μπορούσαν να συγκυβερνήσουν κόμματα με τόσο διαμετρικές θέσεις - όχι μόνο στο μνημόνιο, αλλά και σε μια σειρά άλλων κορυφαίων θεμάτων;
Και στις δύο εκδοχές το όποιο κυβερνητικό σχήμα θα ήταν δυσλειτουργικό, αδύναμο και θνησιγενές.
Από δω και πέρα, προκύπτουν ωστόσο και κάποια άλλα ερωτήματα: Μήπως χάσαμε πολύτιμο χρόνο και μας ξεπεράσουν τα γεγονότα; Και επίσης: οι εκλογές της 17ης Ιουνίου θα δώσουν τη δυνατότητα να κυβερνηθεί η χώρα μέ έναν καλύτερο τρόπο;
Μια πρώτη απάντηση στο πρώτο ερώτημα την πήραμε ήδη. Μας έκοψαν το ένα δις από τη δόση των 5,2 δις που επρόκειτο να πάρουμε την προηγούμενη εβδομάδα. Ήταν μια προειδοποίση, αλλά όχι κάτι το τελεσίδικο. Παρά τη δυσαρέσκεια που δεν έκρυψαν οι περισσότεροι από τους ευρωπαίους, φαίνεται οτι θα μας περιμένουν για ένα μήνα, ώστε να δούν τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης.
Στο δεύτερο ερώτημα, η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη. Με βάση και τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις οι βασικές εκδοχές είναι δύο: α)να είναι η ΝΔ πρώτο κόμμα και β) να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα.
Με βάση την πρώτη εκδοχή, θα έχει ο κ. Σαμαράς τον πρώτο λόγο και θα υπάρχουν περισσσότερες πιθανότητες και πολύ μεγαλύτερες πιέσεις να γίνει μια "μνημονιακή" κυβέρνηση.
Αν όμως κερδίσει την πρωτιά ο ΣΥΡΙΖΑ; Αν πάρει την ενολή ο κ. Τσίπρας και σχηματίσει μια κυβέρνηση στην οποία θα έχει πρωτεύοντα ρόλο; Αν αρχίσουν σοσιαλιστικά πειράματα, αυτοσχεδιασμοί και γενικώς λανθασμένες αποφάσεις, μήπως βρεθούμε σε χειρότερη θέση, χειρότερη ακόμη κι απ' αυτήν που βρισκόμαστε σήμερα; Διόλου απίθανο. Το πρόγραμμα του κόμματος στο οποίο ηγείται ο κ. Τσίπρας είναι πολύ γενικό, έχει κενά, ενώ τα στελέχη του παρουσιάζουν σημαντικές αποκλίσεις στις διάφορες τοποθετήσεις τους. Αφήστε που έχει δώσει και αρκετές υποσχέσεις που τα νούμερα δεν επιτρέπουν να ικανοποιηθούν!...
Υπάρχει όμως κάτι που πρέπει να θεωρήσουμε σχεδόν βέβαιο: Οτι η ανάληψη εξουσίας προσγειώνει στην πραγματικότητα και κάνει πιό υπεύθυνο εκείνον που την αναλαμβάνει. Ίσως να συμβεί κι αυτό με τον κ. Τσίπρα και τα στελέχη του κόμματός του, αρκετά από τα οποία άλλωστε έχουν δώσει, κατά καιρούς, δείγματα σύνεσης και πραγματισμού. Ακόμη κι ό ίδιος, μόλις πριν λίγες μέρες είπε στην ΝΕΤ οτι θα χρειαστούν θυσίες...
Αν πετύχει το πείραμα, οι καλοπροαίρετοι πολίτες θα χειροκροτήσουν. Αν αποτύχει θα ξέρουμε οτι δοκιμάστηκε και μια άλλη συνταγή, που δεν ήταν η καλύτερη. Αλλά θα ξέρουμε. Όσο για το όποιο κόστος, θα το μετρήσουμε στο τέλος.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως δεν φαίνεται οτι έρχεται και η καταστροφή...Κι αν ερθει δεν θα φταινε οι εκλογές και το όποιο αποτέλεσμά τους.