Τα προβλήματα διαφαίνεται ότι ανήκουν σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Στην πρώτη κατηγορία είναι τα ζητήματα που σχετίζονται με την ίδια τη λειτουργία της κυβέρνησης και στην δεύτερη το έργο που πρέπει να επιτελέσει ώστε να αλλάξει την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας και άρα να πείσει την τρόικα να συνεχίσει να μας δίνει χρήματα. Ας τα δούμε με τη σειρά.
Η κυβερνητική συμμαχία αποτελείται κατά κύριο λόγο από το μέτριο επιτελείο που διαθέτει η Νέα Δημοκρατία. Στελέχη που πέρασαν από κυβερνητικές θέσεις στο παρελθόν, με αμφιλεγόμενο ή και καθόλου έργο, πώς μπορεί να μας πείσουν τώρα ότι μπορούν να ανταποκριθούν στις πολύ αυξημένες ανάγκες που έχει η χώρα; Τα δύο άλλα κόμματα πρότειναν εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα, μερικά από τα οποία έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία για τις ικανότητες και το ήθος τους. Ας περιμένουμε.
Είναι από πολλούς αναμενόμενο ότι θα προκύψουν και προβλήματα συνεννόησης. Έχει γραφτεί κατά κόρον ότι οι έλληνες πολιτικοί δεν έχουν την κουλτούρα των συνεργασιών. Και τα πρώτα δείγματα δεν είναι ενθαρυντικά. Ο Σαμαράς δεν μπορεί να κόψει τον ενικό, ο Βενιζέλος συνεχίζει να κάνει τρικ, επιμένοντας λόγου χάρη αρχικά να βάλει με το… ζόρι το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, και τώρα σ΄ ένα άλλο παρακυβερνητικό εξωθεσμικό όργανο που προτείνει για να βοηθάει την κυβέρνηση. Κι ο Κουβέλης θα πρέπει να δίνει κάθε τόσο αναφορά στα όργανα της ΔΗΜΑΡ για κυβερνητικές πράξεις που μπορεί σε κάποιους να φαίνονται απαραίτητες και αυτονόητες, αλλά που δύσκολο θα μπορούν να τις χωνέψουν ορισμένα από τα στελέχη του.
Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι τρεις αρχηγοί σιγά σιγά θα εκπαιδευτούν και θα δείξουν σύνεση και μετριοπάθεια – δεν γίνεται αλλοιώς –, το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα καταφέρουν να υλοποιήσουν το πρόγραμμα που εκπονούν τρείς μέρες τώρα από κοινού οι αντιπροσωπείες τους. Ήδη φαίνεται ότι πολλά από αυτά που συμφωνούν, αν μη τι άλλο, είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν. Ας σημειώσουμε ότι τόσο η ΝΔ όσο και η ΔΗΜΑΡ έχουν δώσει προεκλογικές υποσχέσεις που έχουν οικονομικό κόστος, την ώρα που τα έσοδα μειώνονται και η περιστολή των δαπανών έχει μείνει μια κενή περιεχομένου εξαγγελία.
Επί πλέον τα μέτρα που προκρίνονται σχεδόν στο σύνολό τους προϋποθέτουν (για να θυμηθούμε και τις 17 προεκλογικές εξαγγελίες Σαμαρά) συμφωνία της τρόικας. Ποιος μπορεί να προεξοφλήσει αυτή τη συμφωνία, χωρίς εμείς εδώ στο εσωτερικό να έχουμε καταφέρει όσα έχουμε υπογράψει στα δύο μνημόνια; Κι αν η τρόικα πει όχι; Ή αν συνεχίσει να δίνει με το σταγονόμετρο λεφτά μόνο για το χρέος και για τις τράπεζες, άντε και λίγα ψιλά για τις συντάξεις, ποιος θα αντιμετωπίσει μια κοινωνία που σε σημαντικό βαθμό πένεται και επί πλέον έχει εξαγριωθεί εναντίον δικαίων και αδίκων; Ή θα εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στο ενδεχόμενο οι ξένοι να αλλάξουν ρότα και να μας χρηματοδοτήσουν ένα πρόγραμμα ανάπτυξης;… Δεν φαίνεται πολύ πιθανό. Κι αν κάποιοι όντως το επιθυμούν, βάζουν τον όρο να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας. Θα μπορέσει η σημερινή κυβέρνηση να το κάνει; Ας είμαστε αισιόδοξοι: Είναι πολύ… δύσκολο!..Ή αλλοιώς, όπως είπε και ο κ. Σαμαράς: Με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε.