Από την σκοπιά της Λευκωσίας – αν όχι και της Αθήνας - εύλογα τίθεται το εξής ερώτημα: θα είχε πρόβλημα ο Ρώσος ή ο Αμερικανός Πρόεδρος με την Λευκωσία ως φιλοξενούσα πρωτεύουσα για πραγματοποίηση της πρώτης τους συνάντησης; Η απάντηση είναι ουδέν πρόβλημα: η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ακόμη πιο ουδέτερη κι διπλά αποδεκτή από Μόσχα και Ουάσιγκτον μιας και είναι κράτος μέλος της ΕΕ αλλά όχι του ΝΑΤΟ. Η τελευταία ιδιότητα, η συμμετοχή δηλαδή στην Βορειοατλαντική Συμμαχία, ενίοτε ενοχλεί την Μόσχα, αν και παρατηρούμε ότι στην περίπτωση της Λιουμπλιάνα ο Πούτιν ασμένως έσπευσε να δηλώσει ότι δεν έχει αντίρρηση.
Πριν προλάβω να βάλω την πέννα στο χαρτί για να προτείνω την Λευκωσία για την συνάντηση κορυφής Τραμπ-Πούτιν ξεσπά η αχρείαστη ψυχοφθόρα και ζημιογόνα διαμάχη για θέματα της συγχρόνου ιστορίας μας αυτονόητα και αυταπόδεικτα: η έγκριση της Βουλής και του ΠτΔ για την ενημέρωση (Ν.Β. όχι την επισταμένη έρευνα και εμβριθή μελέτη) μιας καθόλα ιστορικής στιγμής της νεότερης Κύπρου: του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950. Γιατί ένα απλό θέμα προσφοράς στοιχειώδους ιστορικής γνώσης προς τους εφήβους μας να χρειάζεται ψήφισμα της Βουλής και προεδρική υπογραφή για να εφαρμοστεί; Ποιος ο λόγος ύπαρξης τότε του Υπουργείου Παιδείας; (Ο γράφων έχει εδώ και εικοσαετία αναλύσει αποδεσμευμένες Βρετανικές εκθέσεις επί του θέματος του Δημοψηφίσματος 1950. Δέστε σχετική ανάλυση με τίτλο: Το Ενωτικό Δημοψήφισμα 1950 με Βρετανικά Μάτια: Γνήσια Βούληση του Κυπριακού Λαού http://www.inter-security-forum.org). Φυσικά η υπερβολική αντίδραση του ΤΚ ηγέτη και η αποχώρηση του από την αίθουσα των συνομιλιών κρίνεται ανάξια σχολιασμού.
Το κεφαλαιώδες ερώτημα που τίθεται είναι τι είδους κράτος είμαστε και πώς στεκόμαστε στη διεθνή σκακιέρα; Αυτομειωνόμαστε και υποπίπτουμε σε διεθνή ανυποληψία ενόσω αναλωνόμαστε στα αυτονόητα και στα αυταπόδεικτα αντί να έχομε την προσοχή μας στραμμένη στη επίρρωση του κύρους της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κράτους Ευρωπαϊκού, παράγοντα σταθερότητας στην ταραγμένη μας περιοχή, κράτους διατηρούντος άριστες σχέσεις με τις δυο υπερδυνάμεις όπως και με όλους τους γείτονες πλην βεβαίως της κατοχικής Ισλαμο-Φασιστικής Τουρκίας.
Από πού κι ως πού ο ΠτΔ να αναλώνεται σε πεντασέλιδες εξηγήσεις προς συγκράτηση του αφηνιασμένου Ακιντζί, άθλιου υποχείριου της φασιστικής Άγκυρας του νέο-σουλτάνου Ερντογάν, αντί να αναλαμβάνει ωραίες και λαμπρές διεθνείς πρωτοβουλίες όπως η προαναφερθείσα μιας και διατηρεί προς πίστη του άριστες σχέσεις τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με την Μόσχα; Κύριε Αναστασιάδη όρθωσε διεθνές ανάστημα όπως σού αξίζει, πάψε να αυτοϋποβαθμίζεσαι σε Κοινοτάρχη, πάψε να ρυμουλκήσε από τα Τουρκικά καμώματα και πάρε τον δρόμο τον λαμπρόν της σύζευξης των δύο υπερδυνάμεων στον αγώνα κατά των επί των θυρών ημών Δυνάμεων του Σκότους του Ισλαμικού Κράτους και των προστατών τους συμπεριλαμβανομένης της κατοχικής Τουρκίας. Αυτό επιτάσσει η ιστορική στιγμή!
*Διευθυντής Φόρουμ Μελετών Διεθνούς Ασφάλειας www.inter-security-forum.org, Alumni Fellow of Peace & Governance Programme, United Nations University, Tokyo.