Η Ελλάδα έδειχνε τάσεις να πιάσει την Ισπανία στην ανεργία με το καταστροφικό κοινωνικά 22,8%, στο οποίο υπολογίζεται ότι θα φτάσει η ελληνική ανεργία το 2012. Αλλά η ισπανική ανεργία δεν μένει στάσιμη. Ανεβαίνει πλέον στο τρομακτικό 25%. Με δεδομένο όμως ότι οι δύο χώρες θα συνεχίζουν να βουλιάζουν στην ύφεση με τα προγράμματα λιτότητας, οι δείκτες αυτοί θα συνεχίσουν κατά πάσα πιθανότητα να ανεβαίνουν.
Αν για την Ελλάδα η λιτότητα αλά Τρόικα ήταν ο λόγος που η ανεργία εκτινάχθηκε τόσο πολύ, στην Ισπανία ακόμα δεν έχουν μπει σε τέτοιο πρόγραμμα, αν και λιτότητα έχουν εδώ και χρόνια. Στην Ισπανία η ανεργία είχε φτάσει σε δυσθεώρητα ποσοστά πριν αρχίσει να μπαίνει σε πρόγραμμα προσαρμογής, όταν η κρίση χτύπησε το τραπεζικό της σύστημα. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι τη θέση της Ελλάδας στα επεισόδια την επόμενη μέρα ακολουθεί η Ισπανία. Με την εσωτερική υποτίμηση που ακολουθείται στις χώρες να ταΐζει την ύφεση με νέα ύφεση, η ανεργία θα συνεχίζει μοιραία να μεγαλώνει. Στα διεθνή δίκτυα και ιδίως στο CNN οι καλύψεις μεταφέρονται από την Ελλάδα στην Ισπανία, για να προβάλλουν επεισόδια στις χώρες της Ευρωζώνης.
Το ότι η ανεργία έχει φτάσει σε τέτοια τρομακτικά ποσοστά σε Ισπανία και Ελλάδα πρέπει να σημάνει το καμπανάκι για την ευρωζώνη γενικότερα. Σε μία τέτοια κατάσταση, όταν ένας στους τέσσερις και ίσως κάποτε ένας στους τρεις, είναι άνεργος, το πράγμα πολιτικά δεν θα μαζεύεται. Όσο κι αν οι ορθολογικές φωνές επιμένουν στις χώρες του νότου πως η παραμονή στο Ευρώ και τα προγράμματα προσαρμογής είναι η μόνη διέξοδος για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, όλο και θα πληθαίνουν εκείνοι που θα αισθάνονται ή και πραγματικά δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν. Φαινόμενα αντισυστημικών δυνάμεων που ενισχύονται απότομα πολιτικά στην Ελλάδα ήδη δείχνουν πως η μονομερής λιτότητα απειλεί να τινάξει στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Κι αν η Ελλάδα είναι μικρό μέγεθος, για τα οικονομικά δεδομένα της Ευρωζώνης, τι να πει κανείς για την Ισπανία! Το ότι μία χώρα που αντιπροσωπεύει το 11% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης έχει 25% ανεργία είναι κάτι που τρομάζει όχι μόνο τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, αλλά προξενεί αναταραχή στην παγκόσμια οικονομία.
Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, βλέπουν την έτσι κι αλλιώς αδύναμη ανάπτυξη της να αναθεωρείται επί τα χείρω (στο +1,3% από +1,7% που είχε υπολογιστεί αρχικά για το δεύτερο τρίμηνο του 2012) κι ενώ οι δείκτες ήταν αρκετά καλοί στο εσωτερικό επίπεδο, καθώς έδειχναν ότι ο κόσμος έχει τη διάθεση να ξοδέψει και νιώθει κάποια αυτοπεποίθηση για την κατάσταση στην αμερικανική οικονομία. Κι έτσι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού αποδίδουν αυτήν την οπισθοχώρηση στα αρνητικά νέα που δέχονται από την Ευρώπη. Κάτι που σημαίνει ότι θα εντείνουν τις πιέσεις στην Ευρωζώνη για μια πιο ξεκάθαρη και συνολική διευθέτηση του ζητήματος, ώστε να σταματήσουν οι αναταράξεις. Αν και δεν είναι εύκολο να εισακουστούν έτσι κι αλλιώς, καθώς και να εφαρμοστούν συνολικές λύσεις στην νομισματική Βαβέλ της ευρωζώνης.