Η κα Λεπέν δεν είναι υπέρ της Ε.Ε. και το έχει δηλώσει. Ένα χρόνο πριν σχεδόν, τον Ιούνιο του 2012, είχε πει ότι τάσσεται υπέρ της διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για να καταστεί εφικτή η Ευρώπη των Εθνών. «Το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα έπρεπε να καταρρεύσει ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα νέο σύστημα. Και, με το ευρώ, η Ε.Ε. θα διαλυθεί», είχε πει.
Πρώτο κόμμα αυτή την στιγμή στην Γαλλία είναι ένα κόμμα που η ηγέτης του δηλώνει ότι πρέπει να διαλυθεί η Ε.Ε. Το να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια χώρα σαν την Γαλλία, που εκτός της ιστορίας της είναι και η δεύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη, είναι απογοητευτικό και δείχνει τους κινδύνους για την Ε.Ε. Άλλωστε, οι Γάλλοι είχαν βάλει προσχώματα στην μεγαλύτερη επέκταση των ευρωπαϊκών θεσμών, με το «όχι» που είχαν πει στο ευρωσύνταγμα σε δημοψήφισμα το 2005.
Παρατηρείται ευρύτερα τα χρόνια της κρίσης και των πολιτικών ακραίας λιτότητας, ισχυροποίηση του εθνικισμού και του εθνολαϊκισμού στην Ευρώπη. Ο λαϊκισμός δεν έχει ιδιαίτερα συμπαγή ιδεολογικό πυρήνα και μπορεί να παρατηρηθεί τόσο σε κόμματα που κινούνται στον χώρο του δεξιού είτε του αριστερού φάσματος.
Ο εθνικιστικός λαϊκισμός έχει ενισχυθεί και από το ζήτημα της μετανάστευσης, που είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, καθώς πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία παρατηρούνται τόσο μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων. Αυτό φυσικά δημιουργεί προβλήματα και κρίσεις στις κοινωνίες.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό. Η σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία επιβάλλει στην Ευρώπη η Γερμανία της καγκελαρίου Μέρκελ επιβαρρύνει κυρίως τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα. Αυτά, σε συνδυασμό με ένα ουσιαστικό πρόβλημα εκπροσώπησης, το οποίο τα χρόνια των «παχιών αγελάδων» κρυβόταν, αλλά τα χρόνια της κρίσης φάνηκε περισσότερο. Γιατί τώρα οι αποφάσεις, που παίρνονται μέσα από σκληρούς συμβιβασμούς και εκβιασμούς ανάμεσα σε πολιτικούς αρχηγούς και σε όργανα της ευρωπαϊκής ένωσης, είναι κατά βάση επώδυνες αποφάσεις. Κι αυτό δημιουργεί εύλογα το ερώτημα: ποιος νομιμοποεί δια της ψήφου του αυτές τις αποφάσεις.
Υπάρχει, βέβαια, το φαινόμενο πολιτικοί που είναι αναγκασμένοι να πάρουν σκληρά μέτρα, να ρίχνουν όλες τις ευθύνες στους «εκβιασμούς» από τους Ευρωπαίους Εταίρους, για να σκεπάσουν δικά τους λάθη. Όμως, πέρα από τους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς, το ζήτημα της ανάθεσης όλο και περισσότερης εξουσίας στους Ευρωπαίους γραφειοκράτες και στους ισχυρούς ηγέτες της Ευρωζώνης είναι μείζον. Αν δεν λυθεί αυτό το πρόβλημα εκπροσώπησης, ο λαϊκισμός, που θα ζητάει πιο καθαρές «δημοψηφισματικού χαρακτήρα» λύσεις και θα «θεοποιεί» την λαϊκή βούληση μέσα στα πλαίσια του εθνικού κράτους, φοβάμαι ότι θα ενισχύεται. Εκτός κι αν υπάρξει μια πειστική ανάπτυξη της οικονομίας σε ολόκληρη την Ε.Ε., που δεν φαίνεται να έρχεται και τόσο γρήγορα.
Γιατί όμως η άνοδος του λαϊκισμού αποτελεί απειλή για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Ο λόγος είναι ότι πολύ απλά δεν έχει δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή συνείδηση, που θα διαμορφώσει έναν ευρωπαϊκό λαό. Κάθε λαϊκισμός στην Ευρώπη, μοιραία, απευθύνεται στους λαούς των εθνών κρατών. Κι όσο πιο ισχυρός γίνεται, τόσο πιο πολύ θα τροφοδοτεί τις αντιθέσεις ανάμεσα στα κράτη- μέλη.