Ο τάφος της Αμφίπολης 2.500 χρόνια μετά την κατασκευή του, ήρθε στο φώς για να προσθέσει νέα δόξα και μπόλικο χρήμα στην Ελλάδα, στη δόξα και το χρήμα που θα έπρεπε να φέρνουν μέχρι σήμερα και όλα τα άλλα αρχαία μνημεία της χώρας.
Ένα τέτοιο μνημείο θα άλλαζε εκ βάθρων την οικονομία οποιασδήποτε άλλης χώρας του κόσμου διότι θα δημιουργούσε μια πηγή εσόδων χωρίς όριο. Θα στηνόταν γύρω από αυτό θέσεις εργασίας, μικρές επιχειρήσεις, εκδόσεις, ντοκιμαντέρ και κυρίως τουρισμός. Η αρχαία Αμφίπολη θα αναβίωνε σήμερα οικονομικά μόνο και μόνο απο την ανακάλυψη αυτού του τάφου. Εδώ βέβαια, το μνημείο προστίθεται μαζί με όλα τα άλλα σε ένα πλήθος αναξιοποίητων πηγών χρήματος και δόξας, σε ένα κουβά αρχαιοτήτων που κανέναν δεν ενδιαφέρουν και δεν συγκινούν. Ή τουλάχιστον, έτσι φερόμαστε στα αρχαία μνημεία μας, σαν να μη μας ενδιαφέρει η ύπαρξη τους, επειδή τα θεωρούμε δεδομένα. Δεν τα αξιοποιούμε, τουλάχιστον στο βαθμό που θα μπορούσαμε.
Στο Νότιγχαμ της Αγγλίας, υπάρχει ένα δέντρο που λένε ότι είναι το δέντρο του Ρομπέν των Δασών. Στη σκιά του υποτίθεται ότι ξαπόσταινε ο "καλός ληστής". Το δέντρο αυτό φέρνει στο Νότιγχαμ όσα λεφτά φέρνει στην Ελλάδα το Μαντείο των Δελφών. Εντάξει, μπορεί να υπερβάλω για να τονίσω το ζητούμενο που είναι να καταλάβουμε ότι πρέπει να ασχοληθούμε πολύ πιο συστηματικά με την αξιοποίηση (την τουριστική και οικονομική εννοώ) όλης αυτής της ανεκτίμητης κληρονομιάς που οι καλοί μας πρόγονοι φρόντισαν να μας αφήσουν.
Η αξιοποίηση αυτής και μόνο της κληρονομιάς, θα έφτανε για να ξεπεράσουμε τα οικονομικά μας προβλήματα. Θα μπορούσαμε να φέρνουμε τουρίστες ολόκληρο το χρόνο σε αυτόν τον τάφο, όπως θα μπορούσαμε να έχουμε ουρές που προκαλούν συγκοινωνιακή συμφόρηση έξω από το μουσείο της Ακρόπολης, 360 ημέρες τον χρόνο, όπως έχουν τέτοιες ουρές τα μουσεία στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη. Θα μπορούσαμε να πουλάμε, αναμνηστικά, αντίγραφα, βιβλία, ντοκιμαντέρ - μαζί πάντα με σουβλάκια και καφέδες εννοείται - τόσα πολλά που να απεικονίζονται ώς πηγή εσόδων στο ΑΕΠ της χώρας.
Θα μπορούσαμε να διοργανώνουμε με φόντο αυτά, συναυλίες διαφόρων ειδών μουσικής (όχι μόνο πανηγύρια με νταούλια), θα μπορούσαμε να εξάγουμε πολιτισμό με βάση αυτά τα μνημεία. Και όχι μόνο με βάση τα μνημεία, αλλά και με βάση όλη τη φιλοσοφία, τη μυθολογία, τις τέχνες, την ιστορία των αρχαίων μας προγόνων. Είμαστε οι κληρονόμοι του παγκόσμιου πολιτισμού και δεν βγάζουμε φράγκο από αυτή την κληρονομιά. Αντίθετα με εμάς, το Βρετανικό μουσείο όπως και μουσεία στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Τουρκία, πλουτίζουν από τα ελληνικά αρχαία.
Εμείς κρατάμε κλειστά τα μνημεία και τα μουσεία όσες πιο πολλές μέρες μπορούμε, δεν τα διαφημίζουμε, δεν τα προβάλουμε, τα θάβουμε σαν να ντρεπόμαστε για αυτά, δεν τα επισκεπτόμαστε καν εμείς οι ίδιοι, ούτε διαβάζουμε τα έργα των αρχαίων.
Δεν επενδύουμε φράγκο στην κληρονομιά μας και παρακαλάμε για ξένες βιομηχανικές επενδύσεις για να σωθούμε, ή επενδύουμε μόνο στον ήλιο τη θάλασσα, τα μπαράκια, τα ποτά και τα ναρκωτικά της Μυκόνου, για δυο μήνες το χρόνο.
Και δεν είναι μόνο η αρχαία κληρονομιά, είναι και η Βυζαντινή που μένει αναξιοποίητη, είναι ο θρησκευτικός τουρισμός που θα μπορούσε να φέρνει τεράστια ποσά κάθε χρόνο στο ισοζύγιο της χώρας. Τίποτα όμως δεν κάνουμε.
Προτιμάμε να τσακωνόμαστε για το αν ο Σαμαράς εκμεταλεύεται πολιτικά την ανακάλυψη και δεν είναι λίγοι αυτοί που εύχονται να έχει συληθεί ο τάφος για να μειωθεί η αξία του, προκειμένου να περιοριστεί το οποιοδήποτε πολιτικό όφελος. Τόσο κοντόφθαλμη, μίζερη και χυδαία νοοτροπία έχουμε. Είμαστε με λίγα λόγια γελοίοι και άχρηστοι.
Θα μπορούσε όμως αυτή η ανακάλυψη τώρα, του τάφου της Αμφίπολης, να αφυπνίσει κάποια μυαλά, θα μπορούσε να δημιουργήσει μια τομή στη συμπεριφορά μας έναντι όλων αυτών των αρχαίων μνημείων, θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για τον σχεδιασμό μιας πολιτικής για την αξιοποιήση τους που θα έφερνε και χρήμα και δόξα στη χώρα. Θα γίνει αυτό;
Αμφιβάλλω - το αποκλείω για να είμαι ειλικρινής. Δεν διαθέτουμε, ούτε οι ιδιώτες επιχειρηματίες, ούτε ο λαός ο ίδιος, ούτε βεβαίως οι πολιτικοί μας ηγέτες το αναγκαίο υπόβαθρο για να κάνουμε κάτι τέτοιο. Όσες ευκαιρίες και αν μας δώσουν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, εμείς θα τις χάσουμε, ώς ανάξιοι κληρονόμοι της παγκόσμιας κληρονομιάς.