Είπε ότι πρέπει να περιορισθεί ο ρυθμός μείωσης των ελλειμμάτων μέχρι να αρχίσουν να υλοποιούνται τα αναπτυξιακά έργα που έχουν αποφασισθεί στην Ευρώπη και ότι η πολιτική που ακολουθείται σήμερα είναι καταστροφική και στέλνει τους ευρωπαίους πολίτες στα χέρια των εξτρεμιστών πολιτικών. 

Η έκφραση αυτών των απόψεων από τον Γάλλο υπουργό οικονομικών, είναι μια μελωδία στα αυτιά των Ελλήνων, αλλά και των άλλων ευρωπαίων του Νότου οι οποίοι υποφέρουν από την πράγματι δογματική γερμανική θεώρηση της οικονομίας. Τα τελευταία χρόνια οι Γερμανοί έχουν επιβάλει παντού πολιτικές λιτότητας για να εξαφανίσουν τα ελλείμματα. Όπως αποδεικνύεται μέχρι σήμερα, οι πολιτικές αυτές είναι ιδαιίτερα δυσάρεστες για τους Ευρωπαίους πολίτες, κοστίζουν πάρα πολλά στους λαούς του Νότου που φτωχαίνουν, κοστίζουν εξίσου πολλά και στους Βόρειους που πληρώνουν. Η λύση και για τους μεν και για τους δε θα ήταν η χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής παντού, χωρίς να εγκαταλειφθούν οι στόχοι μείωσης των ελλειμμάτων αλλά όπως σωστά λέει ο Γάλλος υπουργός να δοθεί χρόνος για να μειωθούν οι επιπτώσεις. Παράλληλα θα έπρεπε να χαλαρώσει και η νομισματική πολιτική της Ευρώπης, να τυπωθεί περισσότερο χρήμα και να εκδωθούν τα ευρωομόλογα. Τέλος θα έπρεπε να μπεί ώς προτεραιότητα η ανάπτυξη των ευρωπαικών οικονομιών με σημαντική κεντρική παρέμβαση και σχεδιασμό. 

Όλα αυτά, ακούγονται πολύ σοσιαλιστικά στους φιλελεύθερους οι οποίοι είναι βέβαιον ότι θα εκφράσουν τις γνωστές απόψεις περί ελεύθερης αγοράς, περί κηφήνων που κάθονται όλη μέρα στον ζεστό Νότο και περιμένουν να τους ζήσουν οι Βόρειοι κλπ. Οι λάτρεις της οικονομικής θεωρίας όμως, οι οποίοι στα χαρτιά πολύ ωραία προβλέπουν τις εξελίξεις και βλέπουν την ανάπτυξη να έρχεται μέσω της λιτότητας και της τιμωρίας των τεμπέληδων από τις θεοποιημένες Αγορές, δεν θέλουν να δεχθούν την ύπαρξη της βασικότερης παραμέτρου της Δημοκρατίας. Ότι η πολιτική υπάρχει για να αυξάνει την ευημερία των πολιτών. Και η οικονομική πολιτική υπάρχει για να μειώνει την ανεργία και να επιταχύνει την ανάπτυξη. Αν μια πολιτική δεν τα πετυχαίνει αυτά σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, κάτι πηγαίνει στραβά. 

Θα μου πείτε, εφήρμοσε καμμία ελληνική κυβέρνηση τις μεταρρυθμίσεις, ακολούθησε σωστά την συνταγή των μνημονίων; Αν τα είχαμε κάνει όλα σωστά και αποτυγχάναμε, τότε θα το συζητούσαμε, αλλά τώρα που ουσιαστικά κοροιδεύουμε τόσα χρόνια τους ευρωπαίους επιτηρητές, πώς περιμένουμε να έχουμε αποτέλεσμα; Δεν θα διαφωνήσω με αυτή την διαπίστωση, αλλά όπως και να το κάνουμε, πρώτον δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι θα είχαμε αποτέλεσμα και δεύτερον και σημαντικότερο, το ζήτημα είναι οτι για να αλλάξουν όλα αυτά που πρέπει να αλλάξουν, για να "γίνουμε Ευρώπη" για να καταφέρουμε να περάσουμε από τη λιτότητα στην ανάπτυξη και να καταφέρουμε να αυξήσουμε το εισόδημα μας θέλουμε δεκαετίες. Και οι δεκαετίες στο μέτρο της ανθρώπινης ζωής είναι πολύ μεγάλος χρόνος. Εδώ έχουμε ήδη μια γενιά που έχει περάσει τα τριάντα και παραμένει εκτός εργασίας, έχουμε επίσης μια γενιά πενηντάρηδων που έμειναν άνεργοι και δεν θα ξαναβρούν δουλειά και έχουμε και πολλούς στις ενδιάμεσες ηλικίες που δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια τους, δεν μπορούν να ζήσουν τις οικογένεις τους και δεν μπορούν να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Αυτά, αν τα δεί κανείς σε ιστορικό χρόνο μπορεί να είναι ασήμαντες λεπτομέρειες αν όμως τα δεί στη δική του ζωή είναι ο ορισμός της κόλασης. 

Με λίγα λόγια, καλές οι θεωρίες, ο ελληνικός λαός έδειξε τεράστια υπομονή, κατάλαβε ενδεχομένως ότι δεν είχε άλλη λύση, αλλά το ερώτημα είναι αν έχει την αντοχή να συνεχίσει στην ίδια πορεία. Η μόνη λύση που υπάρχει για την ελληνική οικονομία και για την κοινωνία αυτή τη στιγμή είναι να ενισχυθεί η αναπτυξιακή προσπάθεια και να αρχίσει να αυξάνεται η απασχόληση, χωρίς φυσικά να εγκαταλειφθούν οι μεταρρυθμιστικοί στόχοι. Για να συμβεί αυτό πρέπει η Ευρώπη να αλλάξει στάση, να εγκαταλείψει το γερμανικό δογματισμό και να χαλαρώσει τις πολιτικές λιτότητας. Και είναι σημαντική εξέλιξη η παρέμβαση του Γάλλου υπουργού Οικονομικών στην ευρωπαική οικονομική πολιτική, όχι γιατί θα ιδρώσει το αυτί των Γερμανών που δεν ιδρώνει με τίποτα (αφού είναι δογματικοί) αλλά επειδή όλοι οι μικρότεροι λαοί που υποφέρουν από αυτή την πολιτική μπορούν να ενώσουν τη φωνή τους με αυτή της Γαλλίας. Η Γαλλία, λόγω μεγέθους - είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης - πρέπει να παίξει το ρόλο της τον οποίο δεν έχει παίξει μέχρι σήμερα. Και ο ρόλος της είναι αυτός ακριβώς που ανέλαβε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών, να εκφράσει μια εναλλακτική πρόταση στο βάναυσο γερμανικό δόγμα. Όσον αφορά εμάς, ούτε συζήτηση φυσικά ότι ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών κ. Γκίκας Χαρδούβελης θα έπρεπε να έχει ήδη συνταχθεί με τον Γάλλο ομόλογο του.