Η Γαλλία παραμένει δεμένη στο γερμανικό άρμα. Όμως μόλις χθές εκδηλώθηκε μια νέα κόντρα για το ίδιο ζήτημα μεταξύ Μέρκελ και Ντράγκι. Ο Πρόεδρος της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας πρότεινε σύμφωνα με το αξιόπιστο γερμανικό περιοδικό Spiegel να ενισχυθεί η προσπάθεια τόνωσης των ευρωπαικών οικονομιών. Η αντίδραση της Μέρκελ και του Σόιμπλε ήταν άμεση – κάλεσαν τον Ντράγκι να δώσει εξηγήσεις.

Μπορεί τη στιγμή αυτή η εμμονή των Γερμανών στην πολιτική λιτότητας - την οποία ορθώς ο πρώην Γάλλος υπουργός Οικονομικών είχε αποκαλέσει δόγμα- να μοιάζει ανίκητη, αφού ούτε η πανίσχυρη ΕΚΤ δεν μπορεί να τη μεταβάλει, όμως θα την μεταβάλει σύντομα η πραγματικότητα.

Και αυτό διότι σήμερα, εφόσον η ΕΚΤ έχει εξαντλήσει σχεδόν όλα τα εργαλεία νομισματικής πολιτικής, για να τονωθεί η ευρωπαική οικονομία χρειάζεται να χαλαρώσει πλέον η δημοσιονομική πολιτική. Χωρίς την χαλάρωση της δημοσιονομική πολιτικής, ανάπτυξη στην Ευρώπη δεν μπορεί να υπάρξει.

Δυστυχώς, ενάντια σε κάθε λογική, αυτό δεν θα συμβεί αν δεν φύγουν από τη μέση οι δογματικοί πολιτικοί Μέρκελ και Σόιμπλε.

Γιατί το λεώ αυτό;

Διότι η ιστορία έχει δείξει ότι τέτοιου είδους μεγάλες αλλαγές πολιτικής, δεν μπορεί να τις κάνει κάποιος πολιτικός που έχει εφαρμόσει στην καριέρα του τις αντίθετες πολιτικές. Η Μέρκελ έχει ταυτιστεί με τις πολιτικές λιτότητας, όχι μόνο στις συνηδείσεις των ευρωπαικών λαών, αλλά προφανώς και βαθειά στο μυαλό της και την ψυχή της. Θεωρεί μάλλον προσωπική ήττα την χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας και δεν πρόκειται να την επιτρέψει, όσο παραμένει στην εξουσία. Η κυρία Μέρκελ έχει ζηλέψει τη Θάτσερ, προφανώς την έχει για πρότυπο και θέλει να μείνει στην ιστορία ώς η Σιδηρά Κυρία της Ευρώπης, κάτι μεγαλύτερο δηλαδή από τον τίτλο της Θάτσερ που ήταν η Σιδηρά Κυρία της Αγγλίας. Μέχρι λοιπόν να φύγει απο την πολιτική σκηνή η Μέρκελ και από κοντά και ο Σόιμπλε που έχει αντίστοιχες πεποιθήσεις, αλλαγή οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη δεν θα έχουμε. 

Τι σημαίνει αυτό; Οτι η Ευρώπη θα βρεθεί σε βαθειά ύφεση πολύ σύντομα και αυτή την ύφεση θα την πληρώσουν πρωτίστως οι λαοί της αλλά και οι επιχειρήσεις της, ακόμη και οι τράπεζες της που βρίσκονται πίσω από την πολιτική λιτότητας σήμερα.

Βεβαίως οι κίνδυνοι για την Ευρώπη, δεν προέρχονται μόνο από την οικονομία και την πολιτική λιτότητας, αλλά πλέον σχετίζονται με υπαρκτούς γεοπολιτικούς παράγοντες, όπως η κορύφωση του ισλαμικού φανατισμού (και αναμένεται ανάλογη κορύφωση αντιδράσεων σε αυτόν μέσα στις ευρωπαικές χώρες) αλλά και από την ένταση στη σχέση Ευρώπης – Ρωσίας. Οι κίνδυνοι από αυτές τις εστίες εντάσεων είναι μεγαλύτεροι από τους κινδύνους της πολιτικής λιτότητας και προστίθενται σε έναν ακόμη συστημικό κίνδυνο που προέρχεται σύμφωνα με τους διεθνείς αναλυτές από την ύπαρξη τεράστιας φούσκας σε όλα τα διεθνή χρηματιστήρια.

Αν τα συνυπολογίσει κανείς όλα αυτά θα αντιληφθεί ότι η κατάσταση στην Ευρώπη – αλλά και στον κόσμο γενικότερα- πλησιάζει πολύ ένα εκρηκτικό σημείο το οποίο μπορεί να κάνει την ύφεση, αλλά και προηγούμενες μεγάλες κρίσεις να φαίνονται ασήμαντες.

Κάθε κίνηση λοιπόν των επενδυτών αλλά και του κάθε πολίτη, θα πρέπει αυτή τη στιγμή να εξασφαλίζει μάλλον την ασφάλεια, παρά την μεγιστοποίηση των κερδών του. Το περιβάλλον είναι εξαιρετικά ασταθές.