Η κυβέρνηση λοιπόν καλείται πλέον να πάρει μέτρα που έχει αποφύγει μέχρι σήμερα. Και καλείται να το κάνει στο παρά πέντε, δηλαδή τον τελευταίο μήνα πρίν από τη λήξη του μνημονίου και προκειμένου να διαμορφώσει μια νέα σχέση με την Ευρωπαική Ένωση.
Είναι βέβαιον οτι αυτά τα μέτρα θα ξεσηκώσουν αντιδράσεις από ολόκληρη την αντιπολίτευση, αξιωματική και μη, αλλά θα προκαλέσουν τεράστιες αντιδράσεις και στο εσωτερικό των δυο κυβερνώντων κομμάτων. Τα μέτρα αυτά μπορεί να "σπάσουν" τη συμφωνία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, μπορεί ακόμη και να οδηγήσουν σε διαγραφές μέσα στα κόμματα ή και σε διάσπαση τους.
Είναι μέτρα που πολύ δύσκολα θα περάσουν στη Βουλή, έχουν τεράστιο πολιτικό κόστος για τους βουλευτές και θα κρίνουν την ικανότητα της χώρας να διαχειρισθεί το μέλλον της μόνη της, χωρίς τον έλεγχο της τρόικας. Διότι αν δεν περάσουν από τη Βουλή, οι Ευρωπαίοι θα απαιτήσουν νέο μνημόνιο και θα συνεχίσουν τους αυστηρούς ελέγχους για να συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν. Δυστυχώς η χώρα χρειάζεται αυτή τη χρηματοδότηση, όχι μόνο για να ξεπληρώσει τα χρέη της όπως κάποιοι νομίζουν, αλλά για να μπορεί να πληρώνει τους μισθούς του δημοσίου και τις συντάξεις κάθε μήνα.
Κάποια από αυτά τα μέτρα διορθώνουν αδικίες, κάποια άλλα, δημιουργούν νέες αδικίες. Η κυβέρνηση πρέπει να αξιολογήσει τις διαφορές και να επιλέξει εκείνα που διορθώνουν τις αδικίες του παρελθόντος, δηλαδή εκείνα που ευνοούν κάποιους είς βάρος όλων των άλλων.
Δεν είναι εύκολη δουλειά για κανέναν πολιτικό αυτή, αλλά και η συγκυρία στην οποία βρίσκεται η χώρα κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Είτε καταφέρει να τα περάσει αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση είτε όχι, οι Ευρωπαίοι θα επιμείνουν στην υλοποίηση τους. Εαν τα μέτρα αυτά δεν περάσουν τώρα, θα τα βρεί μπροστά του όποιος κερδίσει στις επόμενες εκλογές και καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση.
Ίσως είναι μέτρα που απαιτούν τη συμμετοχή όλων των κομμάτων στην κυβέρνηση για να ψηφιστούν από τη Βουλή. Και ίσως αυτή να είναι η λύση και για τον απεγκλωβισμό της χώρας από τον φαύλο πολιτικό κύκλο των λαικιστών πολιτικών, της πελατειακής σχέσης με τους ψηφοφόρους, του ρουσφετιού, του νεποτισμού και της αναξιοκρατίας. Να φτιαχτεί δηλαδή μια κυβέρνηση με συμμετοχή όλων των κομμάτων, μπάς και βρεθεί κάποια στιγμή ένα κοινό σημείο συνεννόησης για την πρόοδο της χώρας.
Δυστυχώς, τα μέτρα αυτά που απαιτούν οι Ευρωπαίοι, δεν θα φέρουν άμεσα ούτε ανάπτυξη, ούτε δουλειές, ούτε επενδύσεις. Αντίθετα θα ρίξουν το βιοτικό επίπεδο εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς να ευνοήσουν κανέναν, ούτε τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Θα περιορίσουν όμως τις δημόσιες δαπάνες και τον κίνδυνο αύξησης τους ξανά στο μέλλον και ενδεχομένως να συμβάλουν στην δυνατότητα των κυβερνήσεων να απαλλάξουν τους πολίτες από κάποιους φόρους.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση θα επιδιώξει να μαλακώσει τις απαιτήσεις της τρόικας και να αποφύγει τις μεγάλες ρήξεις, όπως έκανε μέχρι σήμερα. Ίσως καταφέρει κάτι, ίσως και όχι.
Δεν αποκλείεται πάντως, παρά την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε η κυβέρνηση πρίν από λίγες ημέρες, όταν τα μέτρα αυτά φθάσουν στη Βουλή να απορριφθούν από κάποιους βουλευτές της. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να περιμένουμε εκλογές και ενδεχομένως να μπούμε σε περίοδο μεγάλης πολιτικής αστάθειας.
Αυτό που είναι βέβαιον, είναι ότι η έξοδος μας από το μνημόνιο και η σταδιακή επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, δεν θα είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Όποιος νομίζει οτι φθάσαμε στο τέλος του μνημονίου και της κρίσης, πρέπει να σκεφτεί αν μπορούν οι σημερινοί Έλληνες πολιτικοί να πάρουν τέτοιου είδους μέτρα. Και αν μπορούν μελλοντικά να λειτουργήσουν με άλλες πρακτικές, πέραν του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας.
Διότι για να βγούμε από το μνημόνιο και την κρίση πρέπει να τελειώσει η νοοτροπία της Μεταπολίτευσης. Και δεν θα είναι εύκολο αυτό για κανέναν, ούτε για τους πολιτικούς, ούτε για τους κομματικούς στρατούς, ούτε για τους δημόσιους υπαλλήλους, ούτε για τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες.