Εκτός αυτού, η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί οτι είναι εντελώς ακατάλληλη η στιγμή για να απελευθερωθούν οι απολύσεις ή για να μειωθούν οι συντάξεις, τη στιγμή που η ελληνική οικονομία μαστίζεται από ανεργία και οι συνταξιούχοι ζούν στα όρια της φτώχειας. Αυτά ζητάει το ΔΝΤ τα οποία είναι λίγο πολύ παράλογα αν σκεφτεί κανείς οτι το Ταμείο δεν αφήνει κανένα περιθώρια άσκησης έστω και στοιχειώδους πολιτικής στην ελληνική κυβέρνηση. Ο παραλογισμός του ΔΝΤ αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η Ευρωπαική Επιτροπή και η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα, οι δυο δηλαδή από τους τρείς εταίρους της τρόικας, αποδέχονται τις ελληνικές θέσεις.
Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από τις αντιρρήσεις του ΔΝΤ; Ένα γινάτι της Λαγκάρντ, όπως λένε ορισμένοι επειδή διώξαμε τον Θεοχάρη από τη Γενική Γραμματεία Εσόδων ή επειδή μειώσαμε τον ΦΠΑ στα νησιά; Δεν παίζονται διεθνή πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια για τέτοιες ασήμαντες αφορμές.
Υπάρχει όμως ένα άλλο πολύ σοβαρό και αληθοφανές ενδεχόμενο. Η σοβαρότερη δουλειά που κάνει σήμερα το ΔΝΤ είναι η ενασχόληση του με την ελληνική οικονομία. Η πρώτη φορά που ασχολήθηκε με ανεπτυγμένη χώρα και "πάτησε πόδι" στην ευρωπαική οικονομία ήταν η ελληνική περίπτωση. Μέχρι σήμερα - και εκτός αυτής - μόνο με τριτοκοσμικές χώρες ασχολείται. Η εκδίωξη του λοιπόν από το ελληνικό πρόγραμμα αφήνει το ΔΝΤ χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο. Σύμφωνα με κάποιους πολύ έμπειρους παρατηρητές, αυτός είναι ο βασικός λόγος της σημερινής εμπλοκής.
Θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε ενδεχομένως το ΔΝΤ και να προχωρήσουμε σε συνεργασία με την ΕΕ και την ΕΚΤ σε μια νέα συμφωνία; Ίσως, αλλά έχουμε να πάρουμε ακόμη 3,5 δισ από το ΔΝΤ μέχρι το τέλος του έτους και κανείς δεν αφήνει τέτοια ποσά αυτή τη στιγμή. Άρα η λύση πρέπει να συμπεριλάβει το ΔΝΤ.
Τέλος πάντων, το ζήτημα δεν είναι τώρα τα ψυχολογικά προβλήματα των διεθνών οργανισμών, είναι τι θα κάνουμε εδώ με την οικονομία και την σχέση μας με τους εταίρους. Κατά πάσα πιθανότητα, θα βάλουμε εμείς ακόμη λίγο νερό στο κρασί μας, θα βάλουν και αυτοί στο δικό τους και θα βρούμε μια λύση μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου που συνεδριάζει το Eurogroup ή μέχρι τις 18 που συνέρχεται η Σύνοδος Κορυφής. Η Ελλάδα θα περάσει κατά πάσα πιθανότητα σε μια νέα σχέση με την ΕΕ, μια σχέση που θα περιλαμβάνει και πάλι δάνεια και όρους, όπως το μνημόνιο, αλλά δεν θα είναι μνημόνιο.
Ο Γκίκας Χαρδούβελης λοιπόν, δίνει μια διπλή μάχη, αφενός με τους πεισμωμένους τεχνοκράτες του ΔΝΤ και αφετέρου με τον χρόνο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η μάχη με τον χρόνο, διότι λογικά, οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ θα πεισθούν να αποδεχθούν τις ελληνικές θέσεις, αλλά το ζήτημα είναι να το κάνουν πρίν είναι πολύ αργά.
Το κακό με αυτή την καθυστέρηση είναι ότι μεταξύ 15 και 19 Δεκεμβρίου θα έχουν κλείσει όλα τα ευρωπαικά κοινοβούλια για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Οπότε ότι είναι να εγκρίνουν πρέπει να το κάνουν πρίν τις 15 και μετά τις 8 Δεκεμβρίου, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.
Με λίγα, λόγια, η ελληνική κυβέρνηση είναι στριμωγμένη με την πλάτη στον τοίχο από το ΔΝΤ και πρέπει να καταφέρει μέσα στις επόμενες λίγες ημέρες να κλείσει μια συμφωνία ώστε με αυτήν να πάει στο Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου. Πράγμα το οποίο, αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των στελεχών της κυβένρησης, δεν είναι ανέφικτό, αλλά δεν είναι και καθόλου εύκολο.