Από τη μία εμφανίζεται ο κ. Λαφαζάνης και άλλοι υπουργοί να ανακοινώνουν ότι δεν θα ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ, ότι θα δοθούν αυξήσεις στους μισθούς, ότι θα επαναπροσληφθούν όλοι οι απολυθέντες, ότι θα αλλάξουν οι διοικήσεις των τραπεζών, ότι σταματάει η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, ότι ακυρώνεται ο διαγωνισμός για τα περιφερειακά αεροδρόμια, ότι δεν θα γίνουν άλλες ιδιωτικοποιήσεις και άλλα πολλά, που όλα αποτελούν μονομερείς ενέργειες , γκρεμίζουν το χρηματιστήριο και εκτινάσσουν στα ύψη το κόστος δανεισμού του ελληνικού δημοσίου.
Από την άλλη εμφανίζεται ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Δραγασάκης ο οποίος προσπαθεί να καθησυχάσει τις αγορές λέγοντας ότι οι υπουργοί που κάνουν δηλώσεις είναι άπειροι, ουσιαστικά δηλαδή τους διαψεύδει και διαβεβαιώνει ότι δεν θα γίνουν μονομερείς ενέργειες. Στο ίδιο κλίμα ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Βαρουφάκης εξηγεί πως ότι γίνει, θα γίνει σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους.
Δεν μπορούν να ισχύσουν και τα δυο. Θα διαψευστεί είτε ο Λαφαζάνης και αρκετοί άλλοι υπουργοί, ή ο Δραγασάκης και ο Βαρουφάκης. Ας ελπίσουμε ότι η γραμμή Δραγασάκη - Βαρουφάκη θα επικρατήσει.
Τι καταλαβαίνουμε λοιπόν σχετικά με το σχέδιο Βαρουφάκη που είναι τελικά και ο καθ΄ύλην αρμόδιος να διαπραγματευτεί, από τα όσα μέχρι σήμερα έχουμε ακούσει;
Ότι ο κ. Βαρουφάκης θα προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και θα εξηγήσει αρχικά γιατί το χρέος δεν είναι βιώσιμο και θα ζητήσει τη ρύθμιση του ώστε να γίνει βιώσιμο. Η λύση του προβλήματος αυτού δεν θα έρθει σύντομα, είναι εντελώς απίθανο να περιλαμβάνει κούρεμα, αλλά είναι βέβαιον ότι το πρόβλημα λύνεται με διάφορες διευκολύνσεις όπως είναι η μεγάλη επιμήκυνση, τα σταθερά μειωμένα επιτόκια, η περίοδος χάριτος και κάποια άλλα διορθωτικά μέτρα. Στο ζήτημα του χρέους λοιπόν μπορούμε να βρούμε μια άκρη.
Πάμε στο δημοσιονομικό ζήτημα και στο ζήτημα της ανάπτυξης. Εκεί τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, διότι οι Ευρωπαίοι επιμένουν να έχουμε πλεόνασμα πάνω από 4% του ΑΕΠ στον προυπολογισμό, κάτι που ο κ. Βαρουφάκης δεν δέχεται. Και δεν το δέχεται διότι – ορθώς κατά τη γνώμη μου – θεωρεί ότι είναι προτεραιότητα η ανάπτυξη της οικονομίας και η διόρθωση των αδικιών ώστε να αποκατασταθεί μια ισορροπία στην κοινωνία. Αυτό που προτείνει η ελληνική πλευρά είναι ισοσκελισμένο προυπολογισμό χωρίς πλεόνασμα, ή κάποιο μικρότερο πλεόνασμα. Εκεί θα γίνει το μεγάλο παζάρι. Η πιθανότερη εξέλιξη είναι να συμβιβαστούμε σε ένα μικρότερο πλεόνασμα. Για να το δεχθούν αυτό οι πιστωτές θα πρέπει να τους δώσουμε σε αντάλλαγμα κάτι άλλο. Και εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον και σημαντικότερο σημείο της όλης ιστορίας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που ποτέ καμία ελληνική κυβέρνηση δεν πέτυχε. Τον πόλεμο στη διαφθορά, τον πόλεμο στη μεγάλη διαπλοκή και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αυτά τα τρία είναι και το σημαντικότερο έργο που μπορεί να προσφέρει στη χώρα αυτή η κυβέρνηση. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ελληνική κυβέρνηση. Νέα μεν, αδοκίμαστη, αριστερή, διαφορετική από τις άλλες, αλλά ελληνική κυβέρνηση. Και επειδή όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τα υπόσχονται αυτά και καμία δεν τα έκανε, οι ξένοι είναι δύσπιστοι. Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι θα ακούσουν αυτά που θα τους υποσχεθεί ο κ. Βαρουφάκης, αλλά δεν θα τα δεχτούν a priori ως δεδομένα. Στην αρχή, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες θα επιμείνουν σε όλα τα μέτρα που είχαν ζητήσει και από την προηγούμενη κυβέρνηση για να συνεχίσουν τις χρηματοδοτήσεις. Εκεί ο κ. Βαρουφάκης τους έχει ήδη ενημερώσει ότι δεν θέλουμε τα 7,5 δις της τελευταίας δόσης που δεν έχουμε εισπράξει, η εκταμίευση των οποίων συνδέεται με την υπογραφή αυτών των μέτρων. Ενδεχομένως στην πορεία της διαπραγμάτευσης να αφήσουν κάποια από αυτά για το μέλλον, αν η ελληνική κυβέρνηση προτείνει άλλα μέτρα που τους ικανοποιούν.
Προβλήματα στη διαπραγμάτευση θα εμφανιστούν και με όλα όσα είπε ο κ. Λαφαζάνης σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις. Το ζήτημα της αύξησης των μισθών είναι μάλλον δευτερεύον διότι αφορά τον ιδιωτικό τομέα και το ζήτημα της επαναπρόσληψης των απολυμένων ίσως να μην είναι και τόσο σπουδαίο για τους πιστωτές αφού ελάχιστοι απολύθηκαν σε σχέση με το πλήθος των δημοσίων υπαλλήλων.
Επειδή όπως προκύπτει οι στόχοι της κυβέρνησης σε πολλά σημεία είναι αντιφατικοί – αν και όχι ανέφικτοι - έχουμε και αυτή τη φοβερή διγλωσσία. Ο Λαφαζάνης να απευθύνεται στο ελληνικό αγανακτισμένο ακροατήριο και ο Βαρουφάκης στο διεθνές αγανακτισμένο ακροατήριο.
Πώς θα βρεθεί η ισορροπία ώστε να ηρεμήσουν όλοι οι αγανακτισμένοι εδώ και έξω; Αυτό είναι το πρόβλημα του Πρωθυπουργού. Ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις που θα επιφέρουν την ισορροπία και θα ικανοποιήσουν όλες τις πλευρές.