Σε κάθε περίπτωση, η συγκυρία φαίνεται τώρα να μας ευνοεί και εμείς πρέπει να το εκμεταλευτούμε αυτό. Πρέπει όμως να φερθούμε  με πολύ μεγάλη προσοχή και όχι να διολισθήσουμε σε λάθη που θα μας στείλουν από τη θέση του ευνοημένου στη θέση του θύματος. Διότι ούτε αυτό δεν αποκλείεται καθόλου, αν συνεχίσουμε να φερόμαστε αλλαζονικά και με θράσος όπως κάνουμε σήμερα.

Η στήριξη Ομπάμα ήταν ένα Θείο δώρο αλλά μην ξεχνάμε οτι οι Αμερικανοί είχαν προσπαθήσει να στηρίξουν και τον Παπανδρέου και απέτυχαν. Τώρα φαίνεται να το έχουν σχεδιάσει καλύτερα, αλλά δεν έχουμε ακούσει ακόμη την απάντηση των Γερμανών σε όλα αυτά. Θα μου πείτε, δεν χρειάζεται να την ακούσουμε, την ξέρουμε. Οι Γερμανοί θα είναι ανυποχώρητοι. Το θέμα όμως, δεν είναι τι θα κάνουν οι Γερμανοί μόνο, το θέμα είναι να κερδίσουμε όσα μπορούμε σε αυτή τη διαπραγμάτευση και να μη τα χάσουμε όλα.

Η στήριξη λοιπόν Ομπάμα, αλλά και Γάλλων και Γιουνκέρ, δίνεται μεν, αλλά η μόνιμη επωδός όλων αυτών, είναι "με την προυπόθεση να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις". Πρέπει η κυβέρνηση λοιπόν να καταλάβει τι εννοούν όλοι αυτοί όταν λένε τη λέξη μεταρρυθμίσεις και να αντιληφθεί οτι αυτό που λένε δεν είναι το ίδιο με αυτό που εννοεί η κυβέρνηση.

Μεταρρυθμίσεις εννοούν μεν όλα αυτά που λέει και η κυβέρνηση (πάταξη της φοροδιαφυγής, πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής) αλλά ταυτοχρόνως εννοούν, άνοιγμα των αγορών και των επαγγελμάτων, ανεξάρτητες από τον κυβερνητικό - κομματικό έλεγχο αρχές, ξεκαθάρισμα του πολιτικού σκηνικού και εμβάθυνση της Δημοκρατίας μας ώστε να απαγκιστρωθεί από τον κομματικό έλεγχο, σοβαρές επενδύσεις και όχι μοίρασμα επιδοτήσεων στους ημέτερους και άλλα πολλά που τα έχουν περιγράψει στο Μνημόνιο.

Όσο σημαντική λοιπόν είναι η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη με ένα νέο πρόγραμμα προσαρμοσμένο σε αναπτυξιακούς στόχους που θα ανακουφίσει τα πιο αδύναμα στρώμματα, άλλο τόσο και ίσως περισσότερο σημαντικές είναι οι μεταρρυθμίσεις αυτές.

Το κακό είναι οτι η κυβέρνηση δεν συμφωνεί με αυτές τις μεταρρυθμίσεις, αντίθετα προχωράει προς την άλλη κατεύθυνση, πράγμα κατανοητό μεν στο εσωτερικό της χώρας, αλλά εντελώς ακατανόητο σε ολόκληρο τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;

Να εκμεταλευτούμε την ευνοική συγκυρία της "επίθεσης" των Αμερικανών στους Γερμανούς και την "ανάταση" των Γάλλων, αλλά να μην πιστέψουμε οτι όλα αυτά γίνονται διότι αποδέχθηκαν το δίκιο μας και μας λυπήθηκαν. Πρέπει να φροντίσουμε να βρούμε μια λύση με τους Γερμανούς και η λύση αυτή δεν μπορεί να είναι ποτέ η απόλυτη αποδοχή των θέσεων μας. Ναι μεν μπορεί να αποδεχθούν μια ρύθμιση του χρέους με επιμήκυνση, ναι μεν μπορεί να αποδεχθούν χαμηλότερα πλεονάσματα, αλλά δεν θα αποδεχτούν, ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Αμερικανοί, ούτε κανένας άλλος την πολιτική που θα απομονώνει την Ελλάδα, θα απορρίπτει τους ξένους επενδυτές, θα συντηρεί κρατικά μονοπώλια και θα αγνοεί τις ευρωπαικές οδηγίες που επί σαράντα χρόνια αρνούμαστε να εφαρμόσουμε.

Το συμπέρασμα λοιπόν των χθεσινών εξελίξεων είναι, ότι πρέπει να φερθούμε έξυπνα, να κατοχυρώσουμε τα βασικά και να εγκαταλείψουμε τις ακρότητες. Διότι το πρόγραμμα της κυβέρνησης εδράζεται μεν σε κάποια ισχυρά επιχειρήματα κατά της λιτότητας και υπέρ της ανάπτυξης, αλλά περιέχει και πάρα πολλές ακρότητες που ούτε θα γίνουν δεκτές από τους εταίρους μας, ούτε τελικά σε εμάς θα κάνουν καλό.